ဦးနာေအာက္၏ အတၳဳပၸတၱိ (၁၁၉၄-၁၂၇၅)
Category: ေဆာင္းပါး
Written by Sahaimon.net
၁၉ ရာစုတြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားေသာ မြန္တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ဘုရားဒကာဦးနာေအာက္ သည္ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္၊ ဖဲကတာရွိ မြန္ေက်းရြာကေလးျဖစ္ေသာ ခရဲေက်းရြာတြင္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၉၄ ခုႏွစ္ ကဆုန္လဆုတ္ ၃ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕တြင္ ေမြးဖြားသည္။
မိဘႏွစ္ပါးသည္ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ စတုတၳေျမာက္သား ျဖစ္ေလသည္။
ဦးနာေအာက္အား မြန္ဘာသာျဖင့္ "အအက္" ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ မြန္ဘာသာ အအက္ဟူသည္ ျမန္မာဘာသာ အဓိပၸါယ္မွာ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ဟု ဆုိႏုိင္သည့္အျပင္ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏိုင္ထက္စီးနင္းမလုပ္ျခင္း၊ ေဒါသကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်၍ ေနတတ္ျခင္းဟုလည္း အဓိပၸါယ္ေဖၚႏိုင္သည္။
လူလားေျမာက္ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေမာင္ေအာက္အား ပညာသင္ၾကားရန္ ေကာ့မယ္ခရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ၌ မိဘႏွစ္ပါးက အပ္ႏွံေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတြင္ ပညာကို ေကာင္းစြာ မသင္ၾကားႏုိင္ဘဲ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀ျဖင့္ ဆင္းရဲေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ကူညီရေလသည္။ စာသင္ၾကား ရမည့္အရြယ္တြင္ ေမာင္ေအာက္သည္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမည့္အစား ေကာ့မယ္ခရရြာ၌ ေလာက္ေလးကိုကိုင္ကာ ေလာက္စာလံုးအိတ္လြယ္ၿပီး ကြၽဲစားက်က္၌ ကြၽဲစီးၿပီး ကြၽဲေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ အလြန္ဆင္းရဲလွေသာ္လည္း လံု႔လ၊ ၀ိရိယႏွင့္ ဇြဲရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။ ဟင္းလ်ာအျဖစ္ ဆားရလၽွင္ ဆားႏွင့္စားၿပီး ငါးပိဖုတ္ႏွင့္လည္း ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ ေရွးဘ၀က ပုပၸေစတနာ အက်ဳိးမေပးသျဖင့္ ပထမအရြယ္၌ ဒုကၡ၊ သုကၡံ ေလာကလႈိင္း တံပိုးေအာက္၌ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ျဖင့္ ခရီးၾကမ္းႀကီးေပၚတြင္ ေလၽွာက္ေနရသူျဖစ္၏။ သုိ႔ ကြၽဲေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္ ကတိုးရြာသူေဌးႀကီး ဦးမြန္ေထာ္၏ ကိုးေဆာင္အိမ္ႀကီး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးဦးေထာ္အာႏွင့္ အျခားအိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိေသာအခါ ယင္းတို႔ကဲ့သို႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုေသာစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာခဲ့၏။
ဘုန္းကံရွိေသာ ေယာက်ာ္းပီပီ ဘ၀ကုိ အရႈံးမေပးတတ္သူ ဇဲြရွိေသာသူ လံု႔လ၀ိရိ ယရွိသူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ က်ေရာက္လင့္ကစား ကတိုးေကာ့ႏွတ္ရြာမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္က ျမင္ေတြ႔ရေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ တိုးတက္ေနသည္ကို အားက်ကာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ျဖစ္လာရန္ ႀကိဳးစားမည္ဟု သႏၷိ႒ါန္ခ်ထားေလသည္။
လူလားေျမာက္အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ကြယ္လြန္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏အၾကံအစည္ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာႏွင့္ တဆက္တည္းျဖစ္ေသာ သံလြင္ျမစ္ေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာရွိ မိမိ၏ အစ္မႀကီး ေဒၚေထာေဂ့ (မိထ၀္ဂြံ) ရွိရာသို႔ လာေရာက္ေနထိုင္ကာ အစ္မ၏ လယ္ေျမတြင္ လယ္သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေလသည္။
အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ဖူးစာရွင္ျဖစ္ေသာ မိေရႊမႈန္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေလသည္။ မိေရႊမႈန္သည္ အိမ္တြင္းမႈအျပင္ ေကာက္စိုက္ျခင္း၊ ကိုင္းလုပ္ျခင္းတုိ႕၌လည္း ေယာက်ာ္းမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပစၥည္းဥစၥာရွာေဖြ တတ္သူျဖစ္ေလသည္။ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ဘ၀ခရီးကို စတင္ေလၽွာက္စဥ္မွာပင္ မိေရႊမႈန္ သည္ မိမိ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းသည္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ ပါသြားရရွာ ေလေတာ့သည္။
ခ်စ္ဇနီးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ၊ အားနည္းဖြယ္ရာမ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး ဘ၀ကို အရႈံးမေပးေသာ ေယာက်္ားပီပီ မိမိ၏အဓိ႒ာန္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မင္းျဖစ္လိုက မင္းနားခစား၊ သူေ႒းျဖစ္လိုက သူေ႒းနားမွာ ခစားမွျဖစ္မယ္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ အလုပ္၀င္လုပ္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္…..
(ေကာ့ႏွတ္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ မြန္ဘာသာ "ကံဟႏွာတ္" ဟူေသာ အသံမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အမည္ျဖစ္သည္။ "ကံ" ဟူေသာအဓိပၸါယ္မွာ ကုန္းျမင့္ေျမေနရာကို ဆိုလုိၿပီး "ဟႏွာတ္" မွာ ပက္ခြံ႕ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ေကာ့ႏွတ္ရြာ မျဖစ္ေပၚလာမီ ထိုေနရာကို ေရလႊမ္းမိုးေသာအခါ ပက္ခြံ႕ေလာက္ရွိေသာ ကုန္းျမင့္ကေလးသာ ေပၚထြန္းလၽွက္ရွိၿပီးေနာက္ ပက္ခြံ႕မၽွေလာက္သာ ရွိေသာေျမႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေနရာတြင္ ရြာတည္ေသာအခါ ထိုရြာကို "ေကာ့ႏွတ္" "ပက္ခြံ႔ကုန္း" ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလသည္။)
ဦးေထာ္အာ၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ပစၥည္းႂကြယ္၀မႈကို အားက်၍ ဦးေထာ္အာကဲ့ သို႔ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာရန္
(၁) အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္မည္။
(၂) ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေနာက္မတြန္႔ပဲ လုပ္ရမည္။
(၃) ရိုးသားရမည္။
(၄) ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈ မိမိမႈကို ေ၀ဖန္ရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းေလးခ်က္ကို ခ်မွတ္ေလသည္။
ထိုသို႔ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ေမာင္ေအာက္၏ ေယာကၡမတို႔က ၎တို႔၏ သမီးငယ္ မိေရႊမႈန္၏ညီမ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ျပန္လည္ လက္ဆက္ေပးေလသည္။ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ၾကာရွည္မေပါင္း လိုက္ရဘဲ အစ္မမိ ေရႊမႈန္နည္းတူ မိေရႊအုပ္လည္း ေသဆံုးသြားေလသည္။
ဒုတိယဇနီးေသဆံုးၿပီးေနာက္ ရွိသမၽွပစၥည္းမ်ားကို အစ္မႀကီးအားအပ္ႏွံခဲ့ၿပီး သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ေျခစံုပစ္၍ အလုပ္၀င္လုပ္ေတာ့သည္။
သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာႏွင့္ဇနီး ေဒၚခမာနားတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကာ့ႏွတ္ရြာ၌ အလြန္ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားလၽွက္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေရႊအိုးအမည္ျဖင့္ ေရႊအိုးဘရားသား ကုမၸဏီတစ္ခုကိုလည္း တည္ေထာင္ထားေလသည္။ သစ္ေတာပိုင္ရွင္သူေဌးႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ေကာ့ႏွတ္ ဘုရား ေက်ာင္း၀င္းရွိ တုိက္ေက်ာင္းႀကီး မဟာျမတ္မုနိ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ မီးေလာင္သြားေသာ ဇရပ္ႀကီး တစ္ေဆာင္၏ အလွဴရွင္လည္း ျဖစ္၏။
