Popular Posts

picture widgetspicture widgetspicture widgetspicture widgetspicture widgetspicture widgets

ဦးနာေအာက္၏ အတၳဳပၸတၱိ

ဦးနာေအာက္၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၁၉၄-၁၂၇၅)
ဦးနာေအာက္၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၁၉၄-၁၂၇၅)

Category: ေဆာင္းပါး

Written by Sahaimon.net

၁၉ ရာစုတြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားေသာ မြန္တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ဘုရားဒကာဦးနာေအာက္ သည္ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္၊ ဖဲကတာရွိ မြန္ေက်းရြာကေလးျဖစ္ေသာ ခရဲေက်းရြာတြင္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၉၄ ခုႏွစ္ ကဆုန္လဆုတ္ ၃ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕တြင္ ေမြးဖြားသည္။

မိဘႏွစ္ပါးသည္ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ စတုတၳေျမာက္သား ျဖစ္ေလသည္။

ဦးနာေအာက္အား မြန္ဘာသာျဖင့္ "အအက္" ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ မြန္ဘာသာ အအက္ဟူသည္ ျမန္မာဘာသာ အဓိပၸါယ္မွာ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ဟု ဆုိႏုိင္သည့္အျပင္ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏိုင္ထက္စီးနင္းမလုပ္ျခင္း၊ ေဒါသကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်၍ ေနတတ္ျခင္းဟုလည္း အဓိပၸါယ္ေဖၚႏိုင္သည္။

လူလားေျမာက္ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေမာင္ေအာက္အား ပညာသင္ၾကားရန္ ေကာ့မယ္ခရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ၌ မိဘႏွစ္ပါးက အပ္ႏွံေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတြင္ ပညာကို ေကာင္းစြာ မသင္ၾကားႏုိင္ဘဲ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀ျဖင့္ ဆင္းရဲေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ကူညီရေလသည္။ စာသင္ၾကား ရမည့္အရြယ္တြင္ ေမာင္ေအာက္သည္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမည့္အစား ေကာ့မယ္ခရရြာ၌ ေလာက္ေလးကိုကိုင္ကာ ေလာက္စာလံုးအိတ္လြယ္ၿပီး ကြၽဲစားက်က္၌ ကြၽဲစီးၿပီး ကြၽဲေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ အလြန္ဆင္းရဲလွေသာ္လည္း လံု႔လ၊ ၀ိရိယႏွင့္ ဇြဲရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။ ဟင္းလ်ာအျဖစ္ ဆားရလၽွင္ ဆားႏွင့္စားၿပီး ငါးပိဖုတ္ႏွင့္လည္း ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ ေရွးဘ၀က ပုပၸေစတနာ အက်ဳိးမေပးသျဖင့္ ပထမအရြယ္၌ ဒုကၡ၊ သုကၡံ ေလာကလႈိင္း တံပိုးေအာက္၌ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ျဖင့္ ခရီးၾကမ္းႀကီးေပၚတြင္ ေလၽွာက္ေနရသူျဖစ္၏။ သုိ႔ ကြၽဲေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္ ကတိုးရြာသူေဌးႀကီး ဦးမြန္ေထာ္၏ ကိုးေဆာင္အိမ္ႀကီး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးဦးေထာ္အာႏွင့္ အျခားအိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိေသာအခါ ယင္းတို႔ကဲ့သို႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုေသာစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာခဲ့၏။

ဘုန္းကံရွိေသာ ေယာက်ာ္းပီပီ ဘ၀ကုိ အရႈံးမေပးတတ္သူ ဇဲြရွိေသာသူ လံု႔လ၀ိရိ ယရွိသူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ က်ေရာက္လင့္ကစား ကတိုးေကာ့ႏွတ္ရြာမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္က ျမင္ေတြ႔ရေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ တိုးတက္ေနသည္ကို အားက်ကာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ျဖစ္လာရန္ ႀကိဳးစားမည္ဟု သႏၷိ႒ါန္ခ်ထားေလသည္။

လူလားေျမာက္အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ကြယ္လြန္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏အၾကံအစည္ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာႏွင့္ တဆက္တည္းျဖစ္ေသာ သံလြင္ျမစ္ေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာရွိ မိမိ၏ အစ္မႀကီး ေဒၚေထာေဂ့ (မိထ၀္ဂြံ) ရွိရာသို႔ လာေရာက္ေနထိုင္ကာ အစ္မ၏ လယ္ေျမတြင္ လယ္သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေလသည္။

အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ဖူးစာရွင္ျဖစ္ေသာ မိေရႊမႈန္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေလသည္။ မိေရႊမႈန္သည္ အိမ္တြင္းမႈအျပင္ ေကာက္စိုက္ျခင္း၊ ကိုင္းလုပ္ျခင္းတုိ႕၌လည္း ေယာက်ာ္းမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပစၥည္းဥစၥာရွာေဖြ တတ္သူျဖစ္ေလသည္။ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ဘ၀ခရီးကို စတင္ေလၽွာက္စဥ္မွာပင္ မိေရႊမႈန္ သည္ မိမိ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းသည္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ ပါသြားရရွာ ေလေတာ့သည္။

ခ်စ္ဇနီးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ၊ အားနည္းဖြယ္ရာမ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး ဘ၀ကို အရႈံးမေပးေသာ ေယာက်္ားပီပီ မိမိ၏အဓိ႒ာန္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မင္းျဖစ္လိုက မင္းနားခစား၊ သူေ႒းျဖစ္လိုက သူေ႒းနားမွာ ခစားမွျဖစ္မယ္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ အလုပ္၀င္လုပ္ေလသည္။

မွတ္ခ်က္…..

(ေကာ့ႏွတ္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ မြန္ဘာသာ "ကံဟႏွာတ္" ဟူေသာ အသံမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အမည္ျဖစ္သည္။ "ကံ" ဟူေသာအဓိပၸါယ္မွာ ကုန္းျမင့္ေျမေနရာကို ဆိုလုိၿပီး "ဟႏွာတ္" မွာ ပက္ခြံ႕ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ေကာ့ႏွတ္ရြာ မျဖစ္ေပၚလာမီ ထိုေနရာကို ေရလႊမ္းမိုးေသာအခါ ပက္ခြံ႕ေလာက္ရွိေသာ ကုန္းျမင့္ကေလးသာ ေပၚထြန္းလၽွက္ရွိၿပီးေနာက္ ပက္ခြံ႕မၽွေလာက္သာ ရွိေသာေျမႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေနရာတြင္ ရြာတည္ေသာအခါ ထိုရြာကို "ေကာ့ႏွတ္" "ပက္ခြံ႔ကုန္း" ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလသည္။)

ဦးေထာ္အာ၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ပစၥည္းႂကြယ္၀မႈကို အားက်၍ ဦးေထာ္အာကဲ့ သို႔ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာရန္
(၁) အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္မည္။
(၂) ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေနာက္မတြန္႔ပဲ လုပ္ရမည္။
(၃) ရိုးသားရမည္။
(၄) ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈ မိမိမႈကို ေ၀ဖန္ရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းေလးခ်က္ကို ခ်မွတ္ေလသည္။

ထိုသို႔ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ေမာင္ေအာက္၏ ေယာကၡမတို႔က ၎တို႔၏ သမီးငယ္ မိေရႊမႈန္၏ညီမ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ျပန္လည္ လက္ဆက္ေပးေလသည္။ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ၾကာရွည္မေပါင္း လိုက္ရဘဲ အစ္မမိ ေရႊမႈန္နည္းတူ မိေရႊအုပ္လည္း ေသဆံုးသြားေလသည္။

ဒုတိယဇနီးေသဆံုးၿပီးေနာက္ ရွိသမၽွပစၥည္းမ်ားကို အစ္မႀကီးအားအပ္ႏွံခဲ့ၿပီး သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ေျခစံုပစ္၍ အလုပ္၀င္လုပ္ေတာ့သည္။

သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာႏွင့္ဇနီး ေဒၚခမာနားတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကာ့ႏွတ္ရြာ၌ အလြန္ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားလၽွက္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေရႊအိုးအမည္ျဖင့္ ေရႊအိုးဘရားသား ကုမၸဏီတစ္ခုကိုလည္း တည္ေထာင္ထားေလသည္။ သစ္ေတာပိုင္ရွင္သူေဌးႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ေကာ့ႏွတ္ ဘုရား ေက်ာင္း၀င္းရွိ တုိက္ေက်ာင္းႀကီး မဟာျမတ္မုနိ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ မီးေလာင္သြားေသာ ဇရပ္ႀကီး တစ္ေဆာင္၏ အလွဴရွင္လည္း ျဖစ္၏။

ေမာင္ေအာက္သည္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံ၌္ အလုပ္၀င္လုပ္ရာတြင္ ေရေတြ႔ေသာငါးက့ဲသို႔ စိတ္အားငယ္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားျခင္း စည္းကမ္းေသ၀ပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားအေပၚ ေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိလာသည္။ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာသည္ ရိုးသားေသာ ေမာင္ေအာက္အား အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းသို႔ မိမိ၏ လူယံုအျဖစ္ႏွင့္ ေစလႊတ္၍ သစ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေစသည္။ ေမာင္ေအာက္သည္ သစ္ေတာႀကဳိး၀ိုင္းတြင္ သူေဌးႀကီးအလုိက် သစၥာရွိရွိ ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ေပးသျဖင့္ အေတာ္ဆံုးႏွင့္ သစၥာအရွိဆံုး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳကာ ဆုေငြမ်ားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး သူေကာင္းျပဳေလသည္။ ထိုသို႔ ဥစၥာပစၥည္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရေသာ္လည္း ေမာင္ေအာက္မွာ ဘ၀င္ျမင့္ျခင္းမရွိပဲ မိမိ၏ ေရာက္လိုေသာ ပန္းတိုင္ကိုပင္ စြဲၿမဲစြာထားၿပီး အလုပ္ကိုႀကိဳးစား၍ လုပ္ကိုင္ေလသည္။

ထိုသို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ စည္းကမ္းရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား စုေဆာင္းမိလာ၏။ စုေဆာင္းမိလာေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ လိုလာ၏။ တတိယေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ မိဂ်ာဥႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျပန္ေလသည္။

မိဂ်ာဥႏွင့္ ထိမ္းျမားၿပီးေနာက္ စုေဆာင္းထားေသာေငြအျပင္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံမွ ေခ်းယူထားေသာ ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံမွ အလုပ္ခြဲထြက္ကာ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ ေလေတာ့သည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ရန္အတြက္ သစ္ေတာသို႔မထြက္မီ တစ္ေန႔တြင္ "ငါသည္ ငယ္စဥ္အခ်ိန္ ဆင္းရဲသားအခ်ိန္၌ ငါရည္မွန္းထားေသာ ခ်မ္းသာရမည့္ ေရာင္ျခည္ဦးဘ၀သို႔ ငါတက္လွမ္းရ ေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ကံတရားသည္ ဆန္းၾကယ္ပါ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္၀ီရိယသည္ ကံတရား၏ အျခံအရံမၽွသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့ေကာင္းမႈကံျပည့္ေအာင္ ရတနာသံုးပါးသည္ ငါ၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္" ဟု စိတ္ကူးမိေလသည္။

ထိုစိတ္ကူးခံစားခ်က္ကို ႏွလံုးသြင္းလၽွက္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတုိင္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လၽွက္ ဘုရားေက်ာင္ ၀င္းအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ၀င္းအတြင္းရွိ ဘုရားငုတ္တို ေစတီအနီးသို႔ ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားျဖင့္ ဘုရားအားပူေဇာ္ကာ သူ၏လိုအင္ဆႏၵကို ဆုေတာင္း၍ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေလသည္။

ယင္းဆုေတာင္းခ်က္ႏွင့္အညီ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မေ၀းေသာကာလတြင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္ကို ေမာင္ေအာက္ သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ ေနမိေလသည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ျဖင့္ သစ္ေတာသို႔ တက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တနသၤာရီတိုင္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းပိုက္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္ေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္၊ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ကယားျပည္နယ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔ကို ခုခံ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားရွမ္းႏွင့့္ ကယားတို႔ကို အဂၤလိပ္တုိ႔က ဆက္လက္ႏွိမ္နင္းေနရ ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားတုိ႔သည္ အားမတန္၍ မာန္ေလၽွာ့ကာ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ ေျပၿငိမ္းရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကယားေစာ္ဘြားတုိ႔က မိမိတို႔ပိုင္သစ္ေတာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လြယ္ေကာ္၊ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတာ္ျဖစ္သည့္ မြန္လူမ်ဳိး ဦးနာေအာက္အား သစ္ထုတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေလသည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကလည္း မိမိတို႔ပိုင္ သစ္ေတာမ်ားမွ နန္းဖဲေတာကိုလည္း ဦးနာေအာက္အား ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးေလသည္။ အေရးႀကီးေသြးနီးဆိုသကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီမႈေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ဦးနာေအာက္၏စီးပြားေရးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိးတက္လာေတာ့သည္။

ဦးနာေအာက္၏ သစ္တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ရတနာသံုးပါး၊ ပိဋကတ္သံုးပံု၊ ဘံုသံုးပါးဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထိုတံဆိပ္ကို မွတ္ပံုတင္ၿပီး မိမိပိုင္သစ္ေတာမွ သစ္မ်ားကို ယင္းတံဆိပ္ျဖင့္ ခတ္ႏွိပ္ေလ သည္။ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးလာမႈေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္ရန္အလြန္ခက္ေသာ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားရွိ သစ္မ်ားသည္ ထိုႏွစ္တြင္ မိုးသည္းထန္ စြာရြာၿပီး ေရလၽွံမႈေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္အတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ ေရာက္ရိွလာကာ ျမစ္တေလၽွာက္ ေမ်ာပါလာၾကၿပီး ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္သစ္ဆိပ္သို႔ ေကာင္းမြန္စြာ ဆုိက္ေရာက္လာ ၾကေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာမွ ေမာ္လၿမဳိင္သို႔ စီးဆင္းေသာ သံလြင္ျမစ္တစ္ေလၽွာက္ ငါးမုိင္ေလာက္အကြာအေ၀းအထိ သစ္ေဖာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့၏။ ထိုသစ္အားလံုး၏ တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္ေလသည္။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းမွ ေကာ့ႏွတ္ရြာအေရာက္ သစ္တစ္လံုးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေငြသည္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ေရာင္းရေသာ ေစ်းႏႈန္းမွာ ေငြဒဂၤါး ၉၀-၁၀၀ ထိ ေရာင္းရသျဖင့္ ထိုႏွစ္ဦးမွာပင္ ဦးနာေအာက္သည္ စုစုေပါင္း အျမတ္ေငြ ၁၀ သိန္းခန္႔ရရွိေလေတာ့သည္။

ေမာင္ေအာက္၏ ဆုေတာင္းခန္းသည္ ျပည့္စံုၿပီး ဉာဏ္ႏွင့္ လံု႔လ၊ ၀ီရိယသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲသား ဘ၀မွ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ခ်မ္းသာလာေသာ္လည္း မိမိ၏ ဘ၀ေဟာင္းကိုမေမ့ဘဲ မိမိ၏ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဘႀကီးအရြယ္ကို ဘႀကီး၊ ဖခင္အရြယ္ကို ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ထိုက္သူကို ခ်ီးျမႇင့္၍ ဆံုးမသင့္သူကို ဆံုးမေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားက ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ဘႀကီးေအာက္လို႔ အမႊန္းတင္ ေခၚၾကေလသည္။ မြန္ဘာသာအားျဖင့္ "အနာဲအံက္" "ဘႀကီးေအာက္" ဟူ၍လည္း အမႊန္းတင္ၿပီး ေခၚၾကသည္။ "အနာဲ" ၏ အဓိပၸါယ္မွာ "ဘႀကီး" ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာေသာ အႏုိင္ေအာက္သည္ ပက္ခြံ႔မၽွေလာက္သာရွိေသာ ေအာင္ေျမေပၚတြင္ ရပ္တည္ၿပီး ဘုရားငုတ္တိုေစတီငယ္ထံတြင္ အဓိ႒ာန္၀င္ကာ ဆုေတာင္းခဲ့သျဖင့္ ယခုအခါ ဆုေတာင္းသည့္ အတိုင္း ျပည့္စံုလာသည္ကို အဖန္ဖန္သတိရသျဖင့္ အလုပ္အားသည့္အခါတိုင္း သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းမွ ေကာ့ႏွတ္ သို႔ ျပန္လာသည္။ ဘုရား ငုတ္တိုငယ္ကို ေစတီကေလးကို ေစတီအႀကီးအျဖစ္ ျပည္လည္တည္ကာ ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥႏွင့္အတူ ေရစက္သြန္းခ် အမၽွ ေပးေ၀ခဲ့ေလသည္။

ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥမွာလည္း ႏိုင္ေအာက္ႏွင့္ ၾကာရွည္လက္မတြဲလိုက္ရဘဲ ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ရျပန္သည္။

ဦးနာေအာက္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မၽွသာရွိေသးသည္။ ဇနီးသည္ေသဆံုးသည့္အတြက္ တရားႏွင့္ေျဖကာ အံႀကိတ္၍ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေလေတာ့သည္။

ထိုအျမတ္ေငြ ဆယ္သိန္းျဖင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္ေလသည္။

သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္တြင္ မယ္ေဟာင္ဆြန္သစ္ေတာ ႀကဳိး၀ို္င္းကို အခြန္ေဆာင္ၿပီး မိမိကိုယ္ တိုင္ႀကီးၾကပ္၍ ဆင္ေပါက္အစီး (၄၀) ႏွင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရာ အျမတ္အစြန္း မ်ားစြာ ရလာျပန္၏။

ဦးနာေအာက္သည္ အလုပ္ကို ထႂကြစြာလုပ္၏။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားအျမဲတမ္းရွိ၏။ ငယ္သားအေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ရွိ၏။ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို သည္းခံၿပီး ျပဳျပင္ေပး၏။ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံေထာက္ရႈၿပီးမွ လုပ္တတ္၏။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ထႂကြႏိုးၾကား သနားသည္းခံ၊ ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈဟူေသာ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါး ကို လက္ခံထားၿပီး လုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ လုပ္ငန္းသည္ လ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

လုပ္ငန္းကိုတြင္က်ယ္လာေအာင္ မယ္ေဟာင္စြန္သစ္ေတာကို တူျဖစ္သူ (ဇနီးမိဂ်ာဥ ဘက္မွ) ႏိုင္ထြန္းရင္ႏွင့္ ႏိုင္တြတ္တို႔အား ဆင္အစီး ၄၆ စီးႏွင့္ ႀကီးၾကပ္ ခိုင္းေစၿပီး မိမိမွာမူ ရွမ္းျပည္ရွိ ေမာင္းမဲသစ္ေတာႏွင့္ ကယား ျပည္နယ္ရွိ ဖားေစာင္း သစ္ေတာကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ျပန္သည္။

ဦးနာေအာက္သည္ သစ္ေတာလုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာေအာင္ျမင္မႈရၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသို႔ျပန္လာေသာ အခါတြင္ ခ်စ္တီးကုလားႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ တုိင္းရင္းသားျဖစ္ၾကေသာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား မတန္မဆေသာ အတိုးႏႈန္းျဖင့္ ေငြေခ်းၿပီး ေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ထိုခ်စ္တီးကုလား ႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားကို တိုက္ရန္အတြက္ ေငြတိုးခ်စားျခင္းႏွင့္ စပါးေရာင္း၀ယ္လုပ္ငန္းကို တုိးခ်ဲ႕စမ္းသပ္ လုပ္ကိုင္ေလေတာ့သည္။