ေမာင္ေအာက္သည္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံ၌္ အလုပ္၀င္လုပ္ရာတြင္ ေရေတြ႔ေသာငါးက့ဲသို႔ စိတ္အားငယ္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားျခင္း စည္းကမ္းေသ၀ပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားအေပၚ ေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိလာသည္။ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာသည္ ရိုးသားေသာ ေမာင္ေအာက္အား အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းသို႔ မိမိ၏ လူယံုအျဖစ္ႏွင့္ ေစလႊတ္၍ သစ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေစသည္။ ေမာင္ေအာက္သည္ သစ္ေတာႀကဳိး၀ိုင္းတြင္ သူေဌးႀကီးအလုိက် သစၥာရွိရွိ ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ေပးသျဖင့္ အေတာ္ဆံုးႏွင့္ သစၥာအရွိဆံုး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳကာ ဆုေငြမ်ားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး သူေကာင္းျပဳေလသည္။ ထိုသို႔ ဥစၥာပစၥည္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရေသာ္လည္း ေမာင္ေအာက္မွာ ဘ၀င္ျမင့္ျခင္းမရွိပဲ မိမိ၏ ေရာက္လိုေသာ ပန္းတိုင္ကိုပင္ စြဲၿမဲစြာထားၿပီး အလုပ္ကိုႀကိဳးစား၍ လုပ္ကိုင္ေလသည္။
ထိုသို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ စည္းကမ္းရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား စုေဆာင္းမိလာ၏။ စုေဆာင္းမိလာေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ လိုလာ၏။ တတိယေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ မိဂ်ာဥႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျပန္ေလသည္။
မိဂ်ာဥႏွင့္ ထိမ္းျမားၿပီးေနာက္ စုေဆာင္းထားေသာေငြအျပင္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံမွ ေခ်းယူထားေသာ ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံမွ အလုပ္ခြဲထြက္ကာ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ ေလေတာ့သည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းလုပ္က
ထိုစိတ္ကူးခံစားခ်က္ကို ႏွလံုးသြင္းလၽွက္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတုိင္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လၽွက္ ဘုရားေက်ာင္ ၀င္းအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ၀င္းအတြင္းရွိ ဘုရားငုတ္တို ေစတီအနီးသို႔ ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားျဖင့္ ဘုရားအားပူေဇာ္ကာ သူ၏လိုအင္ဆႏၵကို ဆုေတာင္း၍ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေလသည္။
ယင္းဆုေတာင္းခ်က္ႏွင့္အညီ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မေ၀းေသာကာလတြင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္ကို ေမာင္ေအာက္ သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ ေနမိေလသည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ျဖင့္ သစ္ေတာသို႔ တက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တနသၤာရီတိုင္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းပိုက္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္ေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္၊ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ကယားျပည္နယ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔ကို ခုခံ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားရွမ္းႏွင့့္ ကယားတို႔ကို အဂၤလိပ္တုိ႔က ဆက္လက္ႏွိမ္နင္းေနရ ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားတုိ႔သည္ အားမတန္၍ မာန္ေလၽွာ့ကာ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ ေျပၿငိမ္းရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကယားေစာ္ဘြားတုိ႔က မိမိတို႔ပိုင္သစ္ေတာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လြယ္ေကာ္၊ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတာ္ျဖစ္သည့္ မြန္လူမ်ဳိး ဦးနာေအာက္အား သစ္ထုတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေလသည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကလည္း မိမိတို႔ပိုင္ သစ္ေတာမ်ားမွ နန္းဖဲေတာကိုလည္း ဦးနာေအာက္အား ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးေလသည္။ အေရးႀကီးေသြးနီးဆိုသကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီမႈေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ဦးနာေအာက္၏စီးပြားေရးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိးတက္လာေတာ့သည္။
ဦးနာေအာက္၏ သစ္တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ရတနာသံုးပါး၊ ပိဋကတ္သံုးပံု၊ ဘံုသံုးပါးဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထိုတံဆိပ္ကို မွတ္ပံုတင္ၿပီး မိမိပိုင္သစ္ေတာမွ သစ္မ်ားကို ယင္းတံဆိပ္ျဖင့္ ခတ္ႏွိပ္ေလ သည္။ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးလာမႈေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္ရန္အလြန္ခက္ေသာ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားရွိ သစ္မ်ားသည္ ထိုႏွစ္တြင္ မိုးသည္းထန္ စြာရြာၿပီး ေရလၽွံမႈေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္အတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ ေရာက္ရိွလာကာ ျမစ္တေလၽွာက္ ေမ်ာပါလာၾကၿပီး ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္သစ္ဆိပ္သို႔ ေကာင္းမြန္စြာ ဆုိက္ေရာက္လာ ၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာမွ ေမာ္လၿမဳိင္သို႔ စီးဆင္းေသာ သံလြင္ျမစ္တစ္ေလၽွာက္ ငါးမုိင္ေလာက္အကြာအေ၀းအထိ သစ္ေဖာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့၏။ ထိုသစ္အားလံုး၏ တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္ေလသည္။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းမွ ေကာ့ႏွတ္ရြာအေရာက္ သစ္တစ္လံုးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေငြသည္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ေရာင္းရေသာ ေစ်းႏႈန္းမွာ ေငြဒဂၤါး ၉၀-၁၀၀ ထိ ေရာင္းရသျဖင့္ ထိုႏွစ္ဦးမွာပင္ ဦးနာေအာက္သည္ စုစုေပါင္း အျမတ္ေငြ ၁၀ သိန္းခန္႔ရရွိေလေတာ့သည္။
ေမာင္ေအာက္၏ ဆုေတာင္းခန္းသည္ ျပည့္စံုၿပီး ဉာဏ္ႏွင့္ လံု႔လ၊ ၀ီရိယသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲသား ဘ၀မွ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ခ်မ္းသာလာေသာ္လည္း မိမိ၏ ဘ၀ေဟာင္းကိုမေမ့ဘဲ မိမိ၏ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဘႀကီးအရြယ္ကို ဘႀကီး၊ ဖခင္အရြယ္ကို ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ထိုက္သူကို ခ်ီးျမႇင့္၍ ဆံုးမသင့္သူကို ဆံုးမေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားက ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ဘႀကီးေအာက္လို႔ အမႊန္းတင္ ေခၚၾကေလသည္။ မြန္ဘာသာအားျဖင့္ "အနာဲအံက္" "ဘႀကီးေအာက္" ဟူ၍လည္း အမႊန္းတင္ၿပီး ေခၚၾကသည္။ "အနာဲ" ၏ အဓိပၸါယ္မွာ "ဘႀကီး" ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာေသာ အႏုိင္ေအာက္သည္ ပက္ခြံ႔မၽွေလာက္သာရွိေသာ ေအာင္ေျမေပၚတြင္ ရပ္တည္ၿပီး ဘုရားငုတ္တိုေစတီငယ္ထံတြင္ အဓိ႒ာန္၀င္ကာ ဆုေတာင္းခဲ့သျဖင့္ ယခုအခါ ဆုေတာင္းသည့္ အတိုင္း ျပည့္စံုလာသည္ကို အဖန္ဖန္သတိရသျဖင့္ အလုပ္အားသည့္အခါတိုင္း သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းမွ ေကာ့ႏွတ္ သို႔ ျပန္လာသည္။ ဘုရား ငုတ္တိုငယ္ကို ေစတီကေလးကို ေစတီအႀကီးအျဖစ္ ျပည္လည္တည္ကာ ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥႏွင့္အတူ ေရစက္သြန္းခ် အမၽွ ေပးေ၀ခဲ့ေလသည္။
ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥမွာလည္း ႏိုင္ေအာက္ႏွင့္ ၾကာရွည္လက္မတြဲလိုက္ရဘဲ ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ရျပန္သည္။
ဦးနာေအာက္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မၽွသာရွိေသးသည္။ ဇနီးသည္ေသဆံုးသည့္အတြက္ တရားႏွင့္ေျဖကာ အံႀကိတ္၍ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေလေတာ့သည္။
ထိုအျမတ္ေငြ ဆယ္သိန္းျဖင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္ေလသည္။
သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္တြင္ မယ္ေဟာင္ဆြန္သစ္ေတာ ႀကဳိး၀ို္င္းကို အခြန္ေဆာင္ၿပီး မိမိကိုယ္ တိုင္ႀကီးၾကပ္၍ ဆင္ေပါက္အစီး (၄၀) ႏွင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရာ အျမတ္အစြန္း မ်ားစြာ ရလာျပန္၏။
ဦးနာေအာက္သည္ အလုပ္ကို ထႂကြစြာလုပ္၏။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားအျမဲတမ္းရွိ၏။ ငယ္သားအေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ရွိ၏။ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို သည္းခံၿပီး ျပဳျပင္ေပး၏။ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံေထာက္ရႈၿပီးမ
လုပ္ငန္းကိုတြင္က်ယ္လာေအာင္ မယ္ေဟာင္စြန္သစ္ေတာကို တူျဖစ္သူ (ဇနီးမိဂ်ာဥ ဘက္မွ) ႏိုင္ထြန္းရင္ႏွင့္ ႏိုင္တြတ္တို႔အား ဆင္အစီး ၄၆ စီးႏွင့္ ႀကီးၾကပ္ ခိုင္းေစၿပီး မိမိမွာမူ ရွမ္းျပည္ရွိ ေမာင္းမဲသစ္ေတာႏွင့္ ကယား ျပည္နယ္ရွိ ဖားေစာင္း သစ္ေတာကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ျပန္သည္။
ဦးနာေအာက္သည္ သစ္ေတာလုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာေအာင္ျမင္မႈရၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသို႔ျပန္လာေသာ အခါတြင္ ခ်စ္တီးကုလားႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ တုိင္းရင္းသားျဖစ္ၾကေသာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား မတန္မဆေသာ အတိုးႏႈန္းျဖင့္ ေငြေခ်းၿပီး ေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ထိုခ်စ္တီးကုလား ႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားကို တိုက္ရန္အတြက္ ေငြတိုးခ်စားျခင္းႏွင့္ စပါးေရာင္း၀ယ္လုပ္ငန္းကို တုိးခ်ဲ႕စမ္းသပ္ လုပ္ကိုင္ေလေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံျခားပြဲစား ခ်စ္တီး၊ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ သူတို႔၏စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ထဲသို႔ မြန္တိုင္းရင္းသား ေခတ္ပညာမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အရင္းရွင္ေပါက္စတစ္ေယာက္ ၀င္ထြက္လာသည္ကို အထူးမလိုလား၍ ဦးနာေအာက္၏ လုပ္ငန္းပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္
"ခုခံ၀့ံသူ ေအာင္ပြဲရ၏" ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး မိမိ၏အားနည္းခ်က္ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မ်ား ကို ေလ့လာရာတြင္ မိမိ၏ပြဲစားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား မကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ သစ္ေတာလုပ္ငန္း၌ အားထားရေသာ လူယံုေတာ္ဦးငယ္ကိုဆင့္ေခၚၿပီး စပါးလုပ္ငန္းတြင္ တာ၀န္ယူ ထမ္းေဆာင္ေစသည္။ ေငြေၾကးဘက္တြင္မူ မိမိ၏လူယံုေတာ္ဦးဘိုးခင္အား တာ၀န္ခ်ထားေလသည္။ စာေရးႀကီးဦးဘိုးခင္သည္ ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြထြက္ေငြစာရင္းႏွင့္ ဘဏ္သြင္းေငြထုတ္ေငြစာရင္းမ်ားကု
ေကာ့ႏွတ္ဘုရား၀င္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္၌ ေဟာင္းႏြမ္းယိုယြင္းေနေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိေန သည္။ တစ္ေန႔တြင္ လယ္သူမ မမိဗ်ဴသည္ ေကာ့ႏွတ္ရြာတြင္းမွ လယ္ေတာသုိ႔အသြား ထုိ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိရာေနရာသို႔ ျဖတ္သြားစဥ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူအား ၀င္ဖူး၍ အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းေလသည္။ "တပည့္ေတာ္မသည္ ဆင္းရဲသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္မသည္ ခ်မ္းသာခဲ့ေသာ္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ေဆာက္ လွဴဒါန္းပါမည္ဘုရား" အဓိ႒ာန္ျပဳ၏။ ထုိသုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ မၾကာမီေသာ ကာလတြင္ပင္ သူေ႒းႀကီးမုဆုိးဖုိ ဦးနာေအာက္သည္ ထုိလယ္သူမအား မိမိ၏ စတုတၳေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလုိက္ေလသည္။
မိဗ်ဴသည္ သူေ႒းႀကီးဦးနာေအာက္၏ ဇနီးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္ သူမဆုေတာင္းခဲ့သည့္အတုိင္း ႐ုပ္ပြား ေတာ္ေလးဆူေနရာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ၿပီး ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟု ေခၚတြင္ေစေလသည္။ ထုိေစတီသည္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟုေခၚတြင္ၿပီး
ေကာင္းမႈကုသုိလ္တုိ႔မည္သည္ အက်ိဳးေပးလၽွင္ မေႏွးအျမန္ အက်ိဳးခံစားရ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ ခ်မ္းသာလာသူပီပီ ဘ၀တူဆင္းရဲသားမ်ားအား ကူညီေလ့ရွိ၏။ မိမိက့ဲသို႔ ခ်မ္းသာလာႏုိင္ေအာင္ ထာ၀ရ ဂ႐ုဏာေရွ႕ထားၿပီး ေထာက္ပ့ံျခင္း၊ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားျခင္း တုိ႔ကုိ အစဥ္တစိုက္ျပဳလုပ္သည္။ တစ္လလၽွင္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ရေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္သည္ လတုိင္း လတုိင္း မထုတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေငြဒဂၤါး ၂၄၀ ထုတ္ယူလၽွင္ အထူးခ်ီးျမႇင့္ေငြအျဖစ္ ေငြဒဂၤါး ၅၀၀ ထပ္ေဆာင္း ေပး႐ုံတင္မက အ၀တ္အစားမ်ားပါ ေထာက္ပံ့ေလသည္။
အလုပ္သမားတုိ႔အား မိမိတုိ႔၏ ေခၽြးနည္းစာတုိ႔ကုိ စုေဆာင္းတတ္ေစျခင္းႏွင့္ ဘ၀တုိးတက္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ပုိလုပ္အားေပးျခင္းကုိ အားေပးသည့္ သေဘာပင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္၏ အလုပ္သမားမ်ားသည္ သူ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ မည္သူမၽွ ခုိးယူသံုးစြဲ အလြဲသံုးစားမႈ မျပဳလုပ္ၾကေခ်။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူ၏စီးပြားဥစၥာသည္ ဒီေရအလား တုိးတက္လာ၏။ ကလြီ၊ ဒရယ္၊ သဲကုန္း၊ က်ံဳေတာ္၌လည္းေကာင္း၊ ဟံသာ၀တီ ပဲခူးဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ခရမ္းသံုးခြတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ သံလြင္ျမစ္ တစ္ေလၽွာက္ လက္ပံေတာ၊ ေမွာ္ဘီ၊ ထံုးအုိင္ဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ဘက္ ကရနာ၊ ေကာ့တက္၊ ေကာ့ဘိန္း၊ ေကာ့လမု၊ ဇာသျပင္၊ ဂ်ိဳင္း၊ သရက္ေတာ၊ ဂႏၶီတုိင္ေအာင္ တုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္မေရာ၊ အတၳရံျမစ္ကမ္းရွိ ရြာတုိ႔၌လည္းေကာင္း စပါးမ်ား ၀ယ္ယူေလေတာ့သည္။
ဦးငယ္သည္ အျခားပြဲစားမ်ားထက္ ေငြႏွစ္က်ပ္ သံုးက်ပ္ အပုိေပးျခင္းျဖင့္ စပါးကုိ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရရွိေလ သည္။ ထုိ႔ျပင္ လယ္သမားတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ဆက္ဆံသြားမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားပြဲစားမ်ား ထက္ အခြင့္အေရးရကာ မၾကာမီအတြင္း၌ စပါးတင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀ အထိ ၀ယ္ယူရရွိသည္။
၀ယ္ယူရရွိေသာ စပါးမ်ားကုိ တုန္ကင္း၊ ေလွမ်ားျဖင့္တင္ၿပီး "ေအာင္ေခမာ"၊ "ေအာင္ပန္း" တစ္ထပ္သေဘၤာ မ်ားျဖင့္ ဆြဲကာ ေအာင္ေမာင္းႀကီးမ်ားကုိ တီးခတ္၍ ေမာင္းတဒူဒူႏွင့္ အသံေပးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ သယ္ေဆာင္ သြားေလသည္။ ဦးငယ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ စပါးသြင္းၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
ဦးငယ္သည္ မိမိအေနျဖင့္ သူမ်ားထက္ ေငြပုိေပးၿပီး ၀ယ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြဒဂၤါး ၈၀၀ မၽွ စာရင္းကြာျခား ေလ်ာ့ နည္းသည္ကုိ ဦးနာေအာက္ ဆူပူေတာ့မည္ဟု ယူဆထားေသာ္လည္း ဦးနာေအာက္က "ငါအရင္းရရင္ ၿပီးတာပဲ၊ အျမတ္မရရင္ ေနပါေစ တုိ႔တုိင္းရင္းသားေတြ မနစ္နာရင္ ၿပီးတာပဲ" ဟု ေျပာရင္း တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္းေနေသာ ကြမ္းဆံမွ ကြမ္းကုိယူစားၿပီး ဦးငယ္အား လူယံုေတာ္စာေရးႀကီး ဦးဘုိးခင္ထံ စားရင္းရွင္းၿပီး ပြဲခထုတ္ယူရန္ ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္။
စာေရးႀကီး ဦးဖုိးခင္သည္ စပါးတစ္ရာႏွင့္ ပြဲခ ၂၀ ႏႈန္း စပါး ၂ သိန္းခြဲအတြက္ ပြဲခ ေငြေပါင္း ၅၀၀၀ က်သင့္ ေသာ္လည္း ေမာင္ငယ္စာရင္းအတြက္ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့ ေနသည္အတြက္ စာရင္းစာအုပ္ကုိကုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္ထံသြား၍ ေလ်ာ့ေနသည့္ေငြအတြက္ ႏႈတ္ယူရမည္၊ မႏႈတ္ယူရမည္ကုိ သိလုိ၍ သြားေမးေလ၏။
ဦးနာေအာက္သည္ စာရင္းစာအုပ္ကုိယူၿပီး ၾကည့္ရာတြင္ စာရင္းေဟာင္းတြင္ ယခင္က ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ၉၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၁၄၀၀ ေလ်ာ့၍ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ေပါင္း ၆၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း၊ က်န္ပြဲစားတစ္ဦးသည္ စပါးတင္းေပါင္း ၃၀၈၀၀ ၀ယ္ယူရာတြင္ ေငြေပါင္း ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိေသာအခါတြင္ ပြဲစားသံုးေယာက္၀ယ္ေသာ စပါးစုစုေပါင္း တင္း ၁၈၀၀၀၀ တြင္ ေလ်ာ့ေငြေပါင္းက က်ပ္ ၃၀၀၀။ ေမာင္ငယ္၀ယ္သည့္စပါးက တင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀၊ ေငြေလ်ာ့သည္က ၈၀၀၊ စပါးတင္း ဆယ္တင္းတြင္ ဆယ္ျပားေလာက္ ေလ်ာ့သည့္သေဘာ မွတ္ခ်က္ေတြ႕ရွိသျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္သည့္အေနႏွင့္ ေလ်ာ့ေငြကုိ ပြဲခမွ မႏုတ္သည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ ထပ္ေဆာင္းေပးလုိက္သည္။
ဤတြင္ ဦးနာေအာက္သည္ ခ်ီးျမႇင့္ထုိက္သူအား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ဆံုးမသင့္သူကိုလည္း ဆံုးမတတ္ေၾကာင္း ျပသလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ဦးနာေအာက္သည္ ေငြတုိးခ်လုပ္ငန္းကုိလည္း လုပ္ကုိင္သည္။ ခ်စ္တီးကုလားထံ လယ္သမားမ်ား အဆမတန္ ေသာ အတုိးျဖင့္ ေငြေခ်းရသည္ကုိ မိမိသည္လည္း လယ္သမားဘ၀မွ တက္လာသူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတြက္ ခ်စ္တီးကုလားကုိ ျပန္တုိက္သည့္သေဘာျဖင့္ အတုိးႏႈန္းသက္သက္သာသာျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအား ေငြေခ်း၏။ လယ္ယာလုပ္ငန္းကုိလည္း တုိးခ်ဲ႕သည္။ ၎၏ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တုိင္းရင္းသားမ်ားကုိသာ လုပ္ကုိင္ေစ ေလသည္။
မီးသေဘၤာသူေ႒း ျဖစ္လာျခင္း
ဦးနာေအာက္သည္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ စေကာ့တလန္ျပည္၊ ဂလာစဂုိၿမိဳ႕ရွိ မကၠီအင္ ဘကၠစတာ ကုမၸဏီထံမွ သေဘၤာမ်ားႏွင့္ စက္ပစၥည္းမ်ားကုိ ဦးေရႊေလးအား ေစလႊတ္၍ မွာၾကား၀ယ္ယူေလသည္။
သေဘၤာလြန္းတင္ရန္အတြက္ သေဘၤာက်င္းကုိ မုတၱမၿမိဳ႕၊ ဆီဆံုရပ္၌ တည္ေဆာက္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာ က်င္းသည္ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၂ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးၿပီး ကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္သိန္းေက်ာ္ျဖစ္သည္။
ဦးနာေအာက္ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္စၾကၤာ၊ (၁) ေအာင္မဂၤလာ၊ (၃) ေအာင္တပ္၊ (၄) ေအာင္သိန္း၊ (၅) ေအာင္ဒီပါ၊ (၆) ေအာင္သီတာ၊ (၇) ေအာင္မဂၤလာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ (၂) ေအာင္နိဗၺာန္ဟု ေခၚေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ေအာင္ေခမာႏွင့္ ေအာင္ပန္းဟူ၍ အသီးသီး ေျပာင္းလဲေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။
ဦးနာေအာက္ပုိင္ မီးသေဘၤာတုိ႔သည္ ကုိးစီးျဖစ္ကာ ႏွစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၆၀၀၀၀ ျဖစ္ၿပီး တစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၃၅၀၀၀ ျဖစ္ေလသည္။
သေဘၤာမ်ား၏ ကုိယ္ထည္ႏွင့္ အမုိးမ်ားကုိ ငွက္ေပ်ာၫြန္႔အေရာင္ ေဆးခ်ယ္ထားၿပီး သေဘၤာ၏ ေျပာင္းတုိင္ မ်ားကုိ အညဳိေရာင္ အခံထား၍ အျဖဴေရာင္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ထားေလသည္။ သေဘၤာသားအားလံုးတုိ႔သည္ တုိင္းရင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာမ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတြင္ ေျပးဆြဲ၏။
သေဘၤာခမ်ားကုိ အဂၤလိပ္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက သေဘၤာခမ်ားထက္ ေလၽွာ့ေပါ့ေစၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ရွင္သာမေဏ၊ သီလရွင္၊ လူအုိႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအား အခမယူပဲ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္၏။ ထုိ႔ျပင္ ဦးနာေအာက္သည္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ (၃) ရက္ေန႔မွစ၍ ေအာင္နိဗၺာန္ တစ္ထပ္ သေဘၤာေပၚတြင္ ကုနိသကၤန္းႏွင့္ လႉဖြယ္၀တၳဳမ်ား တင္ေဆာင္ၿပီး သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတုိ႔၏ ၀ဲယာရွိ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဘီလူးကၽြန္းဘက္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ ကထိန္အလွဴ မ်ားအျဖစ္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းေလ၏။ ယင္းအျပင္ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္လႉဒါန္းထားေသာ အလွဴဒါန အတြက္လည္း တစ္ခါႏွစ္ခါ ေရစက္ခ် အမၽွေပး ေ၀ေလ့ရွိသည္။
ထုိသို႔ ရြာစဥ္ေလၽွာက္ၿပီး တစ္လပတ္လံုး ကထိန္အလွဴကုိ လႉဒါန္းသည့္အတြက္ ထုိေဒသတြင္ "ကထိန္ လွဴဒါန္းျခင္းအစ ဦးနာေအာက္က" ဟု ယခုတုိင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။
ဧရာ၀တီ သေဘၤာကုမၸဏီႏွင့္ တုိက္ပြဲ
ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းကုိ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီႀကီးသည္ သူ၏စီးပြားေရးကြက္ထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ တိုင္းရင္းသား အရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္ပုိင္ သေဘၤာမ်ားကုိ မလုိလားမႏွစ္သက္ေခ်။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္သေဘၤာက တစ္က်ပ္ႏႈန္းယူလၽွင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက တစ္၀က္ေလၽွာ့ကာ ငါးမူး (၅၀ ျပား) ႏႈန္း ယူေလ၏။ ဦးနာေအာက္က တစ္မတ္ (၂၅ ျပား) ႏႈန္း ေလၽွာ့လုိက္၏။ ဧရာ၀တီက တစ္မူး (၁၀ ျပား) ဧရာ၀တီက တစ္ပဲ (၅ ျပား) ေနာက္ဆံုးတြင္ အခမဲ့တင္လာသည့္အထိ တုိက္ပြဲဆင္လာၾက၏။
ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ားဆိပ္ကမ္းတြင္ မဆုိက္ကပ္ႏုိင္ေအာင္ သေဘၤာဆိပ္ ကမ္းမွန္သမၽွ မိမိတုိ႔ သေဘၤာမ်ားသာ ဆုိက္ကပ္ခြင့္ရရန္ ဧရာ၀တီသေဘၤာ ကုမၸဏီသည္ အခြန္ေဆာင္၍ ၀ယ္ယူေလသည္။ ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ား ဆုိက္ကပ္ရန္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမရွိသျဖင့္ အခက္အခဲေတြ႕ရေလ၏။ ထုိအခါ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္လည္းျဖစ္ ကတုိးရြာရွိ တုိင္တစ္လုံးအိမ္ပုိင္ရွင္ လည္းျဖစ္ေသာ ဦးေရႊေလးက ဧရာ၀တီကုမၸဏီသည္ ဆိပ္ကမ္းကုိ အခြန္ေဆာင္၍ ကုမၸဏီပုိင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလုံး ကုိ ဦးနာေအာက္ပုိင္ျဖစ္ေအာင္ အၾကံေပးသျဖင့္ သူ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလံုးကုိ အခြန္ေဆာင္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီမွ သေဘၤာမ်ားသည္ ျမစ္ေခ်ာင္းတုိ႔တြင္ ေျပးဆြဲႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ ဧရာ၀တီက ဆိပ္ကမ္းမ်ားပုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္က ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားပုိင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခရီးသည္မ်ားသြားလာေရး ခက္ခဲလာေတာ့၏။ တရား႐ုံးသုိ႔ ေရာက္သြားၾက၏။ တရား႐ုံးမွ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္မွာ ဧရာ၀တီသေဘၤာသည္ ခရီးတစ္ခုခုအတြက္ ဆိပ္ကမ္းမွ ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္အခ်ိန္ေစာစြာ ထြက္ေစၿပီး ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္ဦးစြာ ဆုိက္ေရာက္ရမည္ဟု ဆုိ၏။
တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္သည္ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ကုိ မီးသေဘၤာသယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္
ဘ၀ကုိမေမ့ေသာ ဦးနာေအာက္
ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ လာသည္ႏွင့္အညီ မိမိဘ၀ကုိ မည္သည့္အခါမွ မေမ့ေခ်။ အစား အေသာက္၌လည္း ေခ်းမမ်ားေခ်။ ေတာအစားအစာမ်ားသာ ႏွစ္သက္စားေသာက္ၿပီး ကြမ္းကုိတဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္း၍ အၿမဲတမ္း စားေလ့ရွိ၏။
နာမည္ႀကီးေသာ ဦးနာေအာက္အားေတြ႕လုိ၍ တစ္ေန႕တြင္ အဂၤလန္ဘိလပ္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးသည္ ေကာ့ႏွတ္ ရြာသုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ အေႁခြအရံႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ကာ ႏွီးဖ်ာေနေသာ ဦးနာေအာက္အား ေတြ႕ရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲမွားခဲ့ေလသည္။
ဦးနာေအာက္သည္ လယ္သမားဘ၀ကုိ မေမ့သည့္အေလၽွာက္ လယ္ယာႏွင့္ ကုိင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အားေပးမႈျပဳ၏။ အခ်ိန္ရတုိင္း ႏွီးဖ်ာ၊ ပလုိင္း၊ ေတာင္းမ်ား ရက္လုပ္ေနတတ္ၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လည္း ရွိလွ၏။ ရတနာသံုးပါးကုိ ကိုင္း႐ႈိင္းသူျဖစ္သည့္အေလၽွာက္
တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းတြင္ ဘုရားရွိခုိး၀တ္ျပဳစဥ္ ဓါးျပသံုးေယာက္တုိ႔သည္ ဦးနာေအာက္အား မိမိတုိ႔သည္ စားစရာမရွိ၍ တစ္ေယာက္လၽွင္ ၅၀၀ က်ပ္ ႏႈန္းျဖင့္ ၁၅၀၀ က်ပ္ ေတာင္းခံဓါးျပတုိက္ေလသည္။ ဦးနာေအာက္သည္ တုန္လႈပ္မႈမရွိဘဲ ၎တုိ႔သည္ တကယ္စားစရာမရွိ၍ ဓါးျပတုိက္သည္ကုိ အျဖစ္မွန္သိသည့္ အတြက္ ဓါးျပတုိ႔ကို အေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး အိမ္သို႔ျပန္၍ ေငြ ၁၅၀၀ ယူကာ ဓါးျပတုိ႔အား ေပးကမ္း လိုက္ေလ သည္။ အလႉတစ္ခု ျပဳလုပ္လုိက္သည့္ သေဘာပင္။
Written by Sahaimon.net
၁၉ ရာစုတြင္ ေက်ာ္ေဇာထင္ရွားေသာ မြန္တိုင္းရင္းသားမ်ားတြင္ ဘုရားဒကာဦးနာေအာက္ သည္ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ကရင္ျပည္နယ္ ဘားအံၿမိဳ႕နယ္၊ ဖဲကတာရွိ မြန္ေက်းရြာကေလးျဖစ္ေသာ ခရဲေက်းရြာတြင္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၁၉၄ ခုႏွစ္ ကဆုန္လဆုတ္ ၃ ရက္ ၾကာသပေတးေန႕တြင္ ေမြးဖြားသည္။
မိဘႏွစ္ပါးသည္ အလြန္ဆင္းရဲၿပီး ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ စတုတၳေျမာက္သား ျဖစ္ေလသည္။
ဦးနာေအာက္အား မြန္ဘာသာျဖင့္ "အအက္" ဟု ေခၚတြင္ေလသည္။ မြန္ဘာသာ အအက္ဟူသည္ ျမန္မာဘာသာ အဓိပၸါယ္မွာ အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ဟု ဆုိႏုိင္သည့္အျပင္ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏိုင္ထက္စီးနင္းမလုပ္ျခင္း၊ ေဒါသကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်၍ ေနတတ္ျခင္းဟုလည္း အဓိပၸါယ္ေဖၚႏိုင္သည္။
လူလားေျမာက္ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေမာင္ေအာက္အား ပညာသင္ၾကားရန္ ေကာ့မယ္ခရ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ၌ မိဘႏွစ္ပါးက အပ္ႏွံေလသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတြင္ ပညာကို ေကာင္းစြာ မသင္ၾကားႏုိင္ဘဲ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀ျဖင့္ ဆင္းရဲေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ကူညီရေလသည္။ စာသင္ၾကား ရမည့္အရြယ္တြင္ ေမာင္ေအာက္သည္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္လြယ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမည့္အစား ေကာ့မယ္ခရရြာ၌ ေလာက္ေလးကိုကိုင္ကာ ေလာက္စာလံုးအိတ္လြယ္ၿပီး ကြၽဲစားက်က္၌ ကြၽဲစီးၿပီး ကြၽဲေက်ာင္းသားဘ၀ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ အလြန္ဆင္းရဲလွေသာ္လည္း လံု႔လ၊ ၀ိရိယႏွင့္ ဇြဲရွိသူ ျဖစ္သည္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။ ဟင္းလ်ာအျဖစ္ ဆားရလၽွင္ ဆားႏွင့္စားၿပီး ငါးပိဖုတ္ႏွင့္လည္း ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ ေရွးဘ၀က ပုပၸေစတနာ အက်ဳိးမေပးသျဖင့္ ပထမအရြယ္၌ ဒုကၡ၊ သုကၡံ ေလာကလႈိင္း တံပိုးေအာက္၌ ျမဳပ္တစ္ခါ ေပၚတစ္လွည့္ျဖင့္ ခရီးၾကမ္းႀကီးေပၚတြင္ ေလၽွာက္ေနရသူျဖစ္၏။ သုိ႔ ကြၽဲေက်ာင္းသား ဘ၀ႏွင့္ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ေနရစဥ္ ကတိုးရြာသူေဌးႀကီး ဦးမြန္ေထာ္၏ ကိုးေဆာင္အိမ္ႀကီး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးဦးေထာ္အာႏွင့္ အျခားအိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိေသာအခါ ယင္းတို႔ကဲ့သို႔ ႀကီးပြားခ်မ္းသာလိုေသာစိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာခဲ့၏။
ဘုန္းကံရွိေသာ ေယာက်ာ္းပီပီ ဘ၀ကုိ အရႈံးမေပးတတ္သူ ဇဲြရွိေသာသူ လံု႔လ၀ိရိ ယရွိသူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ကြၽဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ က်ေရာက္လင့္ကစား ကတိုးေကာ့ႏွတ္ရြာမ်ားသို႔ ေရာက္ရွိစဥ္က ျမင္ေတြ႔ရေသာ လူခ်မ္းသာတို႔၏ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ တိုးတက္ေနသည္ကို အားက်ကာ ၎တို႔ကဲ့သို႔ ျဖစ္လာရန္ ႀကိဳးစားမည္ဟု သႏၷိ႒ါန္ခ်ထားေလသည္။
လူလားေျမာက္အရြယ္သို႔ ေရာက္ရွိလာေသာအခါတြင္ မိဘႏွစ္ပါးလည္း ကြယ္လြန္ၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိမိ၏အၾကံအစည္ ေအာင္ျမင္ရန္အတြက္ ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္ရြာႏွင့္ တဆက္တည္းျဖစ္ေသာ သံလြင္ျမစ္ေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာရွိ မိမိ၏ အစ္မႀကီး ေဒၚေထာေဂ့ (မိထ၀္ဂြံ) ရွိရာသို႔ လာေရာက္ေနထိုင္ကာ အစ္မ၏ လယ္ေျမတြင္ လယ္သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေလသည္။
အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္ေသာအခါ ဖူးစာရွင္ျဖစ္ေသာ မိေရႊမႈန္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေလသည္။ မိေရႊမႈန္သည္ အိမ္တြင္းမႈအျပင္ ေကာက္စိုက္ျခင္း၊ ကိုင္းလုပ္ျခင္းတုိ႕၌လည္း ေယာက်ာ္းမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ပစၥည္းဥစၥာရွာေဖြ တတ္သူျဖစ္ေလသည္။ တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ဘ၀ခရီးကို စတင္ေလၽွာက္စဥ္မွာပင္ မိေရႊမႈန္ သည္ မိမိ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္းသည္ကို လက္တြဲျဖဳတ္ၿပီး ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ ပါသြားရရွာ ေလေတာ့သည္။
ခ်စ္ဇနီးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ၊ အားနည္းဖြယ္ရာမ်ားကို ဖယ္ရွားၿပီး ဘ၀ကို အရႈံးမေပးေသာ ေယာက်္ားပီပီ မိမိ၏အဓိ႒ာန္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ မင္းျဖစ္လိုက မင္းနားခစား၊ သူေ႒းျဖစ္လိုက သူေ႒းနားမွာ ခစားမွျဖစ္မယ္ဟု စိတ္ကူးၿပီး ေကာ့ႏွတ္ရြာရွိ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ အလုပ္၀င္လုပ္ေလသည္။
မွတ္ခ်က္…..