ႏိုင္ငံျခားပြဲစား ခ်စ္တီး၊ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ သူတို႔၏စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ထဲသို႔ မြန္တိုင္းရင္းသား ေခတ္ပညာမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အရင္းရွင္ေပါက္စတစ္ေယာက္ ၀င္ထြက္လာသည္ကို အထူးမလိုလား၍ ဦးနာေအာက္၏ လုပ္ငန္းပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းအတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တိုက္ခိုက္လာၾက၏။ ထိုသုိ႔ တိုက္ခိုက္ခံရမႈအျပင္ ဦးနာေအာက္အလုပ္သမားမ်ား၏ လုပ္ငန္းမကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ပထမတြင္ အရႈံးႏွင့္သာ ရင္ဆိုင္ရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးနာေအာက္မွာကား "ဘဲအုပ္တစ္ရာႏွစ္ရာ မေဗဒါကတစ္ပင္တည္း၊ ေဗဒါပ်ံအံကိုခဲ ပန္းပန္လၽွက္ပဲ" ဟူေသာ စာဆိုႏွင့္အညီ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ ၀ိုင္းၿပီး တုိက္ခုိက္ၾကသည္ ကို အျပံဳးမပ်က္ အံႀကိတ္လၽွက္ ရင္ဆိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် လိုက္ေလသည္။

"ခုခံ၀့ံသူ ေအာင္ပြဲရ၏" ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး မိမိ၏အားနည္းခ်က္ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မ်ား ကို ေလ့လာရာတြင္ မိမိ၏ပြဲစားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား မကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ သစ္ေတာလုပ္ငန္း၌ အားထားရေသာ လူယံုေတာ္ဦးငယ္ကိုဆင့္ေခၚၿပီး စပါးလုပ္ငန္းတြင္ တာ၀န္ယူ ထမ္းေဆာင္ေစသည္။ ေငြေၾကးဘက္တြင္မူ မိမိ၏လူယံုေတာ္ဦးဘိုးခင္အား တာ၀န္ခ်ထားေလသည္။ စာေရးႀကီးဦးဘိုးခင္သည္ ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြထြက္ေငြစာရင္းႏွင့္ ဘဏ္သြင္းေငြထုတ္ေငြစာရင္းမ်ားကုိ ဦးနာေအာက္ အား တင္ျပအစီရင္ခံရေလသည္။

ေကာ့ႏွတ္ဘုရား၀င္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္၌ ေဟာင္းႏြမ္းယိုယြင္းေနေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိေန သည္။ တစ္ေန႔တြင္ လယ္သူမ မမိဗ်ဴသည္ ေကာ့ႏွတ္ရြာတြင္းမွ လယ္ေတာသုိ႔အသြား ထုိ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိရာေနရာသို႔ ျဖတ္သြားစဥ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူအား ၀င္ဖူး၍ အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းေလသည္။ "တပည့္ေတာ္မသည္ ဆင္းရဲသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္မသည္ ခ်မ္းသာခဲ့ေသာ္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ေဆာက္ လွဴဒါန္းပါမည္ဘုရား" အဓိ႒ာန္ျပဳ၏။ ထုိသုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ မၾကာမီေသာ ကာလတြင္ပင္ သူေ႒းႀကီးမုဆုိးဖုိ ဦးနာေအာက္သည္ ထုိလယ္သူမအား မိမိ၏ စတုတၳေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလုိက္ေလသည္။

မိဗ်ဴသည္ သူေ႒းႀကီးဦးနာေအာက္၏ ဇနီးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္ သူမဆုေတာင္းခဲ့သည့္အတုိင္း ႐ုပ္ပြား ေတာ္ေလးဆူေနရာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ၿပီး ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟု ေခၚတြင္ေစေလသည္။ ထုိေစတီသည္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟုေခၚတြင္ၿပီး တင့္တယ္စြာဖူးေျမာ္ႏုိင္ပါသည္။

ေကာင္းမႈကုသုိလ္တုိ႔မည္သည္ အက်ိဳးေပးလၽွင္ မေႏွးအျမန္ အက်ိဳးခံစားရ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ ခ်မ္းသာလာသူပီပီ ဘ၀တူဆင္းရဲသားမ်ားအား ကူညီေလ့ရွိ၏။ မိမိက့ဲသို႔ ခ်မ္းသာလာႏုိင္ေအာင္ ထာ၀ရ ဂ႐ုဏာေရွ႕ထားၿပီး ေထာက္ပ့ံျခင္း၊ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားျခင္း တုိ႔ကုိ အစဥ္တစိုက္ျပဳလုပ္သည္။ တစ္လလၽွင္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ရေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္သည္ လတုိင္း လတုိင္း မထုတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေငြဒဂၤါး ၂၄၀ ထုတ္ယူလၽွင္ အထူးခ်ီးျမႇင့္ေငြအျဖစ္ ေငြဒဂၤါး ၅၀၀ ထပ္ေဆာင္း ေပး႐ုံတင္မက အ၀တ္အစားမ်ားပါ ေထာက္ပံ့ေလသည္။

အလုပ္သမားတုိ႔အား မိမိတုိ႔၏ ေခၽြးနည္းစာတုိ႔ကုိ စုေဆာင္းတတ္ေစျခင္းႏွင့္ ဘ၀တုိးတက္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ပုိလုပ္အားေပးျခင္းကုိ အားေပးသည့္ သေဘာပင္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္၏ အလုပ္သမားမ်ားသည္ သူ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ မည္သူမၽွ ခုိးယူသံုးစြဲ အလြဲသံုးစားမႈ မျပဳလုပ္ၾကေခ်။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူ၏စီးပြားဥစၥာသည္ ဒီေရအလား တုိးတက္လာ၏။ ကလြီ၊ ဒရယ္၊ သဲကုန္း၊ က်ံဳေတာ္၌လည္းေကာင္း၊ ဟံသာ၀တီ ပဲခူးဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ခရမ္းသံုးခြတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ သံလြင္ျမစ္ တစ္ေလၽွာက္ လက္ပံေတာ၊ ေမွာ္ဘီ၊ ထံုးအုိင္ဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ဘက္ ကရနာ၊ ေကာ့တက္၊ ေကာ့ဘိန္း၊ ေကာ့လမု၊ ဇာသျပင္၊ ဂ်ိဳင္း၊ သရက္ေတာ၊ ဂႏၶီတုိင္ေအာင္ တုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္မေရာ၊ အတၳရံျမစ္ကမ္းရွိ ရြာတုိ႔၌လည္းေကာင္း စပါးမ်ား ၀ယ္ယူေလေတာ့သည္။

ဦးငယ္သည္ အျခားပြဲစားမ်ားထက္ ေငြႏွစ္က်ပ္ သံုးက်ပ္ အပုိေပးျခင္းျဖင့္ စပါးကုိ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရရွိေလ သည္။ ထုိ႔ျပင္ လယ္သမားတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ဆက္ဆံသြားမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားပြဲစားမ်ား ထက္ အခြင့္အေရးရကာ မၾကာမီအတြင္း၌ စပါးတင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀ အထိ ၀ယ္ယူရရွိသည္။

၀ယ္ယူရရွိေသာ စပါးမ်ားကုိ တုန္ကင္း၊ ေလွမ်ားျဖင့္တင္ၿပီး "ေအာင္ေခမာ"၊ "ေအာင္ပန္း" တစ္ထပ္သေဘၤာ မ်ားျဖင့္ ဆြဲကာ ေအာင္ေမာင္းႀကီးမ်ားကုိ တီးခတ္၍ ေမာင္းတဒူဒူႏွင့္ အသံေပးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ သယ္ေဆာင္ သြားေလသည္။ ဦးငယ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ စပါးသြင္းၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

ဦးငယ္သည္ မိမိအေနျဖင့္ သူမ်ားထက္ ေငြပုိေပးၿပီး ၀ယ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြဒဂၤါး ၈၀၀ မၽွ စာရင္းကြာျခား ေလ်ာ့ နည္းသည္ကုိ ဦးနာေအာက္ ဆူပူေတာ့မည္ဟု ယူဆထားေသာ္လည္း ဦးနာေအာက္က "ငါအရင္းရရင္ ၿပီးတာပဲ၊ အျမတ္မရရင္ ေနပါေစ တုိ႔တုိင္းရင္းသားေတြ မနစ္နာရင္ ၿပီးတာပဲ" ဟု ေျပာရင္း တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္းေနေသာ ကြမ္းဆံမွ ကြမ္းကုိယူစားၿပီး ဦးငယ္အား လူယံုေတာ္စာေရးႀကီး ဦးဘုိးခင္ထံ စားရင္းရွင္းၿပီး ပြဲခထုတ္ယူရန္ ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္။

စာေရးႀကီး ဦးဖုိးခင္သည္ စပါးတစ္ရာႏွင့္ ပြဲခ ၂၀ ႏႈန္း စပါး ၂ သိန္းခြဲအတြက္ ပြဲခ ေငြေပါင္း ၅၀၀၀ က်သင့္ ေသာ္လည္း ေမာင္ငယ္စာရင္းအတြက္ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့ ေနသည္အတြက္ စာရင္းစာအုပ္ကုိကုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္ထံသြား၍ ေလ်ာ့ေနသည့္ေငြအတြက္ ႏႈတ္ယူရမည္၊ မႏႈတ္ယူရမည္ကုိ သိလုိ၍ သြားေမးေလ၏။

ဦးနာေအာက္သည္ စာရင္းစာအုပ္ကုိယူၿပီး ၾကည့္ရာတြင္ စာရင္းေဟာင္းတြင္ ယခင္က ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ၉၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၁၄၀၀ ေလ်ာ့၍ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ေပါင္း ၆၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း၊ က်န္ပြဲစားတစ္ဦးသည္ စပါးတင္းေပါင္း ၃၀၈၀၀ ၀ယ္ယူရာတြင္ ေငြေပါင္း ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိေသာအခါတြင္ ပြဲစားသံုးေယာက္၀ယ္ေသာ စပါးစုစုေပါင္း တင္း ၁၈၀၀၀၀ တြင္ ေလ်ာ့ေငြေပါင္းက က်ပ္ ၃၀၀၀။ ေမာင္ငယ္၀ယ္သည့္စပါးက တင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀၊ ေငြေလ်ာ့သည္က ၈၀၀၊ စပါးတင္း ဆယ္တင္းတြင္ ဆယ္ျပားေလာက္ ေလ်ာ့သည့္သေဘာ မွတ္ခ်က္ေတြ႕ရွိသျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္သည့္အေနႏွင့္ ေလ်ာ့ေငြကုိ ပြဲခမွ မႏုတ္သည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ ထပ္ေဆာင္းေပးလုိက္သည္။

ဤတြင္ ဦးနာေအာက္သည္ ခ်ီးျမႇင့္ထုိက္သူအား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ဆံုးမသင့္သူကိုလည္း ဆံုးမတတ္ေၾကာင္း ျပသလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။

ဦးနာေအာက္သည္ ေငြတုိးခ်လုပ္ငန္းကုိလည္း လုပ္ကုိင္သည္။ ခ်စ္တီးကုလားထံ လယ္သမားမ်ား အဆမတန္ ေသာ အတုိးျဖင့္ ေငြေခ်းရသည္ကုိ မိမိသည္လည္း လယ္သမားဘ၀မွ တက္လာသူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတြက္ ခ်စ္တီးကုလားကုိ ျပန္တုိက္သည့္သေဘာျဖင့္ အတုိးႏႈန္းသက္သက္သာသာျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအား ေငြေခ်း၏။ လယ္ယာလုပ္ငန္းကုိလည္း တုိးခ်ဲ႕သည္။ ၎၏ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တုိင္းရင္းသားမ်ားကုိသာ လုပ္ကုိင္ေစ ေလသည္။

မီးသေဘၤာသူေ႒း ျဖစ္လာျခင္း

ဦးနာေအာက္သည္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ စေကာ့တလန္ျပည္၊ ဂလာစဂုိၿမိဳ႕ရွိ မကၠီအင္ ဘကၠစတာ ကုမၸဏီထံမွ သေဘၤာမ်ားႏွင့္ စက္ပစၥည္းမ်ားကုိ ဦးေရႊေလးအား ေစလႊတ္၍ မွာၾကား၀ယ္ယူေလသည္။

သေဘၤာလြန္းတင္ရန္အတြက္ သေဘၤာက်င္းကုိ မုတၱမၿမိဳ႕၊ ဆီဆံုရပ္၌ တည္ေဆာက္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာ က်င္းသည္ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၂ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးၿပီး ကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္သိန္းေက်ာ္ျဖစ္သည္။

ဦးနာေအာက္ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္စၾကၤာ၊ (၁) ေအာင္မဂၤလာ၊ (၃) ေအာင္တပ္၊ (၄) ေအာင္သိန္း၊ (၅) ေအာင္ဒီပါ၊ (၆) ေအာင္သီတာ၊ (၇) ေအာင္မဂၤလာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ (၂) ေအာင္နိဗၺာန္ဟု ေခၚေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ေအာင္ေခမာႏွင့္ ေအာင္ပန္းဟူ၍ အသီးသီး ေျပာင္းလဲေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။

ဦးနာေအာက္ပုိင္ မီးသေဘၤာတုိ႔သည္ ကုိးစီးျဖစ္ကာ ႏွစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၆၀၀၀၀ ျဖစ္ၿပီး တစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၃၅၀၀၀ ျဖစ္ေလသည္။

သေဘၤာမ်ား၏ ကုိယ္ထည္ႏွင့္ အမုိးမ်ားကုိ ငွက္ေပ်ာၫြန္႔အေရာင္ ေဆးခ်ယ္ထားၿပီး သေဘၤာ၏ ေျပာင္းတုိင္ မ်ားကုိ အညဳိေရာင္ အခံထား၍ အျဖဴေရာင္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ထားေလသည္။ သေဘၤာသားအားလံုးတုိ႔သည္ တုိင္းရင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာမ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတြင္ ေျပးဆြဲ၏။

သေဘၤာခမ်ားကုိ အဂၤလိပ္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက သေဘၤာခမ်ားထက္ ေလၽွာ့ေပါ့ေစၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ရွင္သာမေဏ၊ သီလရွင္၊ လူအုိႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအား အခမယူပဲ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္၏။ ထုိ႔ျပင္ ဦးနာေအာက္သည္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ (၃) ရက္ေန႔မွစ၍ ေအာင္နိဗၺာန္ တစ္ထပ္ သေဘၤာေပၚတြင္ ကုနိသကၤန္းႏွင့္ လႉဖြယ္၀တၳဳမ်ား တင္ေဆာင္ၿပီး သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတုိ႔၏ ၀ဲယာရွိ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဘီလူးကၽြန္းဘက္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ ကထိန္အလွဴ မ်ားအျဖစ္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းေလ၏။ ယင္းအျပင္ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္လႉဒါန္းထားေသာ အလွဴဒါန အတြက္လည္း တစ္ခါႏွစ္ခါ ေရစက္ခ် အမၽွေပး ေ၀ေလ့ရွိသည္။

ထုိသို႔ ရြာစဥ္ေလၽွာက္ၿပီး တစ္လပတ္လံုး ကထိန္အလွဴကုိ လႉဒါန္းသည့္အတြက္ ထုိေဒသတြင္ "ကထိန္ လွဴဒါန္းျခင္းအစ ဦးနာေအာက္က" ဟု ယခုတုိင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။

ဧရာ၀တီ သေဘၤာကုမၸဏီႏွင့္ တုိက္ပြဲ

ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းကုိ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီႀကီးသည္ သူ၏စီးပြားေရးကြက္ထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ တိုင္းရင္းသား အရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္ပုိင္ သေဘၤာမ်ားကုိ မလုိလားမႏွစ္သက္ေခ်။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္သေဘၤာက တစ္က်ပ္ႏႈန္းယူလၽွင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက တစ္၀က္ေလၽွာ့ကာ ငါးမူး (၅၀ ျပား) ႏႈန္း ယူေလ၏။ ဦးနာေအာက္က တစ္မတ္ (၂၅ ျပား) ႏႈန္း ေလၽွာ့လုိက္၏။ ဧရာ၀တီက တစ္မူး (၁၀ ျပား) ဧရာ၀တီက တစ္ပဲ (၅ ျပား) ေနာက္ဆံုးတြင္ အခမဲ့တင္လာသည့္အထိ တုိက္ပြဲဆင္လာၾက၏။

ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ားဆိပ္ကမ္းတြင္ မဆုိက္ကပ္ႏုိင္ေအာင္ သေဘၤာဆိပ္ ကမ္းမွန္သမၽွ မိမိတုိ႔ သေဘၤာမ်ားသာ ဆုိက္ကပ္ခြင့္ရရန္ ဧရာ၀တီသေဘၤာ ကုမၸဏီသည္ အခြန္ေဆာင္၍ ၀ယ္ယူေလသည္။ ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ား ဆုိက္ကပ္ရန္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမရွိသျဖင့္ အခက္အခဲေတြ႕ရေလ၏။ ထုိအခါ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္လည္းျဖစ္ ကတုိးရြာရွိ တုိင္တစ္လုံးအိမ္ပုိင္ရွင္ လည္းျဖစ္ေသာ ဦးေရႊေလးက ဧရာ၀တီကုမၸဏီသည္ ဆိပ္ကမ္းကုိ အခြန္ေဆာင္၍ ကုမၸဏီပုိင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလုံး ကုိ ဦးနာေအာက္ပုိင္ျဖစ္ေအာင္ အၾကံေပးသျဖင့္ သူ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလံုးကုိ အခြန္ေဆာင္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီမွ သေဘၤာမ်ားသည္ ျမစ္ေခ်ာင္းတုိ႔တြင္ ေျပးဆြဲႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ ဧရာ၀တီက ဆိပ္ကမ္းမ်ားပုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္က ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားပုိင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခရီးသည္မ်ားသြားလာေရး ခက္ခဲလာေတာ့၏။ တရား႐ုံးသုိ႔ ေရာက္သြားၾက၏။ တရား႐ုံးမွ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္မွာ ဧရာ၀တီသေဘၤာသည္ ခရီးတစ္ခုခုအတြက္ ဆိပ္ကမ္းမွ ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္အခ်ိန္ေစာစြာ ထြက္ေစၿပီး ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္ဦးစြာ ဆုိက္ေရာက္ရမည္ဟု ဆုိ၏။

တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္သည္ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ကုိ မီးသေဘၤာသယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သတၱိျပလုိက္သည္မွာ ေမာ္ကြန္းတင္သြားေလေတာ့၏။

ဘ၀ကုိမေမ့ေသာ ဦးနာေအာက္

ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ လာသည္ႏွင့္အညီ မိမိဘ၀ကုိ မည္သည့္အခါမွ မေမ့ေခ်။ အစား အေသာက္၌လည္း ေခ်းမမ်ားေခ်။ ေတာအစားအစာမ်ားသာ ႏွစ္သက္စားေသာက္ၿပီး ကြမ္းကုိတဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္း၍ အၿမဲတမ္း စားေလ့ရွိ၏။

နာမည္ႀကီးေသာ ဦးနာေအာက္အားေတြ႕လုိ၍ တစ္ေန႕တြင္ အဂၤလန္ဘိလပ္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးသည္ ေကာ့ႏွတ္ ရြာသုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ အေႁခြအရံႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ကာ ႏွီးဖ်ာေနေသာ ဦးနာေအာက္အား ေတြ႕ရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲမွားခဲ့ေလသည္။

ဦးနာေအာက္သည္ လယ္သမားဘ၀ကုိ မေမ့သည့္အေလၽွာက္ လယ္ယာႏွင့္ ကုိင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အားေပးမႈျပဳ၏။ အခ်ိန္ရတုိင္း ႏွီးဖ်ာ၊ ပလုိင္း၊ ေတာင္းမ်ား ရက္လုပ္ေနတတ္ၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လည္း ရွိလွ၏။ ရတနာသံုးပါးကုိ ကိုင္း႐ႈိင္းသူျဖစ္သည့္အေလၽွာက္ ရြာရွိေက်ာင္းကန္ဘုရားသို႔ နံနက္တစ္ေခါက္၊ ညေနတစ္ေခါက္ မွန္မွန္သြားၿပီး ၀တ္ျပဳေလ့ရွိ၏။

တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းတြင္ ဘုရားရွိခုိး၀တ္ျပဳစဥ္ ဓါးျပသံုးေယာက္တုိ႔သည္ ဦးနာေအာက္အား မိမိတုိ႔သည္ စားစရာမရွိ၍ တစ္ေယာက္လၽွင္ ၅၀၀ က်ပ္ ႏႈန္းျဖင့္ ၁၅၀၀ က်ပ္ ေတာင္းခံဓါးျပတုိက္ေလသည္။ ဦးနာေအာက္သည္ တုန္လႈပ္မႈမရွိဘဲ ၎တုိ႔သည္ တကယ္စားစရာမရွိ၍ ဓါးျပတုိက္သည္ကုိ အျဖစ္မွန္သိသည့္ အတြက္ ဓါးျပတုိ႔ကို အေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး အိမ္သို႔ျပန္၍ ေငြ ၁၅၀၀ ယူကာ ဓါးျပတုိ႔အား ေပးကမ္း လိုက္ေလ သည္။ အလႉတစ္ခု ျပဳလုပ္လုိက္သည့္ သေဘာပင္။

Category: ေဆာင္းပါး

Written by Sahaimon.net

၁၉ ရာစုတြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားေသာ မြန္တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ဘုရားဒကာဦးနာေအာက္ သည္ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္၊ ဖဲကတာရွိ မြန္ေက်းရြာကေလးျဖစ္ေသာ ခရဲေက်းရြာတြင္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၉၄ ခုႏွစ္ ကဆုန္လဆုတ္ ၃ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕တြင္ ေမြးဖြားသည္။

မိဘႏွစ္ပါးသည္ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ စတုတၳေျမာက္သား ျဖစ္ေလသည္။

ဦးနာေအာက္အား မြန္ဘာသာျဖင့္ "အအက္" ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ မြန္ဘာသာ အအက္ဟူသည္ ျမန္မာဘာသာ အဓိပၸါယ္မွာ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ဟု ဆုိႏုိင္သည့္အျပင္ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏိုင္ထက္စီးနင္းမလုပ္ျခင္း၊ ေဒါသကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်၍ ေနတတ္ျခင္းဟုလည္း အဓိပၸါယ္ေဖၚႏိုင္သည္။

လူလားေျမာက္ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေမာင္ေအာက္အား ပညာသင္ၾကားရန္ ေကာ့မယ္ခရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ၌ မိဘႏွစ္ပါးက အပ္ႏွံေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတြင္ ပညာကို ေကာင္းစြာ မသင္ၾကားႏုိင္ဘဲ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀ျဖင့္ ဆင္းရဲေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ကူညီရေလသည္။ စာသင္ၾကား ရမည့္အရြယ္တြင္ ေမာင္ေအာက္သည္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမည့္အစား ေကာ့မယ္ခရရြာ၌ ေလာက္ေလးကိုကိုင္ကာ ေလာက္စာလံုးအိတ္လြယ္ၿပီး ကြၽဲစားက်က္၌ ကြၽဲစီးၿပီး ကြၽဲေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ အလြန္ဆင္းရဲလွေသာ္လည္း လံု႔လ၊ ၀ိရိယႏွင့္ ဇြဲရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။ ဟင္းလ်ာအျဖစ္ ဆားရလၽွင္ ဆားႏွင့္စားၿပီး ငါးပိဖုတ္ႏွင့္လည္း ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ ေရွးဘ၀က ပုပၸေစတနာ အက်ဳိးမေပးသျဖင့္ ပထမအရြယ္၌ ဒုကၡ၊ သုကၡံ ေလာကလႈိင္း တံပိုးေအာက္၌ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ျဖင့္ ခရီးၾကမ္းႀကီးေပၚတြင္ ေလၽွာက္ေနရသူျဖစ္၏။ သုိ႔ ကြၽဲေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္ ကတိုးရြာသူေဌးႀကီး ဦးမြန္ေထာ္၏ ကိုးေဆာင္အိမ္ႀကီး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးဦးေထာ္အာႏွင့္ အျခားအိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိေသာအခါ ယင္းတို႔ကဲ့သို႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုေသာစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာခဲ့၏။

ဘုန္းကံရွိေသာ ေယာက်ာ္းပီပီ ဘ၀ကုိ အရႈံးမေပးတတ္သူ ဇဲြရွိေသာသူ လံု႔လ၀ိရိ ယရွိသူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ က်ေရာက္လင့္ကစား ကတိုးေကာ့ႏွတ္ရြာမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္က ျမင္ေတြ႔ရေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ တိုးတက္ေနသည္ကို အားက်ကာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ျဖစ္လာရန္ ႀကိဳးစားမည္ဟု သႏၷိ႒ါန္ခ်ထားေလသည္။

လူလားေျမာက္အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ကြယ္လြန္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏အၾကံအစည္ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာႏွင့္ တဆက္တည္းျဖစ္ေသာ သံလြင္ျမစ္ေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာရွိ မိမိ၏ အစ္မႀကီး ေဒၚေထာေဂ့ (မိထ၀္ဂြံ) ရွိရာသို႔ လာေရာက္ေနထိုင္ကာ အစ္မ၏ လယ္ေျမတြင္ လယ္သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေလသည္။

အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ဖူးစာရွင္ျဖစ္ေသာ မိေရႊမႈန္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေလသည္။ မိေရႊမႈန္သည္ အိမ္တြင္းမႈအျပင္ ေကာက္စိုက္ျခင္း၊ ကိုင္းလုပ္ျခင္းတုိ႕၌လည္း ေယာက်ာ္းမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပစၥည္းဥစၥာရွာေဖြ တတ္သူျဖစ္ေလသည္။ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ဘ၀ခရီးကို စတင္ေလၽွာက္စဥ္မွာပင္ မိေရႊမႈန္ သည္ မိမိ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းသည္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ ပါသြားရရွာ ေလေတာ့သည္။

ခ်စ္ဇနီးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ၊ အားနည္းဖြယ္ရာမ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး ဘ၀ကို အရႈံးမေပးေသာ ေယာက်္ားပီပီ မိမိ၏အဓိ႒ာန္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မင္းျဖစ္လိုက မင္းနားခစား၊ သူေ႒းျဖစ္လိုက သူေ႒းနားမွာ ခစားမွျဖစ္မယ္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ အလုပ္၀င္လုပ္ေလသည္။

မွတ္ခ်က္…..

(ေကာ့ႏွတ္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ မြန္ဘာသာ "ကံဟႏွာတ္" ဟူေသာ အသံမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အမည္ျဖစ္သည္။ "ကံ" ဟူေသာအဓိပၸါယ္မွာ ကုန္းျမင့္ေျမေနရာကို ဆိုလုိၿပီး "ဟႏွာတ္" မွာ ပက္ခြံ႕ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ေကာ့ႏွတ္ရြာ မျဖစ္ေပၚလာမီ ထိုေနရာကို ေရလႊမ္းမိုးေသာအခါ ပက္ခြံ႕ေလာက္ရွိေသာ ကုန္းျမင့္ကေလးသာ ေပၚထြန္းလၽွက္ရွိၿပီးေနာက္ ပက္ခြံ႕မၽွေလာက္သာ ရွိေသာေျမႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေနရာတြင္ ရြာတည္ေသာအခါ ထိုရြာကို "ေကာ့ႏွတ္" "ပက္ခြံ႔ကုန္း" ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလသည္။)

ဦးေထာ္အာ၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ပစၥည္းႂကြယ္၀မႈကို အားက်၍ ဦးေထာ္အာကဲ့ သို႔ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာရန္
(၁) အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္မည္။
(၂) ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေနာက္မတြန္႔ပဲ လုပ္ရမည္။
(၃) ရိုးသားရမည္။
(၄) ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈ မိမိမႈကို ေ၀ဖန္ရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းေလးခ်က္ကို ခ်မွတ္ေလသည္။

ထိုသို႔ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ေမာင္ေအာက္၏ ေယာကၡမတို႔က ၎တို႔၏ သမီးငယ္ မိေရႊမႈန္၏ညီမ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ျပန္လည္ လက္ဆက္ေပးေလသည္။ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ၾကာရွည္မေပါင္း လိုက္ရဘဲ အစ္မမိ ေရႊမႈန္နည္းတူ မိေရႊအုပ္လည္း ေသဆံုးသြားေလသည္။

ဒုတိယဇနီးေသဆံုးၿပီးေနာက္ ရွိသမၽွပစၥည္းမ်ားကို အစ္မႀကီးအားအပ္ႏွံခဲ့ၿပီး သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ေျခစံုပစ္၍ အလုပ္၀င္လုပ္ေတာ့သည္။

သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာႏွင့္ဇနီး ေဒၚခမာနားတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကာ့ႏွတ္ရြာ၌ အလြန္ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားလၽွက္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေရႊအိုးအမည္ျဖင့္ ေရႊအိုးဘရားသား ကုမၸဏီတစ္ခုကိုလည္း တည္ေထာင္ထားေလသည္။ သစ္ေတာပိုင္ရွင္သူေဌးႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ေကာ့ႏွတ္ ဘုရား ေက်ာင္း၀င္းရွိ တုိက္ေက်ာင္းႀကီး မဟာျမတ္မုနိ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ မီးေလာင္သြားေသာ ဇရပ္ႀကီး တစ္ေဆာင္၏ အလွဴရွင္လည္း ျဖစ္၏။

ေမာင္ေအာက္သည္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံ၌္ အလုပ္၀င္လုပ္ရာတြင္ ေရေတြ႔ေသာငါးက့ဲသို႔ စိတ္အားငယ္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားျခင္း စည္းကမ္းေသ၀ပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားအေပၚ ေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိလာသည္။ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာသည္ ရိုးသားေသာ ေမာင္ေအာက္အား အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းသို႔ မိမိ၏ လူယံုအျဖစ္ႏွင့္ ေစလႊတ္၍ သစ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေစသည္။ ေမာင္ေအာက္သည္ သစ္ေတာႀကဳိး၀ိုင္းတြင္ သူေဌးႀကီးအလုိက် သစၥာရွိရွိ ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ေပးသျဖင့္ အေတာ္ဆံုးႏွင့္ သစၥာအရွိဆံုး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳကာ ဆုေငြမ်ားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး သူေကာင္းျပဳေလသည္။ ထိုသို႔ ဥစၥာပစၥည္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရေသာ္လည္း ေမာင္ေအာက္မွာ ဘ၀င္ျမင့္ျခင္းမရွိပဲ မိမိ၏ ေရာက္လိုေသာ ပန္းတိုင္ကိုပင္ စြဲၿမဲစြာထားၿပီး အလုပ္ကိုႀကိဳးစား၍ လုပ္ကိုင္ေလသည္။

ထိုသို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ စည္းကမ္းရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား စုေဆာင္းမိလာ၏။ စုေဆာင္းမိလာေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ လိုလာ၏။ တတိယေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ မိဂ်ာဥႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျပန္ေလသည္။

မိဂ်ာဥႏွင့္ ထိမ္းျမားၿပီးေနာက္ စုေဆာင္းထားေသာေငြအျပင္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံမွ ေခ်းယူထားေသာ ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံမွ အလုပ္ခြဲထြက္ကာ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ ေလေတာ့သည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ရန္အတြက္ သစ္ေတာသို႔မထြက္မီ တစ္ေန႔တြင္ "ငါသည္ ငယ္စဥ္အခ်ိန္ ဆင္းရဲသားအခ်ိန္၌ ငါရည္မွန္းထားေသာ ခ်မ္းသာရမည့္ ေရာင္ျခည္ဦးဘ၀သို႔ ငါတက္လွမ္းရ ေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ကံတရားသည္ ဆန္းၾကယ္ပါ၏။ ဉာဏ္ႏွင့္၀ီရိယသည္ ကံတရား၏ အျခံအရံမၽွသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့ေကာင္းမႈကံျပည့္ေအာင္ ရတနာသံုးပါးသည္ ငါ၏ ကိုးကြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္" ဟု စိတ္ကူးမိေလသည္။

ထိုစိတ္ကူးခံစားခ်က္ကို ႏွလံုးသြင္းလၽွက္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတုိင္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လၽွက္ ဘုရားေက်ာင္ ၀င္းအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ၀င္းအတြင္းရွိ ဘုရားငုတ္တို ေစတီအနီးသို႔ ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားျဖင့္ ဘုရားအားပူေဇာ္ကာ သူ၏လိုအင္ဆႏၵကို ဆုေတာင္း၍ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေလသည္။

ယင္းဆုေတာင္းခ်က္ႏွင့္အညီ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မေ၀းေသာကာလတြင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္ကို ေမာင္ေအာက္ သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ ေနမိေလသည္။

ေမာင္ေအာက္သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ျဖင့္ သစ္ေတာသို႔ တက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တနသၤာရီတိုင္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းပိုက္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္ေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္၊ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ကယားျပည္နယ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔ကို ခုခံ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားရွမ္းႏွင့့္ ကယားတို႔ကို အဂၤလိပ္တုိ႔က ဆက္လက္ႏွိမ္နင္းေနရ ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားတုိ႔သည္ အားမတန္၍ မာန္ေလၽွာ့ကာ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ ေျပၿငိမ္းရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကယားေစာ္ဘြားတုိ႔က မိမိတို႔ပိုင္သစ္ေတာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လြယ္ေကာ္၊ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတာ္ျဖစ္သည့္ မြန္လူမ်ဳိး ဦးနာေအာက္အား သစ္ထုတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေလသည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကလည္း မိမိတို႔ပိုင္ သစ္ေတာမ်ားမွ နန္းဖဲေတာကိုလည္း ဦးနာေအာက္အား ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးေလသည္။ အေရးႀကီးေသြးနီးဆိုသကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီမႈေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ဦးနာေအာက္၏စီးပြားေရးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိးတက္လာေတာ့သည္။

ဦးနာေအာက္၏ သစ္တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ရတနာသံုးပါး၊ ပိဋကတ္သံုးပံု၊ ဘံုသံုးပါးဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထိုတံဆိပ္ကို မွတ္ပံုတင္ၿပီး မိမိပိုင္သစ္ေတာမွ သစ္မ်ားကို ယင္းတံဆိပ္ျဖင့္ ခတ္ႏွိပ္ေလ သည္။ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးလာမႈေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္ရန္အလြန္ခက္ေသာ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားရွိ သစ္မ်ားသည္ ထိုႏွစ္တြင္ မိုးသည္းထန္ စြာရြာၿပီး ေရလၽွံမႈေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္အတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ ေရာက္ရိွလာကာ ျမစ္တေလၽွာက္ ေမ်ာပါလာၾကၿပီး ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္သစ္ဆိပ္သို႔ ေကာင္းမြန္စြာ ဆုိက္ေရာက္လာ ၾကေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာမွ ေမာ္လၿမဳိင္သို႔ စီးဆင္းေသာ သံလြင္ျမစ္တစ္ေလၽွာက္ ငါးမုိင္ေလာက္အကြာအေ၀းအထိ သစ္ေဖာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့၏။ ထိုသစ္အားလံုး၏ တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္ေလသည္။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းမွ ေကာ့ႏွတ္ရြာအေရာက္ သစ္တစ္လံုးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေငြသည္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ေရာင္းရေသာ ေစ်းႏႈန္းမွာ ေငြဒဂၤါး ၉၀-၁၀၀ ထိ ေရာင္းရသျဖင့္ ထိုႏွစ္ဦးမွာပင္ ဦးနာေအာက္သည္ စုစုေပါင္း အျမတ္ေငြ ၁၀ သိန္းခန္႔ရရွိေလေတာ့သည္။

ေမာင္ေအာက္၏ ဆုေတာင္းခန္းသည္ ျပည့္စံုၿပီး ဉာဏ္ႏွင့္ လံု႔လ၊ ၀ီရိယသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲသား ဘ၀မွ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ခ်မ္းသာလာေသာ္လည္း မိမိ၏ ဘ၀ေဟာင္းကိုမေမ့ဘဲ မိမိ၏ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဘႀကီးအရြယ္ကို ဘႀကီး၊ ဖခင္အရြယ္ကို ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ထိုက္သူကို ခ်ီးျမႇင့္၍ ဆံုးမသင့္သူကို ဆံုးမေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားက ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ဘႀကီးေအာက္လို႔ အမႊန္းတင္ ေခၚၾကေလသည္။ မြန္ဘာသာအားျဖင့္ "အနာဲအံက္" "ဘႀကီးေအာက္" ဟူ၍လည္း အမႊန္းတင္ၿပီး ေခၚၾကသည္။ "အနာဲ" ၏ အဓိပၸါယ္မွာ "ဘႀကီး" ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာေသာ အႏုိင္ေအာက္သည္ ပက္ခြံ႔မၽွေလာက္သာရွိေသာ ေအာင္ေျမေပၚတြင္ ရပ္တည္ၿပီး ဘုရားငုတ္တိုေစတီငယ္ထံတြင္ အဓိ႒ာန္၀င္ကာ ဆုေတာင္းခဲ့သျဖင့္ ယခုအခါ ဆုေတာင္းသည့္ အတိုင္း ျပည့္စံုလာသည္ကို အဖန္ဖန္သတိရသျဖင့္ အလုပ္အားသည့္အခါတိုင္း သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းမွ ေကာ့ႏွတ္ သို႔ ျပန္လာသည္။ ဘုရား ငုတ္တိုငယ္ကို ေစတီကေလးကို ေစတီအႀကီးအျဖစ္ ျပည္လည္တည္ကာ ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥႏွင့္အတူ ေရစက္သြန္းခ် အမၽွ ေပးေ၀ခဲ့ေလသည္။

ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥမွာလည္း ႏိုင္ေအာက္ႏွင့္ ၾကာရွည္လက္မတြဲလိုက္ရဘဲ ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ရျပန္သည္။

ဦးနာေအာက္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မၽွသာရွိေသးသည္။ ဇနီးသည္ေသဆံုးသည့္အတြက္ တရားႏွင့္ေျဖကာ အံႀကိတ္၍ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေလေတာ့သည္။

ထိုအျမတ္ေငြ ဆယ္သိန္းျဖင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္ေလသည္။

သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္တြင္ မယ္ေဟာင္ဆြန္သစ္ေတာ ႀကဳိး၀ို္င္းကို အခြန္ေဆာင္ၿပီး မိမိကိုယ္ တိုင္ႀကီးၾကပ္၍ ဆင္ေပါက္အစီး (၄၀) ႏွင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရာ အျမတ္အစြန္း မ်ားစြာ ရလာျပန္၏။

ဦးနာေအာက္သည္ အလုပ္ကို ထႂကြစြာလုပ္၏။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားအျမဲတမ္းရွိ၏။ ငယ္သားအေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ရွိ၏။ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို သည္းခံၿပီး ျပဳျပင္ေပး၏။ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံေထာက္ရႈၿပီးမွ လုပ္တတ္၏။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ထႂကြႏိုးၾကား သနားသည္းခံ၊ ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈဟူေသာ နာယကဂုဏ္ ေျခာက္ပါး ကို လက္ခံထားၿပီး လုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ လုပ္ငန္းသည္ လ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

လုပ္ငန္းကိုတြင္က်ယ္လာေအာင္ မယ္ေဟာင္စြန္သစ္ေတာကို တူျဖစ္သူ (ဇနီးမိဂ်ာဥ ဘက္မွ) ႏိုင္ထြန္းရင္ႏွင့္ ႏိုင္တြတ္တို႔အား ဆင္အစီး ၄၆ စီးႏွင့္ ႀကီးၾကပ္ ခိုင္းေစၿပီး မိမိမွာမူ ရွမ္းျပည္ရွိ ေမာင္းမဲသစ္ေတာႏွင့္ ကယား ျပည္နယ္ရွိ ဖားေစာင္း သစ္ေတာကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ျပန္သည္။