(ေကာ့ႏွတ္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရမွာ မြန္ဘာသာ "ကံဟႏွာတ္" ဟူေသာ အသံမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အမည္ျဖစ္သည္။ "ကံ" ဟူေသာအဓိပၸါယ္မွာ ကုန္းျမင့္ေျမေနရာကို ဆိုလုိၿပီး "ဟႏွာတ္" မွာ ပက္ခြံ႕ဟူေသာ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ေကာ့ႏွတ္ရြာ မျဖစ္ေပၚလာမီ ထိုေနရာကို ေရလႊမ္းမိုးေသာအခါ ပက္ခြံ႕ေလာက္ရွိေသာ ကုန္းျမင့္ကေလးသာ ေပၚထြန္းလၽွက္ရွိၿပီးေနာက္ ပက္ခြံ႕မၽွေလာက္သာ ရွိေသာေျမႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ေနရာတြင္ ရြာတည္ေသာအခါ ထိုရြာကို "ေကာ့ႏွတ္" "ပက္ခြံ႔ကုန္း" ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလသည္။)
ဦးေထာ္အာ၏ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ပစၥည္းႂကြယ္၀မႈကို အားက်၍ ဦးေထာ္အာကဲ့ သို႔ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာရန္
(၁) အလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္မည္။
(၂) ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေနာက္မတြန္႔ပဲ လုပ္ရမည္။
(၃) ရိုးသားရမည္။
(၄) ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈ မိမိမႈကို ေ၀ဖန္ရမည္ဟူေသာ စည္းကမ္းေလးခ်က္ကို ခ်မွတ္ေလသည္။
ထိုသို႔ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ၀င္ေရာက္အလုပ္လုပ္ေနစဥ္ ေမာင္ေအာက္၏ ေယာကၡမတို႔က ၎တို႔၏ သမီးငယ္ မိေရႊမႈန္၏ညီမ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ျပန္လည္ လက္ဆက္ေပးေလသည္။ မိေရႊအုပ္ႏွင့္ ၾကာရွည္မေပါင္း လိုက္ရဘဲ အစ္မမိ ေရႊမႈန္နည္းတူ မိေရႊအုပ္လည္း ေသဆံုးသြားေလသည္။
ဒုတိယဇနီးေသဆံုးၿပီးေနာက္ ရွိသမၽွပစၥည္းမ်ားကို အစ္မႀကီးအားအပ္ႏွံခဲ့ၿပီး သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံတြင္ ေျခစံုပစ္၍ အလုပ္၀င္လုပ္ေတာ့သည္။
သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာႏွင့္ဇနီး ေဒၚခမာနားတို႔သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေကာ့ႏွတ္ရြာ၌ အလြန္ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာေသာ သူေဌးႀကီးဟု ေက်ာ္ၾကားလၽွက္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ေရႊအိုးအမည္ျဖင့္ ေရႊအိုးဘရားသား ကုမၸဏီတစ္ခုကိုလည္း တည္ေထာင္ထားေလသည္။ သစ္ေတာပိုင္ရွင္သူေဌးႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ေကာ့ႏွတ္ ဘုရား ေက်ာင္း၀င္းရွိ တုိက္ေက်ာင္းႀကီး မဟာျမတ္မုနိ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ မီးေလာင္သြားေသာ ဇရပ္ႀကီး တစ္ေဆာင္၏ အလွဴရွင္လည္း ျဖစ္၏။
ေမာင္ေအာက္သည္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံ၌္ အလုပ္၀င္လုပ္ရာတြင္ ေရေတြ႔ေသာငါးက့ဲသို႔ စိတ္အားငယ္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈမ်ားကို ေျဖေဖ်ာက္၍ စိတ္ခ်မ္းသာစြာျဖင့္ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားျခင္း စည္းကမ္းေသ၀ပ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားအေပၚ ေခါင္းေဆာင္မႈ ရရွိလာသည္။ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာသည္ ရိုးသားေသာ ေမာင္ေအာက္အား အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ခန္႔ၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းသို႔ မိမိ၏ လူယံုအျဖစ္ႏွင့္ ေစလႊတ္၍ သစ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ေစသည္။ ေမာင္ေအာက္သည္ သစ္ေတာႀကဳိး၀ိုင္းတြင္ သူေဌးႀကီးအလုိက် သစၥာရွိရွိ ျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ေပးသျဖင့္ အေတာ္ဆံုးႏွင့္ သစၥာအရွိဆံုး အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အသိ အမွတ္ျပဳကာ ဆုေငြမ်ားခ်ီးျမႇင့္ၿပီး သူေကာင္းျပဳေလသည္။ ထိုသို႔ ဥစၥာပစၥည္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရေသာ္လည္း ေမာင္ေအာက္မွာ ဘ၀င္ျမင့္ျခင္းမရွိပဲ မိမိ၏ ေရာက္လိုေသာ ပန္းတိုင္ကိုပင္ စြဲၿမဲစြာထားၿပီး အလုပ္ကိုႀကိဳးစား၍ လုပ္ကိုင္ေလသည္။
ထိုသို႔ အလုပ္ႀကိဳးစားမႈ စည္းကမ္းရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား စုေဆာင္းမိလာ၏။ စုေဆာင္းမိလာေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ လိုလာ၏။ တတိယေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ မိဂ်ာဥႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားျပန္ေလသည္။
မိဂ်ာဥႏွင့္ ထိမ္းျမားၿပီးေနာက္ စုေဆာင္းထားေသာေငြအျပင္ သူေဌးႀကီး ဦးေထာ္အာထံမွ ေခ်းယူထားေသာ ေငြအရင္းအႏွီးျဖင့္ သူေဌးႀကီးဦးေထာ္အာထံမွ အလုပ္ခြဲထြက္ကာ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းကို စတင္လုပ္ကိုင္ ေလေတာ့သည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ မိမိကိုယ္ပိုင္သစ္လုပ္ငန္းလုပ္က
ထိုစိတ္ကူးခံစားခ်က္ကို ႏွလံုးသြင္းလၽွက္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတုိင္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လၽွက္ ဘုရားေက်ာင္ ၀င္းအတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလသည္။ ဘုရားေက်ာင္း ၀င္းအတြင္းရွိ ဘုရားငုတ္တို ေစတီအနီးသို႔ ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားျဖင့္ ဘုရားအားပူေဇာ္ကာ သူ၏လိုအင္ဆႏၵကို ဆုေတာင္း၍ အိမ္သို႔ ျပန္သြားေလသည္။
ယင္းဆုေတာင္းခ်က္ႏွင့္အညီ ေအာင္ျမင္မႈသည္ မေ၀းေသာကာလတြင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္ကို ေမာင္ေအာက္ သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ ေနမိေလသည္။
ေမာင္ေအာက္သည္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အ၀ျဖင့္ သစ္ေတာသို႔ တက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တနသၤာရီတိုင္းသည္ အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းပိုက္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းမွာ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္အခါျဖစ္ေလသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၂၄၇ ခုႏွစ္၊ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ ရွမ္းျပည္ႏွင့္ ကယားျပည္နယ္တြင္ အဂၤလိပ္တို႔ကို ခုခံ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တုိင္းရင္းသားရွမ္းႏွင့့္ ကယားတို႔ကို အဂၤလိပ္တုိ႔က ဆက္လက္ႏွိမ္နင္းေနရ ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားတုိ႔သည္ အားမတန္၍ မာန္ေလၽွာ့ကာ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ ေစ့စပ္ ေျပၿငိမ္းရေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကယားေစာ္ဘြားတုိ႔က မိမိတို႔ပိုင္သစ္ေတာမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ လြယ္ေကာ္၊ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားကို ေစ်းေပါေပါျဖင့္ တုိင္းရင္းသား ညီအစ္ကိုေတာ္ျဖစ္သည့္ မြန္လူမ်ဳိး ဦးနာေအာက္အား သစ္ထုတ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေလသည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားကလည္း မိမိတို႔ပိုင္ သစ္ေတာမ်ားမွ နန္းဖဲေတာကိုလည္း ဦးနာေအာက္အား ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာစြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေပးေလသည္။ အေရးႀကီးေသြးနီးဆိုသကဲ့သို႔ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီမႈေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို ဦးနာေအာက္၏စီးပြားေရးမွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တုိးတက္လာေတာ့သည္။