ဦးနာေအာက္သည္ သစ္ေတာလုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာေအာင္ျမင္မႈရၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသို႔ျပန္လာေသာ အခါတြင္ ခ်စ္တီးကုလားႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ တုိင္းရင္းသားျဖစ္ၾကေသာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား မတန္မဆေသာ အတိုးႏႈန္းျဖင့္ ေငြေခ်းၿပီး ေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ထိုခ်စ္တီးကုလား ႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားကို တိုက္ရန္အတြက္ ေငြတိုးခ်စားျခင္းႏွင့္ စပါးေရာင္း၀ယ္လုပ္ငန္းကို တုိးခ်ဲ႕စမ္းသပ္ လုပ္ကိုင္ေလေတာ့သည္။

ႏိုင္ငံျခားပြဲစား ခ်စ္တီး၊ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ သူတို႔၏စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ထဲသို႔ မြန္တိုင္းရင္းသား ေခတ္ပညာမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အရင္းရွင္ေပါက္စတစ္ေယာက္ ၀င္ထြက္လာသည္ကို အထူးမလိုလား၍ ဦးနာေအာက္၏ လုပ္ငန္းပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းအတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ တိုက္ခိုက္လာၾက၏။ ထိုသုိ႔ တိုက္ခိုက္ခံရမႈအျပင္ ဦးနာေအာက္အလုပ္သမားမ်ား၏ လုပ္ငန္းမကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ပထမတြင္ အရႈံးႏွင့္သာ ရင္ဆိုင္ရေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးနာေအာက္မွာကား "ဘဲအုပ္တစ္ရာႏွစ္ရာ မေဗဒါကတစ္ပင္တည္း၊ ေဗဒါပ်ံအံကိုခဲ ပန္းပန္လၽွက္ပဲ" ဟူေသာ စာဆိုႏွင့္အညီ အရင္းရွင္ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ ၀ိုင္းၿပီး တုိက္ခုိက္ၾကသည္ ကို အျပံဳးမပ်က္ အံႀကိတ္လၽွက္ ရင္ဆိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် လိုက္ေလသည္။

"ခုခံ၀့ံသူ ေအာင္ပြဲရ၏" ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး မိမိ၏အားနည္းခ်က္ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မ်ား ကို ေလ့လာရာတြင္ မိမိ၏ပြဲစားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား မကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ သစ္ေတာလုပ္ငန္း၌ အားထားရေသာ လူယံုေတာ္ဦးငယ္ကိုဆင့္ေခၚၿပီး စပါးလုပ္ငန္းတြင္ တာ၀န္ယူ ထမ္းေဆာင္ေစသည္။ ေငြေၾကးဘက္တြင္မူ မိမိ၏လူယံုေတာ္ဦးဘိုးခင္အား တာ၀န္ခ်ထားေလသည္။ စာေရးႀကီးဦးဘိုးခင္သည္ ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြထြက္ေငြစာရင္းႏွင့္ ဘဏ္သြင္းေငြထုတ္ေငြစာရင္းမ်ားကုိ ဦးနာေအာက္ အား တင္ျပအစီရင္ခံရေလသည္။

ေကာ့ႏွတ္ဘုရား၀င္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္၌ ေဟာင္းႏြမ္းယိုယြင္းေနေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိေန သည္။ တစ္ေန႔တြင္ လယ္သူမ မမိဗ်ဴသည္ ေကာ့ႏွတ္ရြာတြင္းမွ လယ္ေတာသုိ႔အသြား ထုိ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိရာေနရာသို႔ ျဖတ္သြားစဥ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူအား ၀င္ဖူး၍ အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းေလသည္။ "တပည့္ေတာ္မသည္ ဆင္းရဲသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္မသည္ ခ်မ္းသာခဲ့ေသာ္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ေဆာက္ လွဴဒါန္းပါမည္ဘုရား" အဓိ႒ာန္ျပဳ၏။ ထုိသုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ မၾကာမီေသာ ကာလတြင္ပင္ သူေ႒းႀကီးမုဆုိးဖုိ ဦးနာေအာက္သည္ ထုိလယ္သူမအား မိမိ၏ စတုတၳေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလုိက္ေလသည္။

မိဗ်ဴသည္ သူေ႒းႀကီးဦးနာေအာက္၏ ဇနီးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္ သူမဆုေတာင္းခဲ့သည့္အတုိင္း ႐ုပ္ပြား ေတာ္ေလးဆူေနရာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ၿပီး ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟု ေခၚတြင္ေစေလသည္။ ထုိေစတီသည္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟုေခၚတြင္ၿပီး တင့္တယ္စြာဖူးေျမာ္ႏုိင္ပါသည္။

ေကာင္းမႈကုသုိလ္တုိ႔မည္သည္ အက်ိဳးေပးလၽွင္ မေႏွးအျမန္ အက်ိဳးခံစားရ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ ခ်မ္းသာလာသူပီပီ ဘ၀တူဆင္းရဲသားမ်ားအား ကူညီေလ့ရွိ၏။ မိမိက့ဲသို႔ ခ်မ္းသာလာႏုိင္ေအာင္ ထာ၀ရ ဂ႐ုဏာေရွ႕ထားၿပီး ေထာက္ပ့ံျခင္း၊ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားျခင္း တုိ႔ကုိ အစဥ္တစိုက္ျပဳလုပ္သည္။ တစ္လလၽွင္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ရေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္သည္ လတုိင္း လတုိင္း မထုတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေငြဒဂၤါး ၂၄၀ ထုတ္ယူလၽွင္ အထူးခ်ီးျမႇင့္ေငြအျဖစ္ ေငြဒဂၤါး ၅၀၀ ထပ္ေဆာင္း ေပး႐ုံတင္မက အ၀တ္အစားမ်ားပါ ေထာက္ပံ့ေလသည္။

အလုပ္သမားတုိ႔အား မိမိတုိ႔၏ ေခၽြးနည္းစာတုိ႔ကုိ စုေဆာင္းတတ္ေစျခင္းႏွင့္ ဘ၀တုိးတက္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ပုိလုပ္အားေပးျခင္းကုိ အားေပးသည့္ သေဘာပင္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္၏ အလုပ္သမားမ်ားသည္ သူ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ မည္သူမၽွ ခုိးယူသံုးစြဲ အလြဲသံုးစားမႈ မျပဳလုပ္ၾကေခ်။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူ၏စီးပြားဥစၥာသည္ ဒီေရအလား တုိးတက္လာ၏။ ကလြီ၊ ဒရယ္၊ သဲကုန္း၊ က်ံဳေတာ္၌လည္းေကာင္း၊ ဟံသာ၀တီ ပဲခူးဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ခရမ္းသံုးခြတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ သံလြင္ျမစ္ တစ္ေလၽွာက္ လက္ပံေတာ၊ ေမွာ္ဘီ၊ ထံုးအုိင္ဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ဘက္ ကရနာ၊ ေကာ့တက္၊ ေကာ့ဘိန္း၊ ေကာ့လမု၊ ဇာသျပင္၊ ဂ်ိဳင္း၊ သရက္ေတာ၊ ဂႏၶီတုိင္ေအာင္ တုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္မေရာ၊ အတၳရံျမစ္ကမ္းရွိ ရြာတုိ႔၌လည္းေကာင္း စပါးမ်ား ၀ယ္ယူေလေတာ့သည္။

ဦးငယ္သည္ အျခားပြဲစားမ်ားထက္ ေငြႏွစ္က်ပ္ သံုးက်ပ္ အပုိေပးျခင္းျဖင့္ စပါးကုိ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရရွိေလ သည္။ ထုိ႔ျပင္ လယ္သမားတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ဆက္ဆံသြားမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားပြဲစားမ်ား ထက္ အခြင့္အေရးရကာ မၾကာမီအတြင္း၌ စပါးတင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀ အထိ ၀ယ္ယူရရွိသည္။

၀ယ္ယူရရွိေသာ စပါးမ်ားကုိ တုန္ကင္း၊ ေလွမ်ားျဖင့္တင္ၿပီး "ေအာင္ေခမာ"၊ "ေအာင္ပန္း" တစ္ထပ္သေဘၤာ မ်ားျဖင့္ ဆြဲကာ ေအာင္ေမာင္းႀကီးမ်ားကုိ တီးခတ္၍ ေမာင္းတဒူဒူႏွင့္ အသံေပးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ သယ္ေဆာင္ သြားေလသည္။ ဦးငယ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ စပါးသြင္းၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။

ဦးငယ္သည္ မိမိအေနျဖင့္ သူမ်ားထက္ ေငြပုိေပးၿပီး ၀ယ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြဒဂၤါး ၈၀၀ မၽွ စာရင္းကြာျခား ေလ်ာ့ နည္းသည္ကုိ ဦးနာေအာက္ ဆူပူေတာ့မည္ဟု ယူဆထားေသာ္လည္း ဦးနာေအာက္က "ငါအရင္းရရင္ ၿပီးတာပဲ၊ အျမတ္မရရင္ ေနပါေစ တုိ႔တုိင္းရင္းသားေတြ မနစ္နာရင္ ၿပီးတာပဲ" ဟု ေျပာရင္း တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္းေနေသာ ကြမ္းဆံမွ ကြမ္းကုိယူစားၿပီး ဦးငယ္အား လူယံုေတာ္စာေရးႀကီး ဦးဘုိးခင္ထံ စားရင္းရွင္းၿပီး ပြဲခထုတ္ယူရန္ ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္။

စာေရးႀကီး ဦးဖုိးခင္သည္ စပါးတစ္ရာႏွင့္ ပြဲခ ၂၀ ႏႈန္း စပါး ၂ သိန္းခြဲအတြက္ ပြဲခ ေငြေပါင္း ၅၀၀၀ က်သင့္ ေသာ္လည္း ေမာင္ငယ္စာရင္းအတြက္ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့ ေနသည္အတြက္ စာရင္းစာအုပ္ကုိကုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္ထံသြား၍ ေလ်ာ့ေနသည့္ေငြအတြက္ ႏႈတ္ယူရမည္၊ မႏႈတ္ယူရမည္ကုိ သိလုိ၍ သြားေမးေလ၏။

ဦးနာေအာက္သည္ စာရင္းစာအုပ္ကုိယူၿပီး ၾကည့္ရာတြင္ စာရင္းေဟာင္းတြင္ ယခင္က ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ၉၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၁၄၀၀ ေလ်ာ့၍ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ေပါင္း ၆၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း၊ က်န္ပြဲစားတစ္ဦးသည္ စပါးတင္းေပါင္း ၃၀၈၀၀ ၀ယ္ယူရာတြင္ ေငြေပါင္း ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိေသာအခါတြင္ ပြဲစားသံုးေယာက္၀ယ္ေသာ စပါးစုစုေပါင္း တင္း ၁၈၀၀၀၀ တြင္ ေလ်ာ့ေငြေပါင္းက က်ပ္ ၃၀၀၀။ ေမာင္ငယ္၀ယ္သည့္စပါးက တင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀၊ ေငြေလ်ာ့သည္က ၈၀၀၊ စပါးတင္း ဆယ္တင္းတြင္ ဆယ္ျပားေလာက္ ေလ်ာ့သည့္သေဘာ မွတ္ခ်က္ေတြ႕ရွိသျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္သည့္အေနႏွင့္ ေလ်ာ့ေငြကုိ ပြဲခမွ မႏုတ္သည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ ထပ္ေဆာင္းေပးလုိက္သည္။

ဤတြင္ ဦးနာေအာက္သည္ ခ်ီးျမႇင့္ထုိက္သူအား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ဆံုးမသင့္သူကိုလည္း ဆံုးမတတ္ေၾကာင္း ျပသလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။

ဦးနာေအာက္သည္ ေငြတုိးခ်လုပ္ငန္းကုိလည္း လုပ္ကုိင္သည္။ ခ်စ္တီးကုလားထံ လယ္သမားမ်ား အဆမတန္ ေသာ အတုိးျဖင့္ ေငြေခ်းရသည္ကုိ မိမိသည္လည္း လယ္သမားဘ၀မွ တက္လာသူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတြက္ ခ်စ္တီးကုလားကုိ ျပန္တုိက္သည့္သေဘာျဖင့္ အတုိးႏႈန္းသက္သက္သာသာျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအား ေငြေခ်း၏။ လယ္ယာလုပ္ငန္းကုိလည္း တုိးခ်ဲ႕သည္။ ၎၏ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တုိင္းရင္းသားမ်ားကုိသာ လုပ္ကုိင္ေစ ေလသည္။

မီးသေဘၤာသူေ႒း ျဖစ္လာျခင္း

ဦးနာေအာက္သည္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ စေကာ့တလန္ျပည္၊ ဂလာစဂုိၿမိဳ႕ရွိ မကၠီအင္ ဘကၠစတာ ကုမၸဏီထံမွ သေဘၤာမ်ားႏွင့္ စက္ပစၥည္းမ်ားကုိ ဦးေရႊေလးအား ေစလႊတ္၍ မွာၾကား၀ယ္ယူေလသည္။

သေဘၤာလြန္းတင္ရန္အတြက္ သေဘၤာက်င္းကုိ မုတၱမၿမိဳ႕၊ ဆီဆံုရပ္၌ တည္ေဆာက္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာ က်င္းသည္ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၂ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးၿပီး ကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္သိန္းေက်ာ္ျဖစ္သည္။

ဦးနာေအာက္ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္စၾကၤာ၊ (၁) ေအာင္မဂၤလာ၊ (၃) ေအာင္တပ္၊ (၄) ေအာင္သိန္း၊ (၅) ေအာင္ဒီပါ၊ (၆) ေအာင္သီတာ၊ (၇) ေအာင္မဂၤလာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ (၂) ေအာင္နိဗၺာန္ဟု ေခၚေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ေအာင္ေခမာႏွင့္ ေအာင္ပန္းဟူ၍ အသီးသီး ေျပာင္းလဲေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။

ဦးနာေအာက္ပုိင္ မီးသေဘၤာတုိ႔သည္ ကုိးစီးျဖစ္ကာ ႏွစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၆၀၀၀၀ ျဖစ္ၿပီး တစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၃၅၀၀၀ ျဖစ္ေလသည္။

သေဘၤာမ်ား၏ ကုိယ္ထည္ႏွင့္ အမုိးမ်ားကုိ ငွက္ေပ်ာၫြန္႔အေရာင္ ေဆးခ်ယ္ထားၿပီး သေဘၤာ၏ ေျပာင္းတုိင္ မ်ားကုိ အညဳိေရာင္ အခံထား၍ အျဖဴေရာင္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ထားေလသည္။ သေဘၤာသားအားလံုးတုိ႔သည္ တုိင္းရင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာမ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတြင္ ေျပးဆြဲ၏။

သေဘၤာခမ်ားကုိ အဂၤလိပ္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက သေဘၤာခမ်ားထက္ ေလၽွာ့ေပါ့ေစၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ရွင္သာမေဏ၊ သီလရွင္၊ လူအုိႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအား အခမယူပဲ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္၏။ ထုိ႔ျပင္ ဦးနာေအာက္သည္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ (၃) ရက္ေန႔မွစ၍ ေအာင္နိဗၺာန္ တစ္ထပ္ သေဘၤာေပၚတြင္ ကုနိသကၤန္းႏွင့္ လႉဖြယ္၀တၳဳမ်ား တင္ေဆာင္ၿပီး သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတုိ႔၏ ၀ဲယာရွိ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဘီလူးကၽြန္းဘက္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ ကထိန္အလွဴ မ်ားအျဖစ္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းေလ၏။ ယင္းအျပင္ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္လႉဒါန္းထားေသာ အလွဴဒါန အတြက္လည္း တစ္ခါႏွစ္ခါ ေရစက္ခ် အမၽွေပး ေ၀ေလ့ရွိသည္။

ထုိသို႔ ရြာစဥ္ေလၽွာက္ၿပီး တစ္လပတ္လံုး ကထိန္အလွဴကုိ လႉဒါန္းသည့္အတြက္ ထုိေဒသတြင္ "ကထိန္ လွဴဒါန္းျခင္းအစ ဦးနာေအာက္က" ဟု ယခုတုိင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။

ဧရာ၀တီ သေဘၤာကုမၸဏီႏွင့္ တုိက္ပြဲ

ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းကုိ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီႀကီးသည္ သူ၏စီးပြားေရးကြက္ထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ တိုင္းရင္းသား အရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္ပုိင္ သေဘၤာမ်ားကုိ မလုိလားမႏွစ္သက္ေခ်။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္သေဘၤာက တစ္က်ပ္ႏႈန္းယူလၽွင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက တစ္၀က္ေလၽွာ့ကာ ငါးမူး (၅၀ ျပား) ႏႈန္း ယူေလ၏။ ဦးနာေအာက္က တစ္မတ္ (၂၅ ျပား) ႏႈန္း ေလၽွာ့လုိက္၏။ ဧရာ၀တီက တစ္မူး (၁၀ ျပား) ဧရာ၀တီက တစ္ပဲ (၅ ျပား) ေနာက္ဆံုးတြင္ အခမဲ့တင္လာသည့္အထိ တုိက္ပြဲဆင္လာၾက၏။

ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ားဆိပ္ကမ္းတြင္ မဆုိက္ကပ္ႏုိင္ေအာင္ သေဘၤာဆိပ္ ကမ္းမွန္သမၽွ မိမိတုိ႔ သေဘၤာမ်ားသာ ဆုိက္ကပ္ခြင့္ရရန္ ဧရာ၀တီသေဘၤာ ကုမၸဏီသည္ အခြန္ေဆာင္၍ ၀ယ္ယူေလသည္။ ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ား ဆုိက္ကပ္ရန္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမရွိသျဖင့္ အခက္အခဲေတြ႕ရေလ၏။ ထုိအခါ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္လည္းျဖစ္ ကတုိးရြာရွိ တုိင္တစ္လုံးအိမ္ပုိင္ရွင္ လည္းျဖစ္ေသာ ဦးေရႊေလးက ဧရာ၀တီကုမၸဏီသည္ ဆိပ္ကမ္းကုိ အခြန္ေဆာင္၍ ကုမၸဏီပုိင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလုံး ကုိ ဦးနာေအာက္ပုိင္ျဖစ္ေအာင္ အၾကံေပးသျဖင့္ သူ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလံုးကုိ အခြန္ေဆာင္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီမွ သေဘၤာမ်ားသည္ ျမစ္ေခ်ာင္းတုိ႔တြင္ ေျပးဆြဲႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ ဧရာ၀တီက ဆိပ္ကမ္းမ်ားပုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္က ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားပုိင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခရီးသည္မ်ားသြားလာေရး ခက္ခဲလာေတာ့၏။ တရား႐ုံးသုိ႔ ေရာက္သြားၾက၏။ တရား႐ုံးမွ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္မွာ ဧရာ၀တီသေဘၤာသည္ ခရီးတစ္ခုခုအတြက္ ဆိပ္ကမ္းမွ ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္အခ်ိန္ေစာစြာ ထြက္ေစၿပီး ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္ဦးစြာ ဆုိက္ေရာက္ရမည္ဟု ဆုိ၏။

တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္သည္ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ကုိ မီးသေဘၤာသယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္ ယွဥ္ၿပိဳင္သတၱိျပလုိက္သည္မွာ ေမာ္ကြန္းတင္သြားေလေတာ့၏။