ဦးနာေအာက္၏ သစ္တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ ရတနာသံုးပါး၊ ပိဋကတ္သံုးပံု၊ ဘံုသံုးပါးဟူ၍ အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထိုတံဆိပ္ကို မွတ္ပံုတင္ၿပီး မိမိပိုင္သစ္ေတာမွ သစ္မ်ားကို ယင္းတံဆိပ္ျဖင့္ ခတ္ႏွိပ္ေလ သည္။ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးေပးလာမႈေၾကာင့္ ထုတ္လုပ္ရန္အလြန္ခက္ေသာ မယ္ဖ၊ မယ္ခဲ၊ သဖန္းေခ်ာင္း သစ္ေတာမ်ားရွိ သစ္မ်ားသည္ ထိုႏွစ္တြင္ မိုးသည္းထန္ စြာရြာၿပီး ေရလၽွံမႈေၾကာင့္ သံလြင္ျမစ္အတြင္းသို႔ အလြယ္တကူ ေရာက္ရိွလာကာ ျမစ္တေလၽွာက္ ေမ်ာပါလာၾကၿပီး ကတိုး၊ ေကာ့ႏွတ္သစ္ဆိပ္သို႔ ေကာင္းမြန္စြာ ဆုိက္ေရာက္လာ ၾကေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေပၚရွိ သံဃာပိုင္ရြာမွ ေမာ္လၿမဳိင္သို႔ စီးဆင္းေသာ သံလြင္ျမစ္တစ္ေလၽွာက္ ငါးမုိင္ေလာက္အကြာအေ၀းအထိ သစ္ေဖာင္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေတာ့၏။ ထိုသစ္အားလံုး၏ တံဆိပ္မွာ (၃၃၃) ျဖစ္ေလသည္။ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးစခန္းမွ ေကာ့ႏွတ္ရြာအေရာက္ သစ္တစ္လံုးအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ေငြသည္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ေရာင္းရေသာ ေစ်းႏႈန္းမွာ ေငြဒဂၤါး ၉၀-၁၀၀ ထိ ေရာင္းရသျဖင့္ ထိုႏွစ္ဦးမွာပင္ ဦးနာေအာက္သည္ စုစုေပါင္း အျမတ္ေငြ ၁၀ သိန္းခန္႔ရရွိေလေတာ့သည္။
ေမာင္ေအာက္၏ ဆုေတာင္းခန္းသည္ ျပည့္စံုၿပီး ဉာဏ္ႏွင့္ လံု႔လ၊ ၀ီရိယသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဆင္းရဲသား ဘ၀မွ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ခ်မ္းသာလာေသာ္လည္း မိမိ၏ ဘ၀ေဟာင္းကိုမေမ့ဘဲ မိမိ၏ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ ဘႀကီးအရြယ္ကို ဘႀကီး၊ ဖခင္အရြယ္ကို ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ခ်ီးျမႇင့္ထိုက္သူကို ခ်ီးျမႇင့္၍ ဆံုးမသင့္သူကို ဆံုးမေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားက ဖခင္လိုသေဘာထားၿပီး ဘႀကီးေအာက္လို႔ အမႊန္းတင္ ေခၚၾကေလသည္။ မြန္ဘာသာအားျဖင့္ "အနာဲအံက္" "ဘႀကီးေအာက္" ဟူ၍လည္း အမႊန္းတင္ၿပီး ေခၚၾကသည္။ "အနာဲ" ၏ အဓိပၸါယ္မွာ "ဘႀကီး" ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ႀကီးပြားခ်မ္းသာလာေသာ အႏုိင္ေအာက္သည္ ပက္ခြံ႔မၽွေလာက္သာရွိေသာ ေအာင္ေျမေပၚတြင္ ရပ္တည္ၿပီး ဘုရားငုတ္တိုေစတီငယ္ထံတြင္ အဓိ႒ာန္၀င္ကာ ဆုေတာင္းခဲ့သျဖင့္ ယခုအခါ ဆုေတာင္းသည့္ အတိုင္း ျပည့္စံုလာသည္ကို အဖန္ဖန္သတိရသျဖင့္ အလုပ္အားသည့္အခါတိုင္း သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းမွ ေကာ့ႏွတ္ သို႔ ျပန္လာသည္။ ဘုရား ငုတ္တိုငယ္ကို ေစတီကေလးကို ေစတီအႀကီးအျဖစ္ ျပည္လည္တည္ကာ ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥႏွင့္အတူ ေရစက္သြန္းခ် အမၽွ ေပးေ၀ခဲ့ေလသည္။
ဇနီးသည္ ေဒၚဂ်ာဥမွာလည္း ႏိုင္ေအာက္ႏွင့္ ၾကာရွည္လက္မတြဲလိုက္ရဘဲ ေသမင္းေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ရျပန္သည္။
ဦးနာေအာက္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္မၽွသာရွိေသးသည္။ ဇနီးသည္ေသဆံုးသည့္အတြက္ တရားႏွင့္ေျဖကာ အံႀကိတ္၍ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေလေတာ့သည္။
ထိုအျမတ္ေငြ ဆယ္သိန္းျဖင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို တိုးခ်ဲ႕လိုက္ေလသည္။
သံလြင္ျမစ္အေရွ႕ဘက္ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္တြင္ မယ္ေဟာင္ဆြန္သစ္ေတာ ႀကဳိး၀ို္င္းကို အခြန္ေဆာင္ၿပီး မိမိကိုယ္ တိုင္ႀကီးၾကပ္၍ ဆင္ေပါက္အစီး (၄၀) ႏွင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရာ အျမတ္အစြန္း မ်ားစြာ ရလာျပန္၏။
ဦးနာေအာက္သည္ အလုပ္ကို ထႂကြစြာလုပ္၏။ ႏိုးႏိုးၾကားၾကားအျမဲတမ္းရွိ၏။ ငယ္သားအေပၚ သနားၾကင္နာမႈ ရွိ၏။ အျမင္မေတာ္သည္မ်ားကို သည္းခံၿပီး ျပဳျပင္ေပး၏။ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ၾကံေထာက္ရႈၿပီးမ
လုပ္ငန္းကိုတြင္က်ယ္လာေအာင္ မယ္ေဟာင္စြန္သစ္ေတာကို တူျဖစ္သူ (ဇနီးမိဂ်ာဥ ဘက္မွ) ႏိုင္ထြန္းရင္ႏွင့္ ႏိုင္တြတ္တို႔အား ဆင္အစီး ၄၆ စီးႏွင့္ ႀကီးၾကပ္ ခိုင္းေစၿပီး မိမိမွာမူ ရွမ္းျပည္ရွိ ေမာင္းမဲသစ္ေတာႏွင့္ ကယား ျပည္နယ္ရွိ ဖားေစာင္း သစ္ေတာကို ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ျပန္သည္။
ဦးနာေအာက္သည္ သစ္ေတာလုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာေအာင္ျမင္မႈရၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသို႔ျပန္လာေသာ အခါတြင္ ခ်စ္တီးကုလားႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ တုိင္းရင္းသားျဖစ္ၾကေသာ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအား မတန္မဆေသာ အတိုးႏႈန္းျဖင့္ ေငြေခ်းၿပီး ေသြးစုပ္ခ်ယ္လွယ္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ထိုခ်စ္တီးကုလား ႏွင့္ ဘာဘူကုလားမ်ားကို တိုက္ရန္အတြက္ ေငြတိုးခ်စားျခင္းႏွင့္ စပါးေရာင္း၀ယ္လုပ္ငန္းကို တုိးခ်ဲ႕စမ္းသပ္ လုပ္ကိုင္ေလေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံျခားပြဲစား ခ်စ္တီး၊ ဘာဘူကုလားမ်ားသည္ သူတို႔၏စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ထဲသို႔ မြန္တိုင္းရင္းသား ေခတ္ပညာမဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အရင္းရွင္ေပါက္စတစ္ေယာက္ ၀င္ထြက္လာသည္ကို အထူးမလိုလား၍ ဦးနာေအာက္၏ လုပ္ငန္းပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္
"ခုခံ၀့ံသူ ေအာင္ပြဲရ၏" ဟူေသာေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး မိမိ၏အားနည္းခ်က္ ဟာကြက္ေပ်ာ့ကြက္မ်ား ကို ေလ့လာရာတြင္ မိမိ၏ပြဲစားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားမ်ား မကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ လုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္သည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ သစ္ေတာလုပ္ငန္း၌ အားထားရေသာ လူယံုေတာ္ဦးငယ္ကိုဆင့္ေခၚၿပီး စပါးလုပ္ငန္းတြင္ တာ၀န္ယူ ထမ္းေဆာင္ေစသည္။ ေငြေၾကးဘက္တြင္မူ မိမိ၏လူယံုေတာ္ဦးဘိုးခင္အား တာ၀န္ခ်ထားေလသည္။ စာေရးႀကီးဦးဘိုးခင္သည္ ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြထြက္ေငြစာရင္းႏွင့္ ဘဏ္သြင္းေငြထုတ္ေငြစာရင္းမ်ားကု
ေကာ့ႏွတ္ဘုရား၀င္း အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္၌ ေဟာင္းႏြမ္းယိုယြင္းေနေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိေန သည္။ တစ္ေန႔တြင္ လယ္သူမ မမိဗ်ဴသည္ ေကာ့ႏွတ္ရြာတြင္းမွ လယ္ေတာသုိ႔အသြား ထုိ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူ တည္ရွိရာေနရာသို႔ ျဖတ္သြားစဥ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူအား ၀င္ဖူး၍ အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းေလသည္။ "တပည့္ေတာ္မသည္ ဆင္းရဲသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္မသည္ ခ်မ္းသာခဲ့ေသာ္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ေဆာက္ လွဴဒါန္းပါမည္ဘုရား" အဓိ႒ာန္ျပဳ၏။ ထုိသုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီးေနာက္ မၾကာမီေသာ ကာလတြင္ပင္ သူေ႒းႀကီးမုဆုိးဖုိ ဦးနာေအာက္သည္ ထုိလယ္သူမအား မိမိ၏ စတုတၳေျမာက္ဇနီးအျဖစ္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလုိက္ေလသည္။
မိဗ်ဴသည္ သူေ႒းႀကီးဦးနာေအာက္၏ ဇနီးအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သြားေသာအခါတြင္ သူမဆုေတာင္းခဲ့သည့္အတုိင္း ႐ုပ္ပြား ေတာ္ေလးဆူေနရာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ၿပီး ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟု ေခၚတြင္ေစေလသည္။ ထုိေစတီသည္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီဟုေခၚတြင္ၿပီး