ဘ၀ကုိမေမ့ေသာ ဦးနာေအာက္

ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ လာသည္ႏွင့္အညီ မိမိဘ၀ကုိ မည္သည့္အခါမွ မေမ့ေခ်။ အစား အေသာက္၌လည္း ေခ်းမမ်ားေခ်။ ေတာအစားအစာမ်ားသာ ႏွစ္သက္စားေသာက္ၿပီး ကြမ္းကုိတဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္း၍ အၿမဲတမ္း စားေလ့ရွိ၏။

နာမည္ႀကီးေသာ ဦးနာေအာက္အားေတြ႕လုိ၍ တစ္ေန႕တြင္ အဂၤလန္ဘိလပ္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးသည္ ေကာ့ႏွတ္ ရြာသုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ အေႁခြအရံႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ကာ ႏွီးဖ်ာေနေသာ ဦးနာေအာက္အား ေတြ႕ရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲမွားခဲ့ေလသည္။

ဦးနာေအာက္သည္ လယ္သမားဘ၀ကုိ မေမ့သည့္အေလၽွာက္ လယ္ယာႏွင့္ ကုိင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အားေပးမႈျပဳ၏။ အခ်ိန္ရတုိင္း ႏွီးဖ်ာ၊ ပလုိင္း၊ ေတာင္းမ်ား ရက္လုပ္ေနတတ္ၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လည္း ရွိလွ၏။ ရတနာသံုးပါးကုိ ကိုင္း႐ႈိင္းသူျဖစ္သည့္အေလၽွာက္ ရြာရွိေက်ာင္းကန္ဘုရားသို႔ နံနက္တစ္ေခါက္၊ ညေနတစ္ေခါက္ မွန္မွန္သြားၿပီး ၀တ္ျပဳေလ့ရွိ၏။

တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းတြင္ ဘုရားရွိခုိး၀တ္ျပဳစဥ္ ဓါးျပသံုးေယာက္တုိ႔သည္ ဦးနာေအာက္အား မိမိတုိ႔သည္ စားစရာမရွိ၍ တစ္ေယာက္လၽွင္ ၅၀၀ က်ပ္ ႏႈန္းျဖင့္ ၁၅၀၀ က်ပ္ ေတာင္းခံဓါးျပတုိက္ေလသည္။ ဦးနာေအာက္သည္ တုန္လႈပ္မႈမရွိဘဲ ၎တုိ႔သည္ တကယ္စားစရာမရွိ၍ ဓါးျပတုိက္သည္ကုိ အျဖစ္မွန္သိသည့္ အတြက္ ဓါးျပတုိ႔ကို အေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး အိမ္သို႔ျပန္၍ ေငြ ၁၅၀၀ ယူကာ ဓါးျပတုိ႔အား ေပးကမ္း လိုက္ေလ သည္။ အလႉတစ္ခု ျပဳလုပ္လုိက္သည့္ သေဘာပင္။
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဖုန္းထဲကေန နတ္တလင္းအေၾကာင္းအရာေလးေတြ သိခ်င္ရင္

နတ္တလင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္ေသာ သတင္းမ်ား ဖုန္းထဲကေန သိခ်င္ရင္

နတ္တလင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္ေသာ သတင္းမ်ား သိခ်င္ရင္

https://www.dropbox.com/s/vytcbxujp35sa7a/nattalin%2Btownship.apk
ဒီေနရာကို ကလွစ္ၿပီး ေဒါင္းပါ ...

အေပၚကလင့္ကိုကလွစ္ၿပီး ေဆာ့၀ဲကို ‌ေဒါင္‌းပါ။

ဖုန္‌းထဲအင္‌စ‌ေတာလုပ္‌ပါ မည္‌သည္‌့အရပ္‌‌ေဒသတြင္‌ ရွိ‌ေနပါ‌ေစ အင္‌တာနက္‌ရွိ‌ေနလို႕က‌ေတာ့ နတ္‌တလင္‌းအ‌ေၾကာင္‌းအရာ‌ေလး‌ေတြ ၾကည္‌့ခြင္‌့သိခြင္‌့ရပါျပီ ရိုးသားစြာ ‌ေစတနာ အရင္‌းခံျဖင္‌့ လုပ္‌ထားပါသည္‌ .....

နတ္တလင္း အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အၿမဲတင္ေပးႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားပါသည္ .......

ၾဆာပြ (မယ္လုိဒီ)

ဒီေနရာကို ကလွစ္ၿပီး ေဒါင္းပါ ...
အေပၚကလင့္ကိုကလွစ္ၿပီး ေဆာ့၀ဲကို ‌ေဒါင္‌းပါ။
ဖုန္‌းထဲအင္‌စ‌ေတာလုပ္‌ပါ မည္‌သည္‌့အရပ္‌‌ေဒသတြင္‌ ရွိ‌ေနပါ‌ေစ အင္‌တာနက္‌ရွိ‌ေနလို႕က‌ေတာ့ နတ္‌တလင္‌းအ‌ေၾကာင္‌းအရာ‌ေလး‌ေတြ ၾကည္‌့ခြင္‌့သိခြင္‌့ရပါျပီ ရိုးသားစြာ ‌ေစတနာ အရင္‌းခံျဖင္‌့ လုပ္‌ထားပါသည္‌ .....
နတ္တလင္း အေၾကာင္းအရာေလးေတြ အၿမဲတင္ေပးႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားပါသည္ .......

ၾဆာပြ (မယ္လုိဒီ)
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဆလံု

ဆလံု
ဆလံု



ဆလံုလူမ်ိဳးသည္ ျမိတ္ကြၽန္းစု၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ျပယုဒ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ဓေလ့စရိုက္၊ ရိုးသား ေျဖာင့္မတ္မွဳကို တုႏွိဳင္းရန္အရာ မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎လူမ်ိဳးတို႔မွာ လူသိမ်ားထင္ရွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေနရာအတိအက်မရွိ၊ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခြင္ ၀မ္းစာအတြက္ လွည့္လည္က်က္စားၾကသည္။ ေရကူး၊ ေရငုပ္ရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Sea Gypsy or Men of the Sea အျဖစ္ အမည္တြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ေရွးယခင္က မေလးကြၽန္းဆြယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကျပီး စီးႏွင္းတိုက္ခိုက္လုယက္မွဳမ်ားေၾကာင့္ ျမိတ္ကြၽန္းစုဘက္သို႔ ေ႔ရႊေျပာင္းလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔အခါ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားကို ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕အနီး ကြၽန္းမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရးတို႔ျဖင့္ အသက္မေမြး ေရလုပ္ငန္း၊ ပုလဲငုပ္ျခင္းလုပ္ငန္းတို႔ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေလွေလွာ္ခတ္ရင္း တစ္ကြၽန္းမွတစ္ကြၽန္းကူးကာ ေနထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ေလွေလးမ်ားကို ေပါ့ပါးေသာ သစ္လံုးမ်ားျဖင့္ ထြင္းယူၾကသည္။ ၎ေလွမ်ားမွာ ပင္လယ္ခရီးအတြက္ အဆင္ေျပ အသံုး၀င္လွသည္။ အသံုးအေဆာင္မ်ား၊ အစာေရစာမ်ား၊ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ၾကက္မ်ားကိုလည္း တစ္ပါးတည္း ေလွႏွင့္အတူ တင္ယူလာေလ့ရွိၾကသည္။ ေဆာင္း၊ေႏြရာသီမ်ားတြင္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ေရထြက္ပစၥည္း ေရာင္း၀ယ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကျပီး မိုးရာသီရာသီဥတုဆိုး၀ါးသည့္အခါနီးစပ္ရာကြၽန္းေပၚတြင္ ၀ါးေျခတိုင္ရွည္တဲမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဂူမ်ားရွာ၍လည္းေကာင္းေနထိုင္ေလ့ရွိသည္။ Sea Gypsy ဟူေသာအမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာပင္ သဘာ၀ပင္လယ္ေဘးအႏ ၱရာယ္ကိုလည္း ေရွာင္တိမ္းတတ္ၾကသည္။

ရာသီဥတုဆိုး၀ါးစဥ္ေတာင္မွ မိမိေနထိုင္ရာ ကြၽန္းဆီ အျမန္ဆံုးျပန္ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္ၾကသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔၏ ေရငုပ္ပညာကြၽမ္းက်င္မွဳမွာ အံ့မခန္းျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ ၾကမ္းျပင္အထိေရငုပ္ႏိုင္ျပီး ေရေအာက္တြင္ ေအာက္ဆီဂ်င္အကူအညီမပါပဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အနည္းဆံုး တစ္နာရီခန္႔ ေနႏိုင္သည္။

(ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ ၁၆ လံ ထက္ ပိုျပီး မည္သည့္ ေရငုတ္သမား မွ မငုတ္ႏိုင္ၾကပါ ေရဖိအား ဒါဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေရအရမ္းနက္လွ်င္ ႏွာေခါင္း၊ နား၊ မ်က္စိ စသည့္ေနရာမ်ားမွ ေသြးမ်ား ယိုထြက္လာသည္ကို မည္သူမွ်မခံႏိုင္ပါ။ တစ္နာရီၾကာေအာင္ ေရငုတ္ေသာ စလံုလူမ်ဳိးလည္ မရွိပါ အလြန္႕အလြန္ မိနစ္ (၂ဝ) မွ်သာ ေအာက္စီဂ်င္မပါဘဲ ငုတ္ႏိုင္ၾကသည္။)

တစ္ရက္တည္း ထိုကဲ့သို႔ ေရငုပ္ျခင္းမ်ိဳး အၾကိမ္အေရအတြက္ မ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္သည္။ ပင္လယ္ခရု၊ ကမာ (မုတ္) ေကာင္မ်ား၊ ငါးၾကီးအံဖတ္၊ ပင္လယ္ေရေမွာ္ပင္၊ ပုလဲ၊ ငွက္သိုက္၊ ပ်ားရည္၊ ပရေဆးပင္မ်ားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနထိုင္ေလ့မရွိေခ်။ ၎တုိ႔၏လူေနထိုင္မွဳစနစ္မွာ ျမိဳ႕ျပေနထိုင္မွဳစနစ္ႏွင့္ ကြာျခား လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ လူေနမွဳစနစ္ကို ယံုၾကည္စြာ တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းၾကသည္။ ဘာသာတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ၎တို႔၏ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မွဳကို လက္ကိုင္ထားၾကသည္။ နတ္ေကာင္းႏွင့္ နတ္ဆိုးဟူ၍ နတ္ဘုရားကိုးကြယ္မွဳ ႏွစ္ခုရွိသည္။ နတ္ဆရာသည္ ၎တို႔၏ အခရာျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားကို သာမက ဖ်ားနာသည့္အခါ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသဆံုးသည့္အခါတြင္ နတ္ဆရာ၏ ေျပာဆိုမွဳအတိုင္း စပါး၊ ေျပာင္း၊ အရက္၊ ပ်ားရည္၊ ကြမ္း၊ ဘဲေသြးစိမ္း၊ ၾကက္၊ လင္းပိုင္၊ ပင္လယ္လိပ္တို႔ကို ယဇ္ပူေဇာ္ေလ့ရွိသည္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားတြင္ ေတးသီခ်င္းမ်ားသီဆိုတီးမွဳတ္ျပီး မီးပံုဖိုကာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ကခုန္ၾကသည္။သူတို႔၏ဗံုတစ္မ်ိဳးမွာ ပုတ္သင္ညိဳသားေရျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔၏ ဂီတပင္ကိုယ္စြမ္းရည္မွာ ထက္ျမက္ ဆန္းၾကယ္လွသည္။


“ပ်ဴ၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ သက္”ဟူေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအစ လူမ်ိဳးႀကီး(၄)စုမွာ ဆလံုတိုင္းရင္းတို႕မွာ “သက္”လူမ်ိဳးတို႕မွတစ္ဆင့္ ဆင္းသက္ လာခဲ့သည္ဟု မွတ္သားခဲ့ဖူး ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ကို “ေမာ္ကင္း”ဟုလည္း ေခၚၾကပါသည္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သစ္၊ ၀ါး၊ ရင္ကမ္းသားတို႕ႏွင့္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ ထားသည့္ ႐ိုးရာေလွကို အိမ္လိုသေဘာထားၿပီး မိသားစုႀကီး တစ္ခုလံုး ေနၾက၊ ထိုင္ၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾက႐ံု သာမက သူတို႕ဘ၀၏ အေဖာ္မြန္ဟု ေခၚေသာ ေခြးမ်ားကိုလည္း တစ္ပါတည္း သယ္ေဆာင္သြားၾကပါသည္။ ဟိန္းဇဲ၊ ဘုတ္ကၽြန္း၊ ေမာင္းမကန္၊ ႐ွင္မြန္၊ မလိ၊ ျပင္ႀကီး၊ မီးစိမ္း၊ ကတန္၊ ဒံုးကၽြန္း၊ ၀ါးကၽြန္း၊ ပင္လယ္ေအာ္၊ လန္ပိတစ္၀ိုက္ မွာလည္း ပင္လယ္ထဲ ရာသီဥတုဆိုးခ်ိန္မွာ ယာယီ ေျခတံ႐ွည္ တဲအိမ္ေလးမ်ား တည္ေဆာက္ၿပီး ေနထိုင္ၾကပါသည္။

ေရမွာ ကၽြမ္းက်င္သျဖင့္ ပုလဲ၊ ေမွ်ာ့(ပင္မယ္ေမွ်ာ့)၊ ေရခူ၊ ငါး၊ ပုဇြန္ ၊ ကမာေတြငုပ္ၿပီး ကင္းမြန္၊ ႐ွပ္၊ ငါးႀကီး အန္ဖတ္ေတြကို ႐ွာေဖြရင္းႏွင့္လည္း အသက္ေမြးတတ္ၾက ပါသည္။ သူတို႕ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ား ထဲတြင္ ဗံုတီးျခင္း၊ ဘင္(ဘင္ခရာ)တီးျခင္း။ သူတို႕ဘာသာ စကားႏွင့္ သီခ်င္းဆိုၿပီး ကခုန္ျခင္း၊ ႐ိုးရာနတ္ ကိုးကြယ္ျခင္း တို႕လည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ေမြးဖြားျခင္းအစ

(၁၉၆၄)ခုႏွစ္က မွတ္သား ေတြ႕႐ိွခ်က္မ်ားအရ ဆလံုတိုင္းရင္းသား တို႕သည္ စတင္ေမြးဖြားသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်က္ႀကိဳး ျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရထဲသို႕ ႏွစ္စကၠန္႕ခန္႕ ေရထဲျမွပ္လိုက္၊ ႏွစ္လိုက္။ ေပၚလိုက္ သံုးႀကိမ္ခန္႕ ျပဳလုပ္ပါသည္။ သူတို႕ အယူအဆမွာ ေမြးစကေလးငယ္ ေရကိုု ကၽြမ္းက်င္ေစရန္၊ မေၾကာက္ေစရန္ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ထိုသို႕ လြဲမွားေသာအယူအဆေၾကာင့္ တစ္ခ်ို႕ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ေမြးစကပင္ ေသဆံုးသြားၾကပါသည္။ ဤကား ယခင္ကအျဖစ္အပ်က္။ ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ဆလံုတိုင္းရင္းသားတို႕ ေခတ္မီလာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ေမြးစကေလးငယ္ကို ေရထဲတြင္ မႏွစ္ၾကေတာ့။ ကို္ယ္၀န္ေဆာင္ကို ေမြးဖြားေပးသည့္ လက္သည္မွာ သူတို႕ဆလံုအမ်ိးသမီး အခ်င္းခ်င္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုအခါ ခက္ခဲသည့္ ေမြးဖြားမႈမ်ားကို သူနာျပဳဆရာမႏွင့္ ေမြးေလ့ ေမြးထ ႐ိွလာၾကပါၿပီ။

က်န္းမာေရး
ဆလံု တိုင္းရင္သားတို႕သည္ အစစ အရာရာတြင္ နတ္ဆရာကိုသာ အားကိုးၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလွ်င္ သူတို႕၏ အယူအဆမွာ နတ္ဖမ္းစားသည္ဟု အမ်ားအားျဖင့္ ယူဆၾကသည္။ နတ္ဆရာႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ပူေဇာ္ပသ၊ ကိုးကြယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ ့႐ိွၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္ခါတြင္ အခ်ိဳ႕ တိုင္းရင္းသားဆလံုတို႕မွာ ေခတ္မီလာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေသာ သူမ်ားကို ဆရာ၀န္ႏွင့္ ေဆးခန္းသို႕ ျပသ ကုသလာၾကပါသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း သူတို႕အစြဲျဖစ္ေနသည့္ နတ္ဆရာႏွင့္ ပူေဇာ္ပသျခင္း ကိုလည္း လုပ္ၿမဲလုပ္ၾက ပါသည္။ ဆလံုအမ်ားစုတြင္ ျဖစ္ပြားတတ္သည့္ ေရာဂါမွာ ငွက္ဖ်ား စြဲျခင္းႏွင့္ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

၀တ္စားဆင္ယင္ျခင္း
ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ေမြးကင္းစ ကေလးအ႐ြယ္မွ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္အထိ ယခင္က အ၀တ္အစား ၀တ္ေလ့၀တ္ထ မ႐ိွေသာ္လည္း ယခုအခါ အ၀တ္အစား ဆင္ယင္လာၾက ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ သူတို႕ဓေလ့အရ အေပၚပိုင္း၊ ေအာက္ပိုင္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ၀တ္ဆင္သည္ ဆိုေသာ္လည္း ၊ အခ်ိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ အေပၚပုိင္း ဗလာက်င္း ေနတတ္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္မူ အိုမင္းေသာအဘြားအ႐ြယ္မ်ားမွလြဲ၍ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုမွာ အေပၚပိုင္း၊ ေအာက္ပိုင္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ၀တ္ဆင္လာၾက ေပၿပီ။ ဆလံုအမ်ိဳးသားတို႕မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ယခင္ကေအာက္ပိုင္းတြင္ လံုခ်ည္(သို႕မဟုတ္) ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ေနၿပီး အေပၚပိုင္းဗလာက်င္း ေနတတ္သည့္ သဘာ၀႐ိွပါသည္။ သူတို႕ဓေလ့အရ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း ဖ်ားနာျခင္း မ႐ိွၾကပါ။ ခံႏိုင္ရည္႐ိွေသာ လူမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုအခါ သူတို႕လည္း အေပၚပိုင္းအကၤ်ီမ်ား၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀တ္ဆင္လာၾကေပၿပီ။ ဆလံုတိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ပင္လယ္ႏွင့္အနီးအနားတြင္ ေန၍လားမသိ၊ သူတို႕၏အသားအေရာင္မွာ ညိဳေရာင္သန္းပါသည္။ ယခုအခါ ဆလံုတိုင္းရင္းသားတို႕မွာ ေခတ္မီလာသည့္အေလ်ာက္ ယိုးဒယားႏိုင္ငံမွေရာက္လာေသာ အ၀တ္အစား၊ ပါတိတ္။ တီ႐ွပ္တို႕ျဖင့္ သစ္သစ္လြင္လြင္ ေတာက္ေတာက္ ပပျဖစ္လာေလၿပီ။ ယခင္က ျဖစ္သလိုေနခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ သားသားနားနား ၀တ္ဆင္လာၾကေပၿပီ။

အစားအေသာက္
ဆလံုတို႕သည္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အတည္တက် မေနဘဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႕ သြားလာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အေလ်ာက္ ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူတို႕စားေသာက္ၾကသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္လယ္အစားအစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကၽြန္းစု၊ ေက်ာက္ေဆာင္ မ်ားတြင္ တြယ္ကပ္လ်က္ ႐ိွေသာ ဂံုး(ခ႐ုတစ္မ်ိဳး အထဲတြင္႐ိွသည္)ဟု ေခၚသည့္ တငို ကိုခြာ၍ အထဲမွ ခ႐ုသဖြယ္ အရာကို ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ပင္လယ္ ေက်ာက္ေဆာင္ ဂူထဲတြင္႐ိွေသာ လင္းႏို႕၊ လင္းဆြဲမ်ားကို တုတ္႐ွည္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ခုတ္ထစ္ ျဖတ္ေတာက္ ၍လည္း ခ်က္ျပဳတ္ သံုးေဆာင္ၾက ပါသည္။ သူတို႕သည္ စားသံုးဆီသံုးစြဲမႈ နည္းသူမ်ားျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ တစ္လလံုးတြင္ မိသားစု(၆) ေယာက္အတြက္ ဆီ(၂၀)က်ပ္သားခန္႕သာ ကုန္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆလံုအမ်ားစုတြင္ ေသြးတိုးေရာဂါ မ႐ိွၾကပါ။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ပ်ားအံုဖြတ္ရာ တြင္လည္း အလြန္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ အျမင့္ေပၚတြင္ စြဲကပ္ေနေသာပ်ားအံုကို အုန္းလက္ မီးတုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ပ်ားအံုမွ ပ်ားရည္ကို ခံယူၾကပါသည္။ ပ်ားသလက္ႏွင့္ ပ်ားေပါက္စတို႕ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ စားသံုးၾက ပါသည္။ ဆလံုတို႕၏ သဘာ၀မွာ စားေသာက္ရာတြင္လည္း သူတို႕ ႐ိုးရာေလွေပၚတြင္ မိသားစု အားလံုး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ စားသံုးသည့္ အ႐ြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဆလံုမုန္လာ၊ ဆလံုမုန္ညင္း၊ ဆလံုကန္စြန္းတို႕မွာ အ႐ြက္အသားထူသည္မွ လြဲ၍ ေျမျပန္႕က မုန္လာ ၊ မုန္ညင္း၊ ကန္စြန္းတို႕ႏွင့္ အေတာ္ ဆင္တူပါသည္။ ထိုအ႐ြက္တို႕မွာလည္း ဆလံုေဒသ ေတာေတာင္ထဲတြင္ အေလ့က် ေပါက္ေနၾကျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသည့္ ဆလံုကြမ္း( ကြမ္းယာ အတြက္ လိုအပ္ေသာ ကြမ္း) မွာလည္း အ႐ြက္အသား ပိုထူကာ အေလ့က် ေပါက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံုတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကြမ္းစားတတ္ၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးပါသည္။
အစားအေသာက္

ဆလံုတို႕သည္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အတည္တက် မေနဘဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႕ သြားလာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အေလ်ာက္ ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူတို႕စားေသာက္ၾကသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္လယ္အစားအစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကၽြန္းစု၊ ေက်ာက္ေဆာင္ မ်ားတြင္ တြယ္ကပ္လ်က္ ႐ိွေသာ ဂံုး(ခ႐ုတစ္မ်ိဳး အထဲတြင္႐ိွသည္)ဟု ေခၚသည့္ တငို ကိုခြာ၍ အထဲမွ ခ႐ုသဖြယ္ အရာကို ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ပင္လယ္ ေက်ာက္ေဆာင္ ဂူထဲတြင္႐ိွေသာ လင္းႏို႕၊ လင္းဆြဲမ်ားကို တုတ္႐ွည္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ခုတ္ထစ္ ျဖတ္ေတာက္ ၍လည္း ခ်က္ျပဳတ္ သံုးေဆာင္ၾက ပါသည္။ သူတို႕သည္ စားသံုးဆီသံုးစြဲမႈ နည္းသူမ်ားျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ တစ္လလံုးတြင္ မိသားစု(၆) ေယာက္အတြက္ ဆီ(၂၀)က်ပ္သားခန္႕သာ ကုန္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆလံုအမ်ားစုတြင္ ေသြးတိုးေရာဂါ မ႐ိွၾကပါ။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ပ်ားအံုဖြတ္ရာ တြင္လည္း အလြန္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ အျမင့္ေပၚတြင္ စြဲကပ္ေနေသာပ်ားအံုကို အုန္းလက္ မီးတုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ပ်ားအံုမွ ပ်ားရည္ကို ခံယူၾကပါသည္။ ပ်ားသလက္ႏွင့္ ပ်ားေပါက္စတို႕ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ စားသံုးၾက ပါသည္။ ဆလံုတို႕၏ သဘာ၀မွာ စားေသာက္ရာတြင္လည္း သူတို႕ ႐ိုးရာေလွေပၚတြင္ မိသားစု အားလံုး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ စားသံုးသည့္ အ႐ြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဆလံုမုန္လာ၊ ဆလံုမုန္ညင္း၊ ဆလံုကန္စြန္းတို႕မွာ အ႐ြက္အသားထူသည္မွ လြဲ၍ ေျမျပန္႕က မုန္လာ ၊ မုန္ညင္း၊ ကန္စြန္းတို႕ႏွင့္ အေတာ္ ဆင္တူပါသည္။ ထိုအ႐ြက္တို႕မွာလည္း ဆလံုေဒသ ေတာေတာင္ထဲတြင္ အေလ့က် ေပါက္ေနၾကျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသည့္ ဆလံုကြမ္း( ကြမ္းယာ အတြက္ လိုအပ္ေသာ ကြမ္း) မွာလည္း အ႐ြက္အသား ပိုထူကာ အေလ့က် ေပါက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံုတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကြမ္းစားတတ္ၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးပါသည္။
အလုပ္အကိုင္

ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အားလံုးစုေပါင္း ၀ိုင္း၀န္း၍ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ႐ိွၾကသည္။ ေတာထဲတြင္႐ိွေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို သူတို႕၏ စုေပါင္းစြမ္းအားျဖင့္ ခုတ္လွဲပါသည္။ ေလွထြင္း ပါသည္။ ထိုႀကီးမားေသာ သစ္ထြင္းေလွကို ပင္လယ္ကမ္းေျခဆီသို႕ သယ္ေဆာင္ ထုတ္ယူသည္မွာလည္း အလြန္စနစ္က်ကာ အားက်ဖြယ္ရာ ေကာင္းပါသည္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေနရာမ်ားတြင္ ေပါက္ေရာက္ေလ့႐ိွေသာ ရင္ကမ္းပင္မွ ရင္ကမ္း အလက္မ်ားကို တစ္စုႏွင့္တစ္စု စီစီညီညီ ထပ္ကာ ျပဳလုပ္ထားေသာ ရင္ကမ္းေလွမွာ အလြန္ပင္လက္ရာေျမာက္လွပါသည္။ ထိုရင္ ကမ္းေလွတြင္ သံခ်က္ဆို၍ တစ္ခ်က္မွ်မပါ၊ ႀကိမ္ျဖင့္သာ ရစ္ပတ္ျခင္း ၊ ကြပ္ျခင္း ျပဳလုပ္ထားသည္မွာ ခ္ိုင္ခန္႕လွပါသည္။ စိစပ္လွပါသည္။ ေရတစ္စက္မွ် ေလွ၀န္းထဲသို႕ မ၀င္ပါ။ သူတို႕၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ လိႈင္းေလလာလည္း ေၾကာက္လန္႕မႈ မ႐ိွၾကပါ။ သို႕ေသာ္လည္း လိႈင္းေလမ်ား အလြန္ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ လာေသာအခါ သူတို႕သည္ ကမ္းေျခမ်ား၊ ေလကြယ္ရာကၽြန္းစုမ်ားတြင္ စုေပါင္း၍ ေနထိုင္ေလ့႐ိွၾက ပါသည္။

ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အလုပ္အကိုင္ကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ပုလဲငုပ္ျခင္း၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ ငုပ္ျခင္း၊ ကႏုကမာ ႐ွာေဖြျခင္း၊ ပ်ားဖြတ္ျခင္း၊ ငွက္သိုက္႐ွာျခင္း၊ ေရႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ လုပ္ငန္း အ၀၀ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားထဲသို႕ ႏွစ္ခြစူး၊ မွိန္းတံ႐ွည္ႏွင့္ ငါးထိုးေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူး ပါသည္။ ယခုအခါ ေခတ္မီလာေသာ ဆလံုတို႕မွာ ေရငုပ္မ်က္မွန္ အေကာင္းစားႏွင့္ ေအာက္စီဂ်င္ အသက္႐ွဴဘူးတို႕ျဖင့္ ေရငုပ္ကာ ပုလဲ႐ွာေနၾကၿပီ၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ ႐ွာေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕မွာ ေယာက္်ားေလးေရာ၊ မိန္းကေလးပါ အသက္(၁၀) ႏွစ္ခန္႕တြင္ ေရႏွင့္ ပါတ္သက္၍ အစစ အရာရာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ေနၾကေလၿပီ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ပင္ (၁၀)ႏွစ္သားခန္႕ ႐ိွေသာ ဆလံု ေယာက္်ားေလးမွာ ခက္ရင္း စူးခြ မွိန္းတံ႐ွည္ကုိ ကိုင္ေဆာင္လ်က္ (၁၅)ေပခန္႕ နက္ေသာ ပင္လယ္ေရထဲသို႕ ေလွေပၚမွ ပလံုကနဲ ခံုဆင္း လိုက္သည္မွာ (၁၀) မိနစ္ခန္႕ပင္ မၾကာလိုက္ပါ။ သူျပန္တက္လာေသာ အခါ လက္ထဲတြင္ (၂)ေပခန္႕႐ိွေသာ ငါးမန္းျဖဴတစ္ေကာင္ ပါလာသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ လြန္စြာပင္ အံ့ၾသသြားပါသည္။ မနက္ပုိင္းကလည္း ထိုနည္းတူစြာ ငါးလိပ္ေက်ာက္ (လိပ္ပံုသ႑န္ငါးျပားႀကီး) တစ္ေကာင္းကို ရခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုသူငယ္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ ေသးသည္။ ဆလံုတို႕သည္ လူႀကီး လူငယ္မေ႐ြး အအားမေနဘဲ အၿမဲတေစ အလုပ္လုပ္ေနေသာ လူမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုုးကာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အလုပ္ လုပ္ေနေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားပင္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕သည္ လက္ထဲတြင္ ခက္ရင္း စူးခြ မွိန္းတံ႐ွည္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ကမ္းေျခ၊ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားေအာက္႐ိွ ငါးမ်ိဳးစံုတို႕ကို ထိူးယူ ဖမ္းဆီးၾက ပါသည္။ ဟိုိုစဥ္က ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ ငါးဖမ္းသည္ ဆိုသည္မွာ ငါးဖမ္း ပိုက္မ်ားျဖင့္ ဖမ္းေလ့ ဖမ္းထ နည္းပါး ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုအခါတြင္မူ ငါးဖမ္းပိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖမ္းဆီးလာၾက ပါသည္။ သူတို႕ဘ၀မွာ ယခင္က ဖမ္းယူရ႐ိွ ငါးမ်ားႏွင့္ ေရငုပ္၍ ရ႐ိွေသာ ပုလဲ၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ တို႕ကို ေရာင္းခ်ရာတြင္ ေစ်းႏွိမ္ျခင္း ခံရေသာ္လည္း ယခုအခါ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေစ်းမွန္၊ အေလးမွန္ ရ႐ိွခဲ့ပါၿပီ။ ဖဲ႐ိုက္ကာ ကက္ဆက္နားေထာင္ ေနၾကေသာ ဆလံုမ်ား၊ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳး တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ဆလံုမ်ား၊ ျခင္းလံုးခတ္ကာ အပန္းေျဖ ေနၾကေသာ ဆလံု ကေလးငယ္မ်ား၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ လူေနမႈဘ၀ တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္း

ဆလံု တိုင္းရင္းသား တို႕သည္ ကေလး မီးဖြားလွ်င္ ေမြးဖြားလာလွ်င္ ေမြးဖြားစကေလး အတြက္ နတ္ဆရာႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္ ၾကသည္။ ေသဆံုးသြား လွ်င္လည္း ေသဆံုးသူ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ေအာင္ နတ္ဆရာႏွင့္ ပူေဇာ္ပသေလ့ ႐ိွသည္။ ထိုနည္းတူစြာ သတိုးသားႏွင့္ သတိုးသမီး ထိမ္းျမား လက္ထပ္ပြဲတြင္လည္း နတ္ဆရာႏွင့္ ႐ိုးရာနတ္ကို ပူေဇာ္ပသမႈ ျပဳမွသာလွ်င္ လင္မယား အရာေျမာက္ သည္ဟု ဆလံုတို႕က ယူဆပါသည္။ ဆလံုတိုင္းရင္းသား တို႕သည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကပင္ အိမ္ေထာင္ျပဳသူမ်ား ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ အသက္(၁၇)၊ (၁၈)ႏွစ္ခန္႕တြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳေလ့ ႐ိွပါသည္။ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက် ႏွစ္သက္ေသာအခါ အမ်ိဳးသမီး မိဘမ်ားထံသြား၍ ေတာင္းရမ္းရပါသည္။ ထိုသို႕ ေတာင္းရမ္းစဥ္ အမ်ိဳးသားႏွင့္အတူ မိဘ(၂)ပါး ပါရသည္။ ဆလံုတို႕၏ အႀကီးအကဲ ပါရသည္။ အမ်ိဳးသမီးဘက္က လက္ခံေသာအခါ မဂၤလာပြဲရက္ကို ေန႕သတ္မွတ္၍ နတ္ဆရာႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ စားေသာက္ ဖြယ္ရာမ်ားကို စီမံျပင္ဆင္ၾက ပါသည္။

သူတို႕၏ အစားအေသာက္မ်ားကား အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ငါးကင္မ်ား၊ ဆီနည္းနည္းျဖင့္ ေၾကာ္ထားေသာ လင္းႏို႕ေၾကာ္၊ လင္းဆြဲေၾကာ္၊ အူ အသည္းမ်ား ထုတ္ထားေသာ ၾကက္ေကာင္လံုးျပဳတ္၊ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္၊ တစ္ခါတစ္ရံရတတ္ေသာ သင္းေခြခ်ပ္ေၾကာ္၊ ေမ်ာက္သားေၾကာ္ႏွင့္ ပ်ားရည္၊ အရက္တို႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမ်ာက္ေခ်းခါးကိုလည္း ဆလံုတို႕ စားေလ့ စားထ ႐ိွပါသည္။ မဂၤလာ အခမ္းအနား က်င္းပသည့္ ေန႕ရက္တြင္ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေနၾကသည့္ ဆလံုတို႕မွာ မည္သည့္ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အလုပ္ကိုမွ် မလုပ္ဘဲ မဂၤလာပြဲအတြက္သာ အားလံုး ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾက ပါသည္။ နံနက္(၉)နာရီခန္႕တြင္ ဆလံုနတ္ဆရာ ေရာက္လာ ပါသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ပေလြကဲ့သို႕ေသာ တူရိယာေလးတစ္ခု ပါလာပါသည္။ ဆလံုမဂၤလာပြဲကို မ်ားေသာ အားျဖင့္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သဲေသာင္ျပင္တြင္ က်င္းပေလ့ ႐ိွပါသည္။ ဆလံု နတ္ဆရာတစ္ေယာက္ မဂၤလာပြဲသို႕ ေရာက္႐ိွလာခ်ိန္တြင္ နတ္ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ အစားအေသာက္မ်ား ျပင္ဆင္ၿပီး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ နတ္ဆရာသည္ ေ႐ွးဦးစြာ သူတို႕၏ ဆလံု႐ိုးရာနတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ေခါင္းေပၚေျမႇာက္ကာ အေပၚေအာက္ လႈပ္႐ွားလ်က္ ပေလြမႈတ္ကာ ပင့္ဖိတ္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ လက္ထပ္မည့္ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး လက္ေလးဖက္ကို ပူးယွက္ေစကာ သူတို႕ လက္ေပၚသို႕ နတ္ဆရာ၏ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို အုပ္မိုးလိုက္ ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕ ႐ိုးရာျဖင့္ ဤမဂၤလာ ေမာင္မယ္ကို ရာသက္ပန္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေစလိုေၾကာင္း သူတို႕၏ က်န္းမာေရးအတြက္ သူတို႕ အလုပ္အကိုင္ အတြက္ အကူအညီမ်ား ေပးေစလိုေၾကာင္း တိုင္တည္ေျပာဆို ပါသည္။ သတိုးသားႏွင့္ သတိုးသမီးကိုလည္း ရာသက္ပန္႐ိုးရာ ႐ိုးေျမက် ေပါင္းေဖၚမည့္အေၾကာင္း ႐ိုးရာနတ္ထံ လက္ေလးဖက ္ေျမႇာက္ကာ တုိင္တည္ေစ ပါသည္။

ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကိုသာ က်င့္သံုးေသာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႕ ေလာကတြင္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈကို လံုး၀လက္မခံေခ်။ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္သူမ်ားကို သူတို႕အစုအေ၀းမွ ရာသက္ပန္ႏွင္ထုတ္ကာ သူတို႕ႏွင့္ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ပါ။ သူတို႕သည္ အစုအေ၀းႏွင့္ ေနတတ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ထိုကဲ့သို႕ အျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးကို အလြန္ပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ၾက ပါသည္။ သူတို႕သည္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ အခါ သူတို႕အတြက္ (မဂၤလာေမာင္မယ္အတြက္) ႐ိုးရာေလွတစ္စီး၊ ငါးဖမ္းပုိက္တစ္စံုႏွင့္ ငါးဖမ္းကိရိယာအခ်ိဳ႕ကို လက္ဖြဲ႕ လိုက္ပါသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကေတာ့ဟု ဆိုလိုသည့္ သေဘာပင္။ သို႕ေသာ္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္မွာ အေ၀းသုိ႕သြားစရာမလို၊ သည္အစုအေ၀းမွာပင္ ေနထိုင္ေစပါသည္။

ဆလံု႐ိုးရာ နတ္ပြဲမ်ားတြင္ နတ္ဆရာသည္ နတ္ကုိတိုင္တည္ ပူေဇာ္ၿပီးေနာက္ နတ္ပူးလာၿပီး နတ္၀င္ လာသည္ဟု ဆိုကာ တုန္တက္လာပါသည္။ ၿပီးေနာက္ အရက္ေသာက္ပါသည္။ ငါးကင္၊ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္၊ အစားအေသာက္မ်ား စားပါသည္။ ၿပီးေနာက္ နတ္ဆရာ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ကပါသည္။ ပရိသတ္ကလည္း လိုက္ကပါသည္။ နတ္ဆရာ နတ္၀င္သည္မွာ နာရီ၀က္ခန္႕သာ ၾကာပါသည္။ နတ္ဆရာထံမွ နတ္ထြက္သြားေသာအခါ တုန္တုန္ယင္ယင္ အမူအရာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြား ပါသည္။ ဆလံုတို႕၏ မဂၤလာပြဲ ကပြဲကား တစ္နာရီၤခန္႕ ၾကာျမင့္ပါသည္။

တေစၦႀကီးပြဲ

တေစၦႀကီးပြဲ ဆိုသည္မွာ အျခားမဟုတ္ပါ။ ေသဆံုးသူမ်ားကို ေကၽြးေမြးသည့္ပြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အယူအဆမွာ ေသဆံုးသြားသူတို႕သည္ ေကာင္းရာ မြန္ရာေရာက္သူူ ႐ိွသကဲ့သို႕ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ တေစၦ၊ သရဲျဖစ္ေနသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ထိုတေစၦ၊ သရဲမ်ား၊ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနသည္ကို မလိုလားသျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ သူတို႕႐ိွရာ သခၤ်ိဳင္းသို႕သြား၍ သူတို႕ကိုပင့္ဖိတ္ကာ ေကၽြးေမြးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆလံုတို႕သည္ ေသဆံုးသူမ်ားကို ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းတြင္ ျမႇပ္ႏွံ သၿဂၤိဳဟ္ေလ့ ႐ိွပါသည္။ ထိုသခၤ်ိဳင္းတြင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ( ႏွစ္စဥ္ ဇန္န၀ါရီလ ) က်င္းပေသာ တေစၦပြဲႀကီးတြင္ ထံုးစံအတိုင္း မပါမျဖစ္သည္မွာ ႐ိုးရာ နတ္ဆရာႏွင့္ နတ္ပြဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ နတ္ဆရာက ႐ိုးရာနတ္ကို ပင့္ဖိတ္ၿပီးလွ်င္ အစားအေသာက္မ်ားႏွင့္ ပူေဇာ္ပသေလသည္။ ေသဆံုးသူမ်ား ကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ ေကၽြးေမြးေလသည္။ ၿပီးေနာက္ နတ္ဆရာက တုန္တုန္ ယင္ယင္ႏွင့္ ေကြးေနေအာင္ ကပါေတာ့သည္။ ပရိသတ္မ်ား ကလည္း ဗံုတီးၿပီး ကၾကပါသည္။ သူတို႕အကမွာ အာဖရိက လူ႐ိုင္းအကမ်ားႏွင့္ အေတာ္ပင္ ဆင္တူပါသည္။ အရက္ေသာက္ထားၿပီး ေသြးၾကြ ေနတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္း ကမ္းေျခ၊ ပင္လယ္ေသာင္စပ္မွပင္ ကေနၾကသူ အမ်ားသား။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ဤဓေလ့မွာလည္း ခ်စ္စရာပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

New MyanmarFoundation

ဆလံုလူမ်ိဳးသည္ ျမိတ္ကြၽန္းစု၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ျပယုဒ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ဓေလ့စရိုက္၊ ရိုးသား ေျဖာင့္မတ္မွဳကို တုႏွိဳင္းရန္အရာ မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎လူမ်ိဳးတို႔မွာ လူသိမ်ားထင္ရွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေနရာအတိအက်မရွိ၊ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခြင္ ၀မ္းစာအတြက္ လွည့္လည္က်က္စားၾကသည္။ ေရကူး၊ ေရငုပ္ရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Sea Gypsy or Men of the Sea အျဖစ္ အမည္တြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ေရွးယခင္က မေလးကြၽန္းဆြယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကျပီး စီးႏွင္းတိုက္ခိုက္လုယက္မွဳမ်ားေၾကာင့္ ျမိတ္ကြၽန္းစုဘက္သို႔ ေ႔ရႊေျပာင္းလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔အခါ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားကို ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕အနီး ကြၽန္းမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ စိုက္ပ်ိဳးေရး၊ ေမြးျမဴေရးတို႔ျဖင့္ အသက္မေမြး ေရလုပ္ငန္း၊ ပုလဲငုပ္ျခင္းလုပ္ငန္းတို႔ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ ေလွေလွာ္ခတ္ရင္း တစ္ကြၽန္းမွတစ္ကြၽန္းကူးကာ ေနထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ေလွေလးမ်ားကို ေပါ့ပါးေသာ သစ္လံုးမ်ားျဖင့္ ထြင္းယူၾကသည္။ ၎ေလွမ်ားမွာ ပင္လယ္ခရီးအတြက္ အဆင္ေျပ အသံုး၀င္လွသည္။ အသံုးအေဆာင္မ်ား၊ အစာေရစာမ်ား၊ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ၾကက္မ်ားကိုလည္း တစ္ပါးတည္း ေလွႏွင့္အတူ တင္ယူလာေလ့ရွိၾကသည္။ ေဆာင္း၊ေႏြရာသီမ်ားတြင္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ေရထြက္ပစၥည္း ေရာင္း၀ယ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ အသက္ေမြးၾကျပီး မိုးရာသီရာသီဥတုဆိုး၀ါးသည့္အခါနီးစပ္ရာကြၽန္းေပၚတြင္ ၀ါးေျခတိုင္ရွည္တဲမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဂူမ်ားရွာ၍လည္းေကာင္းေနထိုင္ေလ့ရွိသည္။ Sea Gypsy ဟူေသာအမည္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာပင္ သဘာ၀ပင္လယ္ေဘးအႏ ၱရာယ္ကိုလည္း ေရွာင္တိမ္းတတ္ၾကသည္။

ရာသီဥတုဆိုး၀ါးစဥ္ေတာင္မွ မိမိေနထိုင္ရာ ကြၽန္းဆီ အျမန္ဆံုးျပန္ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္ၾကသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔၏ ေရငုပ္ပညာကြၽမ္းက်င္မွဳမွာ အံ့မခန္းျဖစ္သည္။ ပင္လယ္ ၾကမ္းျပင္အထိေရငုပ္ႏိုင္ျပီး ေရေအာက္တြင္ ေအာက္ဆီဂ်င္အကူအညီမပါပဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အနည္းဆံုး တစ္နာရီခန္႔ ေနႏိုင္သည္။

(ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ ၁၆ လံ ထက္ ပိုျပီး မည္သည့္ ေရငုတ္သမား မွ မငုတ္ႏိုင္ၾကပါ ေရဖိအား ဒါဏ္ကို မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေရအရမ္းနက္လွ်င္ ႏွာေခါင္း၊ နား၊ မ်က္စိ စသည့္ေနရာမ်ားမွ ေသြးမ်ား ယိုထြက္လာသည္ကို မည္သူမွ်မခံႏိုင္ပါ။ တစ္နာရီၾကာေအာင္ ေရငုတ္ေသာ စလံုလူမ်ဳိးလည္ မရွိပါ အလြန္႕အလြန္ မိနစ္ (၂ဝ) မွ်သာ ေအာက္စီဂ်င္မပါဘဲ ငုတ္ႏိုင္ၾကသည္။)

တစ္ရက္တည္း ထိုကဲ့သို႔ ေရငုပ္ျခင္းမ်ိဳး အၾကိမ္အေရအတြက္ မ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္သည္။ ပင္လယ္ခရု၊ ကမာ (မုတ္) ေကာင္မ်ား၊ ငါးၾကီးအံဖတ္၊ ပင္လယ္ေရေမွာ္ပင္၊ ပုလဲ၊ ငွက္သိုက္၊ ပ်ားရည္၊ ပရေဆးပင္မ်ားကို ရွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ ေနထိုင္ေလ့မရွိေခ်။ ၎တုိ႔၏လူေနထိုင္မွဳစနစ္မွာ ျမိဳ႕ျပေနထိုင္မွဳစနစ္ႏွင့္ ကြာျခား လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ လူေနမွဳစနစ္ကို ယံုၾကည္စြာ တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းၾကသည္။ ဘာသာတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ၎တို႔၏ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မွဳကို လက္ကိုင္ထားၾကသည္။ နတ္ေကာင္းႏွင့္ နတ္ဆိုးဟူ၍ နတ္ဘုရားကိုးကြယ္မွဳ ႏွစ္ခုရွိသည္။ နတ္ဆရာသည္ ၎တို႔၏ အခရာျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားကို သာမက ဖ်ားနာသည့္အခါ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေသဆံုးသည့္အခါတြင္ နတ္ဆရာ၏ ေျပာဆိုမွဳအတိုင္း စပါး၊ ေျပာင္း၊ အရက္၊ ပ်ားရည္၊ ကြမ္း၊ ဘဲေသြးစိမ္း၊ ၾကက္၊ လင္းပိုင္၊ ပင္လယ္လိပ္တို႔ကို ယဇ္ပူေဇာ္ေလ့ရွိသည္။ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားတြင္ ေတးသီခ်င္းမ်ားသီဆိုတီးမွဳတ္ျပီး မီးပံုဖိုကာ ၀ိုင္းဖြဲ႔ကခုန္ၾကသည္။သူတို႔၏ဗံုတစ္မ်ိဳးမွာ ပုတ္သင္ညိဳသားေရျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔၏ ဂီတပင္ကိုယ္စြမ္းရည္မွာ ထက္ျမက္ ဆန္းၾကယ္လွသည္။

“ပ်ဴ၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ သက္”ဟူေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအစ လူမ်ိဳးႀကီး(၄)စုမွာ ဆလံုတိုင္းရင္းတို႕မွာ “သက္”လူမ်ိဳးတို႕မွတစ္ဆင့္ ဆင္းသက္ လာခဲ့သည္ဟု မွတ္သားခဲ့ဖူး ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ကို “ေမာ္ကင္း”ဟုလည္း ေခၚၾကပါသည္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သစ္၊ ၀ါး၊ ရင္ကမ္းသားတို႕ႏွင့္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ ထားသည့္ ႐ိုးရာေလွကို အိမ္လိုသေဘာထားၿပီး မိသားစုႀကီး တစ္ခုလံုး ေနၾက၊ ထိုင္ၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾက႐ံု သာမက သူတို႕ဘ၀၏ အေဖာ္မြန္ဟု ေခၚေသာ ေခြးမ်ားကိုလည္း တစ္ပါတည္း သယ္ေဆာင္သြားၾကပါသည္။ ဟိန္းဇဲ၊ ဘုတ္ကၽြန္း၊ ေမာင္းမကန္၊ ႐ွင္မြန္၊ မလိ၊ ျပင္ႀကီး၊ မီးစိမ္း၊ ကတန္၊ ဒံုးကၽြန္း၊ ၀ါးကၽြန္း၊ ပင္လယ္ေအာ္၊ လန္ပိတစ္၀ိုက္ မွာလည္း ပင္လယ္ထဲ ရာသီဥတုဆိုးခ်ိန္မွာ ယာယီ ေျခတံ႐ွည္ တဲအိမ္ေလးမ်ား တည္ေဆာက္ၿပီး ေနထိုင္ၾကပါသည္။

ေရမွာ ကၽြမ္းက်င္သျဖင့္ ပုလဲ၊ ေမွ်ာ့(ပင္မယ္ေမွ်ာ့)၊ ေရခူ၊ ငါး၊ ပုဇြန္ ၊ ကမာေတြငုပ္ၿပီး ကင္းမြန္၊ ႐ွပ္၊ ငါးႀကီး အန္ဖတ္ေတြကို ႐ွာေဖြရင္းႏွင့္လည္း အသက္ေမြးတတ္ၾက ပါသည္။ သူတို႕ ႐ိုးရာဓေလ့မ်ား ထဲတြင္ ဗံုတီးျခင္း၊ ဘင္(ဘင္ခရာ)တီးျခင္း။ သူတို႕ဘာသာ စကားႏွင့္ သီခ်င္းဆိုၿပီး ကခုန္ျခင္း၊ ႐ိုးရာနတ္ ကိုးကြယ္ျခင္း တို႕လည္း ပါ၀င္ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ေမြးဖြားျခင္းအစ

(၁၉၆၄)ခုႏွစ္က မွတ္သား ေတြ႕႐ိွခ်က္မ်ားအရ ဆလံုတိုင္းရင္းသား တို႕သည္ စတင္ေမြးဖြားသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ခ်က္ႀကိဳး ျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရထဲသို႕ ႏွစ္စကၠန္႕ခန္႕ ေရထဲျမွပ္လိုက္၊ ႏွစ္လိုက္။ ေပၚလိုက္ သံုးႀကိမ္ခန္႕ ျပဳလုပ္ပါသည္။ သူတို႕ အယူအဆမွာ ေမြးစကေလးငယ္ ေရကိုု ကၽြမ္းက်င္ေစရန္၊ မေၾကာက္ေစရန္ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ထိုသို႕ လြဲမွားေသာအယူအဆေၾကာင့္ တစ္ခ်ို႕ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ေမြးစကပင္ ေသဆံုးသြားၾကပါသည္။ ဤကား ယခင္ကအျဖစ္အပ်က္။ ယခုအခ်ိန္တြင္မူ ဆလံုတိုင္းရင္းသားတို႕ ေခတ္မီလာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ေမြးစကေလးငယ္ကို ေရထဲတြင္ မႏွစ္ၾကေတာ့။ ကို္ယ္၀န္ေဆာင္ကို ေမြးဖြားေပးသည့္ လက္သည္မွာ သူတို႕ဆလံုအမ်ိးသမီး အခ်င္းခ်င္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုအခါ ခက္ခဲသည့္ ေမြးဖြားမႈမ်ားကို သူနာျပဳဆရာမႏွင့္ ေမြးေလ့ ေမြးထ ႐ိွလာၾကပါၿပီ။

က်န္းမာေရး
ဆလံု တိုင္းရင္သားတို႕သည္ အစစ အရာရာတြင္ နတ္ဆရာကိုသာ အားကိုးၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလွ်င္ သူတို႕၏ အယူအဆမွာ နတ္ဖမ္းစားသည္ဟု အမ်ားအားျဖင့္ ယူဆၾကသည္။ နတ္ဆရာႏွင့္ တိုင္ပင္၍ ပူေဇာ္ပသ၊ ကိုးကြယ္တင္ေျမႇာက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေလ ့႐ိွၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုခ်ိန္ခါတြင္ အခ်ိဳ႕ တိုင္းရင္းသားဆလံုတို႕မွာ ေခတ္မီလာသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေသာ သူမ်ားကို ဆရာ၀န္ႏွင့္ ေဆးခန္းသို႕ ျပသ ကုသလာၾကပါသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း သူတို႕အစြဲျဖစ္ေနသည့္ နတ္ဆရာႏွင့္ ပူေဇာ္ပသျခင္း ကိုလည္း လုပ္ၿမဲလုပ္ၾက ပါသည္။ ဆလံုအမ်ားစုတြင္ ျဖစ္ပြားတတ္သည့္ ေရာဂါမွာ ငွက္ဖ်ား စြဲျခင္းႏွင့္ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

၀တ္စားဆင္ယင္ျခင္း
ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ေမြးကင္းစ ကေလးအ႐ြယ္မွ ငါးႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္အထိ ယခင္က အ၀တ္အစား ၀တ္ေလ့၀တ္ထ မ႐ိွေသာ္လည္း ယခုအခါ အ၀တ္အစား ဆင္ယင္လာၾက ပါသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ သူတို႕ဓေလ့အရ အေပၚပိုင္း၊ ေအာက္ပိုင္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ၀တ္ဆင္သည္ ဆိုေသာ္လည္း ၊ အခ်ိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ အေပၚပုိင္း ဗလာက်င္း ေနတတ္ၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္မူ အိုမင္းေသာအဘြားအ႐ြယ္မ်ားမွလြဲ၍ အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုမွာ အေပၚပိုင္း၊ ေအာက္ပိုင္း လံုလံုၿခံဳၿခံဳ ၀တ္ဆင္လာၾက ေပၿပီ။ ဆလံုအမ်ိဳးသားတို႕မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ယခင္ကေအာက္ပိုင္းတြင္ လံုခ်ည္(သို႕မဟုတ္) ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္ေနၿပီး အေပၚပိုင္းဗလာက်င္း ေနတတ္သည့္ သဘာ၀႐ိွပါသည္။ သူတို႕ဓေလ့အရ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း ဖ်ားနာျခင္း မ႐ိွၾကပါ။ ခံႏိုင္ရည္႐ိွေသာ လူမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ယခုအခါ သူတို႕လည္း အေပၚပိုင္းအကၤ်ီမ်ား၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၀တ္ဆင္လာၾကေပၿပီ။ ဆလံုတိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ပင္လယ္ႏွင့္အနီးအနားတြင္ ေန၍လားမသိ၊ သူတို႕၏အသားအေရာင္မွာ ညိဳေရာင္သန္းပါသည္။ ယခုအခါ ဆလံုတိုင္းရင္းသားတို႕မွာ ေခတ္မီလာသည့္အေလ်ာက္ ယိုးဒယားႏိုင္ငံမွေရာက္လာေသာ အ၀တ္အစား၊ ပါတိတ္။ တီ႐ွပ္တို႕ျဖင့္ သစ္သစ္လြင္လြင္ ေတာက္ေတာက္ ပပျဖစ္လာေလၿပီ။ ယခင္က ျဖစ္သလိုေနခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ သားသားနားနား ၀တ္ဆင္လာၾကေပၿပီ။

အစားအေသာက္
ဆလံုတို႕သည္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အတည္တက် မေနဘဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႕ သြားလာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အေလ်ာက္ ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူတို႕စားေသာက္ၾကသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္လယ္အစားအစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကၽြန္းစု၊ ေက်ာက္ေဆာင္ မ်ားတြင္ တြယ္ကပ္လ်က္ ႐ိွေသာ ဂံုး(ခ႐ုတစ္မ်ိဳး အထဲတြင္႐ိွသည္)ဟု ေခၚသည့္ တငို ကိုခြာ၍ အထဲမွ ခ႐ုသဖြယ္ အရာကို ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ပင္လယ္ ေက်ာက္ေဆာင္ ဂူထဲတြင္႐ိွေသာ လင္းႏို႕၊ လင္းဆြဲမ်ားကို တုတ္႐ွည္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ခုတ္ထစ္ ျဖတ္ေတာက္ ၍လည္း ခ်က္ျပဳတ္ သံုးေဆာင္ၾက ပါသည္။ သူတို႕သည္ စားသံုးဆီသံုးစြဲမႈ နည္းသူမ်ားျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ တစ္လလံုးတြင္ မိသားစု(၆) ေယာက္အတြက္ ဆီ(၂၀)က်ပ္သားခန္႕သာ ကုန္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆလံုအမ်ားစုတြင္ ေသြးတိုးေရာဂါ မ႐ိွၾကပါ။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ပ်ားအံုဖြတ္ရာ တြင္လည္း အလြန္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ အျမင့္ေပၚတြင္ စြဲကပ္ေနေသာပ်ားအံုကို အုန္းလက္ မီးတုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ပ်ားအံုမွ ပ်ားရည္ကို ခံယူၾကပါသည္။ ပ်ားသလက္ႏွင့္ ပ်ားေပါက္စတို႕ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ စားသံုးၾက ပါသည္။ ဆလံုတို႕၏ သဘာ၀မွာ စားေသာက္ရာတြင္လည္း သူတို႕ ႐ိုးရာေလွေပၚတြင္ မိသားစု အားလံုး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ စားသံုးသည့္ အ႐ြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဆလံုမုန္လာ၊ ဆလံုမုန္ညင္း၊ ဆလံုကန္စြန္းတို႕မွာ အ႐ြက္အသားထူသည္မွ လြဲ၍ ေျမျပန္႕က မုန္လာ ၊ မုန္ညင္း၊ ကန္စြန္းတို႕ႏွင့္ အေတာ္ ဆင္တူပါသည္။ ထိုအ႐ြက္တို႕မွာလည္း ဆလံုေဒသ ေတာေတာင္ထဲတြင္ အေလ့က် ေပါက္ေနၾကျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသည့္ ဆလံုကြမ္း( ကြမ္းယာ အတြက္ လိုအပ္ေသာ ကြမ္း) မွာလည္း အ႐ြက္အသား ပိုထူကာ အေလ့က် ေပါက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံုတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကြမ္းစားတတ္ၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးပါသည္။
အစားအေသာက္

ဆလံုတို႕သည္ ပင္လယ္ထဲတြင္ အတည္တက် မေနဘဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႕ သြားလာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ အေလ်ာက္ ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သူတို႕စားေသာက္ၾကသည္မွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပင္လယ္အစားအစာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္ကၽြန္းစု၊ ေက်ာက္ေဆာင္ မ်ားတြင္ တြယ္ကပ္လ်က္ ႐ိွေသာ ဂံုး(ခ႐ုတစ္မ်ိဳး အထဲတြင္႐ိွသည္)ဟု ေခၚသည့္ တငို ကိုခြာ၍ အထဲမွ ခ႐ုသဖြယ္ အရာကို ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ပင္လယ္ ေက်ာက္ေဆာင္ ဂူထဲတြင္႐ိွေသာ လင္းႏို႕၊ လင္းဆြဲမ်ားကို တုတ္႐ွည္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ခုတ္ထစ္ ျဖတ္ေတာက္ ၍လည္း ခ်က္ျပဳတ္ သံုးေဆာင္ၾက ပါသည္။ သူတို႕သည္ စားသံုးဆီသံုးစြဲမႈ နည္းသူမ်ားျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ တစ္လလံုးတြင္ မိသားစု(၆) ေယာက္အတြက္ ဆီ(၂၀)က်ပ္သားခန္႕သာ ကုန္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆလံုအမ်ားစုတြင္ ေသြးတိုးေရာဂါ မ႐ိွၾကပါ။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ ပ်ားအံုဖြတ္ရာ တြင္လည္း အလြန္ ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ အျမင့္ေပၚတြင္ စြဲကပ္ေနေသာပ်ားအံုကို အုန္းလက္ မီးတုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ကာ ပ်ားအံုမွ ပ်ားရည္ကို ခံယူၾကပါသည္။ ပ်ားသလက္ႏွင့္ ပ်ားေပါက္စတို႕ကိုလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ စားသံုးၾက ပါသည္။ ဆလံုတို႕၏ သဘာ၀မွာ စားေသာက္ရာတြင္လည္း သူတို႕ ႐ိုးရာေလွေပၚတြင္ မိသားစု အားလံုး သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ႐ႊင္႐ႊင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾက ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ စားသံုးသည့္ အ႐ြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဆလံုမုန္လာ၊ ဆလံုမုန္ညင္း၊ ဆလံုကန္စြန္းတို႕မွာ အ႐ြက္အသားထူသည္မွ လြဲ၍ ေျမျပန္႕က မုန္လာ ၊ မုန္ညင္း၊ ကန္စြန္းတို႕ႏွင့္ အေတာ္ ဆင္တူပါသည္။ ထိုအ႐ြက္တို႕မွာလည္း ဆလံုေဒသ ေတာေတာင္ထဲတြင္ အေလ့က် ေပါက္ေနၾကျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသည့္ ဆလံုကြမ္း( ကြမ္းယာ အတြက္ လိုအပ္ေသာ ကြမ္း) မွာလည္း အ႐ြက္အသား ပိုထူကာ အေလ့က် ေပါက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံုတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကြမ္းစားတတ္ၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးပါသည္။
အလုပ္အကိုင္

ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အားလံုးစုေပါင္း ၀ိုင္း၀န္း၍ လုပ္ေဆာင္ေလ့ ႐ိွၾကသည္။ ေတာထဲတြင္႐ိွေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို သူတို႕၏ စုေပါင္းစြမ္းအားျဖင့္ ခုတ္လွဲပါသည္။ ေလွထြင္း ပါသည္။ ထိုႀကီးမားေသာ သစ္ထြင္းေလွကို ပင္လယ္ကမ္းေျခဆီသို႕ သယ္ေဆာင္ ထုတ္ယူသည္မွာလည္း အလြန္စနစ္က်ကာ အားက်ဖြယ္ရာ ေကာင္းပါသည္။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေနရာမ်ားတြင္ ေပါက္ေရာက္ေလ့႐ိွေသာ ရင္ကမ္းပင္မွ ရင္ကမ္း အလက္မ်ားကို တစ္စုႏွင့္တစ္စု စီစီညီညီ ထပ္ကာ ျပဳလုပ္ထားေသာ ရင္ကမ္းေလွမွာ အလြန္ပင္လက္ရာေျမာက္လွပါသည္။ ထိုရင္ ကမ္းေလွတြင္ သံခ်က္ဆို၍ တစ္ခ်က္မွ်မပါ၊ ႀကိမ္ျဖင့္သာ ရစ္ပတ္ျခင္း ၊ ကြပ္ျခင္း ျပဳလုပ္ထားသည္မွာ ခ္ိုင္ခန္႕လွပါသည္။ စိစပ္လွပါသည္။ ေရတစ္စက္မွ် ေလွ၀န္းထဲသို႕ မ၀င္ပါ။ သူတို႕၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ လိႈင္းေလလာလည္း ေၾကာက္လန္႕မႈ မ႐ိွၾကပါ။ သို႕ေသာ္လည္း လိႈင္းေလမ်ား အလြန္ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ လာေသာအခါ သူတို႕သည္ ကမ္းေျခမ်ား၊ ေလကြယ္ရာကၽြန္းစုမ်ားတြင္ စုေပါင္း၍ ေနထိုင္ေလ့႐ိွၾက ပါသည္။

ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အလုပ္အကိုင္ကို ေဖာ္ျပရလွ်င္ ငါးဖမ္းျခင္း၊ ပုလဲငုပ္ျခင္း၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ ငုပ္ျခင္း၊ ကႏုကမာ ႐ွာေဖြျခင္း၊ ပ်ားဖြတ္ျခင္း၊ ငွက္သိုက္႐ွာျခင္း၊ ေရႏွင့္ပါတ္သက္ေသာ လုပ္ငန္း အ၀၀ကို ကၽြမ္းက်င္စြာ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားထဲသို႕ ႏွစ္ခြစူး၊ မွိန္းတံ႐ွည္ႏွင့္ ငါးထိုးေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူး ပါသည္။ ယခုအခါ ေခတ္မီလာေသာ ဆလံုတို႕မွာ ေရငုပ္မ်က္မွန္ အေကာင္းစားႏွင့္ ေအာက္စီဂ်င္ အသက္႐ွဴဘူးတို႕ျဖင့္ ေရငုပ္ကာ ပုလဲ႐ွာေနၾကၿပီ၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ ႐ွာေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ေသာ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕မွာ ေယာက္်ားေလးေရာ၊ မိန္းကေလးပါ အသက္(၁၀) ႏွစ္ခန္႕တြင္ ေရႏွင့္ ပါတ္သက္၍ အစစ အရာရာ အလြန္ကၽြမ္းက်င္ေနၾကေလၿပီ။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ပင္ (၁၀)ႏွစ္သားခန္႕ ႐ိွေသာ ဆလံု ေယာက္်ားေလးမွာ ခက္ရင္း စူးခြ မွိန္းတံ႐ွည္ကုိ ကိုင္ေဆာင္လ်က္ (၁၅)ေပခန္႕ နက္ေသာ ပင္လယ္ေရထဲသို႕ ေလွေပၚမွ ပလံုကနဲ ခံုဆင္း လိုက္သည္မွာ (၁၀) မိနစ္ခန္႕ပင္ မၾကာလိုက္ပါ။ သူျပန္တက္လာေသာ အခါ လက္ထဲတြင္ (၂)ေပခန္႕႐ိွေသာ ငါးမန္းျဖဴတစ္ေကာင္ ပါလာသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ လြန္စြာပင္ အံ့ၾသသြားပါသည္။ မနက္ပုိင္းကလည္း ထိုနည္းတူစြာ ငါးလိပ္ေက်ာက္ (လိပ္ပံုသ႑န္ငါးျပားႀကီး) တစ္ေကာင္းကို ရခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုသူငယ္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ ေသးသည္။ ဆလံုတို႕သည္ လူႀကီး လူငယ္မေ႐ြး အအားမေနဘဲ အၿမဲတေစ အလုပ္လုပ္ေနေသာ လူမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ လြတ္လပ္မႈကို ျမတ္ႏိုုးကာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု အလုပ္ လုပ္ေနေသာ တိုင္းရင္းသားမ်ားပင္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႕သည္ လက္ထဲတြင္ ခက္ရင္း စူးခြ မွိန္းတံ႐ွည္ကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ကမ္းေျခ၊ ေက်ာက္ေဆာင္၊ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားေအာက္႐ိွ ငါးမ်ိဳးစံုတို႕ကို ထိူးယူ ဖမ္းဆီးၾက ပါသည္။ ဟိုိုစဥ္က ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ ငါးဖမ္းသည္ ဆိုသည္မွာ ငါးဖမ္း ပိုက္မ်ားျဖင့္ ဖမ္းေလ့ ဖမ္းထ နည္းပါး ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုအခါတြင္မူ ငါးဖမ္းပိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဖမ္းဆီးလာၾက ပါသည္။ သူတို႕ဘ၀မွာ ယခင္က ဖမ္းယူရ႐ိွ ငါးမ်ားႏွင့္ ေရငုပ္၍ ရ႐ိွေသာ ပုလဲ၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့ တို႕ကို ေရာင္းခ်ရာတြင္ ေစ်းႏွိမ္ျခင္း ခံရေသာ္လည္း ယခုအခါ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ေစ်းမွန္၊ အေလးမွန္ ရ႐ိွခဲ့ပါၿပီ။ ဖဲ႐ိုက္ကာ ကက္ဆက္နားေထာင္ ေနၾကေသာ ဆလံုမ်ား၊ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳး တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ဆလံုမ်ား၊ ျခင္းလံုးခတ္ကာ အပန္းေျဖ ေနၾကေသာ ဆလံု ကေလးငယ္မ်ား၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕ လူေနမႈဘ၀ တိုးတက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိမ္းျမားလက္ထပ္ျခင္း

ဆလံု တိုင္းရင္းသား တို႕သည္ ကေလး မီးဖြားလွ်င္ ေမြးဖြားလာလွ်င္ ေမြးဖြားစကေလး အတြက္ နတ္ဆရာႏွင့္ နတ္ကိုးကြယ္ ၾကသည္။ ေသဆံုးသြား လွ်င္လည္း ေသဆံုးသူ ေကာင္းရာ မြန္ရာ ေရာက္ေအာင္ နတ္ဆရာႏွင့္ ပူေဇာ္ပသေလ့ ႐ိွသည္။ ထိုနည္းတူစြာ သတိုးသားႏွင့္ သတိုးသမီး ထိမ္းျမား လက္ထပ္ပြဲတြင္လည္း နတ္ဆရာႏွင့္ ႐ိုးရာနတ္ကို ပူေဇာ္ပသမႈ ျပဳမွသာလွ်င္ လင္မယား အရာေျမာက္ သည္ဟု ဆလံုတို႕က ယူဆပါသည္။ ဆလံုတိုင္းရင္းသား တို႕သည္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကပင္ အိမ္ေထာင္ျပဳသူမ်ား ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ အသက္(၁၇)၊ (၁၈)ႏွစ္ခန္႕တြင္ အိမ္ေထာင္ျပဳေလ့ ႐ိွပါသည္။ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို သေဘာက် ႏွစ္သက္ေသာအခါ အမ်ိဳးသမီး မိဘမ်ားထံသြား၍ ေတာင္းရမ္းရပါသည္။ ထိုသို႕ ေတာင္းရမ္းစဥ္ အမ်ိဳးသားႏွင့္အတူ မိဘ(၂)ပါး ပါရသည္။ ဆလံုတို႕၏ အႀကီးအကဲ ပါရသည္။ အမ်ိဳးသမီးဘက္က လက္ခံေသာအခါ မဂၤလာပြဲရက္ကို ေန႕သတ္မွတ္၍ နတ္ဆရာႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ စားေသာက္ ဖြယ္ရာမ်ားကို စီမံျပင္ဆင္ၾက ပါသည္။

သူတို႕၏ အစားအေသာက္မ်ားကား အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ငါးကင္မ်ား၊ ဆီနည္းနည္းျဖင့္ ေၾကာ္ထားေသာ လင္းႏို႕ေၾကာ္၊ လင္းဆြဲေၾကာ္၊ အူ အသည္းမ်ား ထုတ္ထားေသာ ၾကက္ေကာင္လံုးျပဳတ္၊ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္၊ တစ္ခါတစ္ရံရတတ္ေသာ သင္းေခြခ်ပ္ေၾကာ္၊ ေမ်ာက္သားေၾကာ္ႏွင့္ ပ်ားရည္၊ အရက္တို႕ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေမ်ာက္ေခ်းခါးကိုလည္း ဆလံုတို႕ စားေလ့ စားထ ႐ိွပါသည္။ မဂၤလာ အခမ္းအနား က်င္းပသည့္ ေန႕ရက္တြင္ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ေနၾကသည့္ ဆလံုတို႕မွာ မည္သည့္ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ အလုပ္ကိုမွ် မလုပ္ဘဲ မဂၤလာပြဲအတြက္သာ အားလံုး ၀ိုင္း၀န္း လုပ္ေဆာင္ ခ်က္ျပဳတ္ၾက ပါသည္။ နံနက္(၉)နာရီခန္႕တြင္ ဆလံုနတ္ဆရာ ေရာက္လာ ပါသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ပေလြကဲ့သို႕ေသာ တူရိယာေလးတစ္ခု ပါလာပါသည္။ ဆလံုမဂၤလာပြဲကို မ်ားေသာ အားျဖင့္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္ သဲေသာင္ျပင္တြင္ က်င္းပေလ့ ႐ိွပါသည္။ ဆလံု နတ္ဆရာတစ္ေယာက္ မဂၤလာပြဲသို႕ ေရာက္႐ိွလာခ်ိန္တြင္ နတ္ပူေဇာ္ပြဲအတြက္ အစားအေသာက္မ်ား ျပင္ဆင္ၿပီး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ နတ္ဆရာသည္ ေ႐ွးဦးစြာ သူတို႕၏ ဆလံု႐ိုးရာနတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ေခါင္းေပၚေျမႇာက္ကာ အေပၚေအာက္ လႈပ္႐ွားလ်က္ ပေလြမႈတ္ကာ ပင့္ဖိတ္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ လက္ထပ္မည့္ အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီး လက္ေလးဖက္ကို ပူးယွက္ေစကာ သူတို႕ လက္ေပၚသို႕ နတ္ဆရာ၏ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို အုပ္မိုးလိုက္ ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ သူတို႕ ႐ိုးရာျဖင့္ ဤမဂၤလာ ေမာင္မယ္ကို ရာသက္ပန္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေစလိုေၾကာင္း သူတို႕၏ က်န္းမာေရးအတြက္ သူတို႕ အလုပ္အကိုင္ အတြက္ အကူအညီမ်ား ေပးေစလိုေၾကာင္း တိုင္တည္ေျပာဆို ပါသည္။ သတိုးသားႏွင့္ သတိုးသမီးကိုလည္း ရာသက္ပန္႐ိုးရာ ႐ိုးေျမက် ေပါင္းေဖၚမည့္အေၾကာင္း ႐ိုးရာနတ္ထံ လက္ေလးဖက ္ေျမႇာက္ကာ တုိင္တည္ေစ ပါသည္။

ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕သည္ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ကိုသာ က်င့္သံုးေသာသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႕ ေလာကတြင္ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္မႈကို လံုး၀လက္မခံေခ်။ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖာက္ျပန္သူမ်ားကို သူတို႕အစုအေ၀းမွ ရာသက္ပန္ႏွင္ထုတ္ကာ သူတို႕ႏွင့္ လံုး၀ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ပါ။ သူတို႕သည္ အစုအေ၀းႏွင့္ ေနတတ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ထိုကဲ့သို႕ အျပစ္ဒဏ္မ်ိဳးကို အလြန္ပင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ၾက ပါသည္။ သူတို႕သည္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ အခါ သူတို႕အတြက္ (မဂၤလာေမာင္မယ္အတြက္) ႐ိုးရာေလွတစ္စီး၊ ငါးဖမ္းပုိက္တစ္စံုႏွင့္ ငါးဖမ္းကိရိယာအခ်ိဳ႕ကို လက္ဖြဲ႕ လိုက္ပါသည္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကေတာ့ဟု ဆိုလိုသည့္ သေဘာပင္။ သို႕ေသာ္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္မွာ အေ၀းသုိ႕သြားစရာမလို၊ သည္အစုအေ၀းမွာပင္ ေနထိုင္ေစပါသည္။

ဆလံု႐ိုးရာ နတ္ပြဲမ်ားတြင္ နတ္ဆရာသည္ နတ္ကုိတိုင္တည္ ပူေဇာ္ၿပီးေနာက္ နတ္ပူးလာၿပီး နတ္၀င္ လာသည္ဟု ဆိုကာ တုန္တက္လာပါသည္။ ၿပီးေနာက္ အရက္ေသာက္ပါသည္။ ငါးကင္၊ ၾကက္ေကာင္လံုးကင္၊ အစားအေသာက္မ်ား စားပါသည္။ ၿပီးေနာက္ နတ္ဆရာ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ကပါသည္။ ပရိသတ္ကလည္း လိုက္ကပါသည္။ နတ္ဆရာ နတ္၀င္သည္မွာ နာရီ၀က္ခန္႕သာ ၾကာပါသည္။ နတ္ဆရာထံမွ နတ္ထြက္သြားေသာအခါ တုန္တုန္ယင္ယင္ အမူအရာမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြား ပါသည္။ ဆလံုတို႕၏ မဂၤလာပြဲ ကပြဲကား တစ္နာရီၤခန္႕ ၾကာျမင့္ပါသည္။

တေစၦႀကီးပြဲ

တေစၦႀကီးပြဲ ဆိုသည္မွာ အျခားမဟုတ္ပါ။ ေသဆံုးသူမ်ားကို ေကၽြးေမြးသည့္ပြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ အယူအဆမွာ ေသဆံုးသြားသူတို႕သည္ ေကာင္းရာ မြန္ရာေရာက္သူူ ႐ိွသကဲ့သို႕ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ တေစၦ၊ သရဲျဖစ္ေနသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ထိုတေစၦ၊ သရဲမ်ား၊ စားရမဲ့၊ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနသည္ကို မလိုလားသျဖင့္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ သူတို႕႐ိွရာ သခၤ်ိဳင္းသို႕သြား၍ သူတို႕ကိုပင့္ဖိတ္ကာ ေကၽြးေမြးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဆလံုတို႕သည္ ေသဆံုးသူမ်ားကို ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းတြင္ ျမႇပ္ႏွံ သၿဂၤိဳဟ္ေလ့ ႐ိွပါသည္။ ထိုသခၤ်ိဳင္းတြင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ( ႏွစ္စဥ္ ဇန္န၀ါရီလ ) က်င္းပေသာ တေစၦပြဲႀကီးတြင္ ထံုးစံအတိုင္း မပါမျဖစ္သည္မွာ ႐ိုးရာ နတ္ဆရာႏွင့္ နတ္ပြဲပင္ျဖစ္ပါသည္။ နတ္ဆရာက ႐ိုးရာနတ္ကို ပင့္ဖိတ္ၿပီးလွ်င္ အစားအေသာက္မ်ားႏွင့္ ပူေဇာ္ပသေလသည္။ ေသဆံုးသူမ်ား ကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ ေကၽြးေမြးေလသည္။ ၿပီးေနာက္ နတ္ဆရာက တုန္တုန္ ယင္ယင္ႏွင့္ ေကြးေနေအာင္ ကပါေတာ့သည္။ ပရိသတ္မ်ား ကလည္း ဗံုတီးၿပီး ကၾကပါသည္။ သူတို႕အကမွာ အာဖရိက လူ႐ိုင္းအကမ်ားႏွင့္ အေတာ္ပင္ ဆင္တူပါသည္။ အရက္ေသာက္ထားၿပီး ေသြးၾကြ ေနတာလည္း ပါပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္း ကမ္းေျခ၊ ပင္လယ္ေသာင္စပ္မွပင္ ကေနၾကသူ အမ်ားသား။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစ ဆလံု တိုင္းရင္းသားတို႕၏ ဤဓေလ့မွာလည္း ခ်စ္စရာပင္ မဟုတ္ပါေလာ။

New MyanmarFoundation
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Nattalin Township

သူရိယ အလင္း - လိုင္းေပါင္းစံု

ေရာင္ေတာ္ဖြင့္လူငယ္အဖြဲ႕ လွုပ္ရွားမွု(နတ္တလင္းၿမိဳ႕)

HEART TO HEART

ဟိတကာရီ နာေရးကူညီမွုအသင္း

DoReMe

Pyithu Hluttaw - ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္

ရဲဇာနည္

Eleven Media Group

Shwemyanmar media group

Health Articles

အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ညမ်ား

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ လာလည္ဖို႕ ဖိတ္ေခၚပါတယ္ ဆက္လက္ၾကိဳးစားေပးပါမယ္ .... တာရာ ပြႀကီး