ေကာင္းမႈကုသုိလ္တုိ႔မည္သည္ အက်ိဳးေပးလၽွင္ မေႏွးအျမန္ အက်ိဳးခံစားရ သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ ခ်မ္းသာလာသူပီပီ ဘ၀တူဆင္းရဲသားမ်ားအား ကူညီေလ့ရွိ၏။ မိမိက့ဲသို႔ ခ်မ္းသာလာႏုိင္ေအာင္ ထာ၀ရ ဂ႐ုဏာေရွ႕ထားၿပီး ေထာက္ပ့ံျခင္း၊ သြန္သင္ဆံုးမျခင္းႏွင့္ ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားျခင္း တုိ႔ကုိ အစဥ္တစိုက္ျပဳလုပ္သည္။ တစ္လလၽွင္ ေငြဒဂၤါး ၂၀ ရေသာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္သည္ လတုိင္း လတုိင္း မထုတ္ဘဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္မွ ေငြဒဂၤါး ၂၄၀ ထုတ္ယူလၽွင္ အထူးခ်ီးျမႇင့္ေငြအျဖစ္ ေငြဒဂၤါး ၅၀၀ ထပ္ေဆာင္း ေပး႐ုံတင္မက အ၀တ္အစားမ်ားပါ ေထာက္ပံ့ေလသည္။
အလုပ္သမားတုိ႔အား မိမိတုိ႔၏ ေခၽြးနည္းစာတုိ႔ကုိ စုေဆာင္းတတ္ေစျခင္းႏွင့္ ဘ၀တုိးတက္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ပုိလုပ္အားေပးျခင္းကုိ အားေပးသည့္ သေဘာပင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္၏ အလုပ္သမားမ်ားသည္ သူ၏ေနာက္ကြယ္တြင္ မည္သူမၽွ ခုိးယူသံုးစြဲ အလြဲသံုးစားမႈ မျပဳလုပ္ၾကေခ်။ ထုိေၾကာင့္လည္း သူ၏စီးပြားဥစၥာသည္ ဒီေရအလား တုိးတက္လာ၏။ ကလြီ၊ ဒရယ္၊ သဲကုန္း၊ က်ံဳေတာ္၌လည္းေကာင္း၊ ဟံသာ၀တီ ပဲခူးဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ခရမ္းသံုးခြတုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ သံလြင္ျမစ္ တစ္ေလၽွာက္ လက္ပံေတာ၊ ေမွာ္ဘီ၊ ထံုးအုိင္ဘက္၌လည္းေကာင္း၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ဘက္ ကရနာ၊ ေကာ့တက္၊ ေကာ့ဘိန္း၊ ေကာ့လမု၊ ဇာသျပင္၊ ဂ်ိဳင္း၊ သရက္ေတာ၊ ဂႏၶီတုိင္ေအာင္ တုိ႔၌လည္းေကာင္း၊ က်ိဳက္မေရာ၊ အတၳရံျမစ္ကမ္းရွိ ရြာတုိ႔၌လည္းေကာင္း စပါးမ်ား ၀ယ္ယူေလေတာ့သည္။
ဦးငယ္သည္ အျခားပြဲစားမ်ားထက္ ေငြႏွစ္က်ပ္ သံုးက်ပ္ အပုိေပးျခင္းျဖင့္ စပါးကုိ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရရွိေလ သည္။ ထုိ႔ျပင္ လယ္သမားတုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနထုိင္ဆက္ဆံသြားမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားပြဲစားမ်ား ထက္ အခြင့္အေရးရကာ မၾကာမီအတြင္း၌ စပါးတင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀ အထိ ၀ယ္ယူရရွိသည္။
၀ယ္ယူရရွိေသာ စပါးမ်ားကုိ တုန္ကင္း၊ ေလွမ်ားျဖင့္တင္ၿပီး "ေအာင္ေခမာ"၊ "ေအာင္ပန္း" တစ္ထပ္သေဘၤာ မ်ားျဖင့္ ဆြဲကာ ေအာင္ေမာင္းႀကီးမ်ားကုိ တီးခတ္၍ ေမာင္းတဒူဒူႏွင့္ အသံေပးၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ သယ္ေဆာင္ သြားေလသည္။ ဦးငယ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ စပါးသြင္းၿပီးေနာက္ ေကာ့ႏွတ္ရြာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
ဦးငယ္သည္ မိမိအေနျဖင့္ သူမ်ားထက္ ေငြပုိေပးၿပီး ၀ယ္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေငြဒဂၤါး ၈၀၀ မၽွ စာရင္းကြာျခား ေလ်ာ့ နည္းသည္ကုိ ဦးနာေအာက္ ဆူပူေတာ့မည္ဟု ယူဆထားေသာ္လည္း ဦးနာေအာက္က "ငါအရင္းရရင္ ၿပီးတာပဲ၊ အျမတ္မရရင္ ေနပါေစ တုိ႔တုိင္းရင္းသားေတြ မနစ္နာရင္ ၿပီးတာပဲ" ဟု ေျပာရင္း တဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္းေနေသာ ကြမ္းဆံမွ ကြမ္းကုိယူစားၿပီး ဦးငယ္အား လူယံုေတာ္စာေရးႀကီး ဦးဘုိးခင္ထံ စားရင္းရွင္းၿပီး ပြဲခထုတ္ယူရန္ ေစလႊတ္လုိက္ေလသည္။
စာေရးႀကီး ဦးဖုိးခင္သည္ စပါးတစ္ရာႏွင့္ ပြဲခ ၂၀ ႏႈန္း စပါး ၂ သိန္းခြဲအတြက္ ပြဲခ ေငြေပါင္း ၅၀၀၀ က်သင့္ ေသာ္လည္း ေမာင္ငယ္စာရင္းအတြက္ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့ ေနသည္အတြက္ စာရင္းစာအုပ္ကုိကုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္ထံသြား၍ ေလ်ာ့ေနသည့္ေငြအတြက္ ႏႈတ္ယူရမည္၊ မႏႈတ္ယူရမည္ကုိ သိလုိ၍ သြားေမးေလ၏။
ဦးနာေအာက္သည္ စာရင္းစာအုပ္ကုိယူၿပီး ၾကည့္ရာတြင္ စာရင္းေဟာင္းတြင္ ယခင္က ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ၉၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၁၄၀၀ ေလ်ာ့၍ လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပြဲစားတစ္ေယာက္သည္ စပါးတင္း ေပါင္း ၆၀၀၀၀ ၀ယ္ရာ၌ ေငြ ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း၊ က်န္ပြဲစားတစ္ဦးသည္ စပါးတင္းေပါင္း ၃၀၈၀၀ ၀ယ္ယူရာတြင္ ေငြေပါင္း ၈၀၀ ေလ်ာ့၍လည္းေကာင္း ေတြ႕ရွိေသာအခါတြင္ ပြဲစားသံုးေယာက္၀ယ္ေသာ စပါးစုစုေပါင္း တင္း ၁၈၀၀၀၀ တြင္ ေလ်ာ့ေငြေပါင္းက က်ပ္ ၃၀၀၀။ ေမာင္ငယ္၀ယ္သည့္စပါးက တင္းေပါင္း ၂၅၀၀၀၀၊ ေငြေလ်ာ့သည္က ၈၀၀၊ စပါးတင္း ဆယ္တင္းတြင္ ဆယ္ျပားေလာက္ ေလ်ာ့သည့္သေဘာ မွတ္ခ်က္ေတြ႕ရွိသျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္သည့္အေနႏွင့္ ေလ်ာ့ေငြကုိ ပြဲခမွ မႏုတ္သည့္အျပင္ ေနာက္ထပ္ေငြ ၁၀၀၀ က်ပ္ ထပ္ေဆာင္းေပးလုိက္သည္။
ဤတြင္ ဦးနာေအာက္သည္ ခ်ီးျမႇင့္ထုိက္သူအား ခ်ီးျမႇင့္ၿပီး ဆံုးမသင့္သူကိုလည္း ဆံုးမတတ္ေၾကာင္း ျပသလုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။
ဦးနာေအာက္သည္ ေငြတုိးခ်လုပ္ငန္းကုိလည္း လုပ္ကုိင္သည္။ ခ်စ္တီးကုလားထံ လယ္သမားမ်ား အဆမတန္ ေသာ အတုိးျဖင့္ ေငြေခ်းရသည္ကုိ မိမိသည္လည္း လယ္သမားဘ၀မွ တက္လာသူ ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတြက္ ခ်စ္တီးကုလားကုိ ျပန္တုိက္သည့္သေဘာျဖင့္ အတုိးႏႈန္းသက္သက္သာသာျဖင့္ လယ္သမားမ်ားအား ေငြေခ်း၏။ လယ္ယာလုပ္ငန္းကုိလည္း တုိးခ်ဲ႕သည္။ ၎၏ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တုိင္းရင္းသားမ်ားကုိသာ လုပ္ကုိင္ေစ ေလသည္။
မီးသေဘၤာသူေ႒း ျဖစ္လာျခင္း
ဦးနာေအာက္သည္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ စေကာ့တလန္ျပည္၊ ဂလာစဂုိၿမိဳ႕ရွိ မကၠီအင္ ဘကၠစတာ ကုမၸဏီထံမွ သေဘၤာမ်ားႏွင့္ စက္ပစၥည္းမ်ားကုိ ဦးေရႊေလးအား ေစလႊတ္၍ မွာၾကား၀ယ္ယူေလသည္။
သေဘၤာလြန္းတင္ရန္အတြက္ သေဘၤာက်င္းကုိ မုတၱမၿမိဳ႕၊ ဆီဆံုရပ္၌ တည္ေဆာက္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာ က်င္းသည္ သကၠရာဇ္ ၁၂၆၂ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေဆာက္ၿပီးစီးၿပီး ကုန္က်စရိတ္မွာ တစ္သိန္းေက်ာ္ျဖစ္သည္။
ဦးနာေအာက္ ပုိင္ဆုိင္ေသာ သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္စၾကၤာ၊ (၁) ေအာင္မဂၤလာ၊ (၃) ေအာင္တပ္၊ (၄) ေအာင္သိန္း၊ (၅) ေအာင္ဒီပါ၊ (၆) ေအာင္သီတာ၊ (၇) ေအာင္မဂၤလာျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ထပ္သေဘၤာမ်ားမွာ (၁) ေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ (၂) ေအာင္နိဗၺာန္ဟု ေခၚေသာ္လည္း ေနာင္တြင္ ေအာင္ေခမာႏွင့္ ေအာင္ပန္းဟူ၍ အသီးသီး ေျပာင္းလဲေခၚတြင္ေစခဲ့သည္။
ဦးနာေအာက္ပုိင္ မီးသေဘၤာတုိ႔သည္ ကုိးစီးျဖစ္ကာ ႏွစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၆၀၀၀၀ ျဖစ္ၿပီး တစ္ထပ္မီးသေဘၤာ၏ က်သင့္ ေငြသည္ တစ္စီးလၽွင္ က်ပ္ ၃၅၀၀၀ ျဖစ္ေလသည္။
သေဘၤာမ်ား၏ ကုိယ္ထည္ႏွင့္ အမုိးမ်ားကုိ ငွက္ေပ်ာၫြန္႔အေရာင္ ေဆးခ်ယ္ထားၿပီး သေဘၤာ၏ ေျပာင္းတုိင္ မ်ားကုိ အညဳိေရာင္ အခံထား၍ အျဖဴေရာင္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ထားေလသည္။ သေဘၤာသားအားလံုးတုိ႔သည္ တုိင္းရင္းသားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသေဘၤာမ်ားသည္ သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတြင္ ေျပးဆြဲ၏။
သေဘၤာခမ်ားကုိ အဂၤလိပ္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက သေဘၤာခမ်ားထက္ ေလၽွာ့ေပါ့ေစၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ရွင္သာမေဏ၊ သီလရွင္၊ လူအုိႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားအား အခမယူပဲ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္၏။ ထုိ႔ျပင္ ဦးနာေအာက္သည္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ (၃) ရက္ေန႔မွစ၍ ေအာင္နိဗၺာန္ တစ္ထပ္ သေဘၤာေပၚတြင္ ကုနိသကၤန္းႏွင့္ လႉဖြယ္၀တၳဳမ်ား တင္ေဆာင္ၿပီး သံလြင္ျမစ္၊ ဂ်ိဳင္းျမစ္ႏွင့္ အတၳရံျမစ္မ်ားတုိ႔၏ ၀ဲယာရွိ ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဘီလူးကၽြန္းဘက္ရွိ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ေန႔အထိ ကထိန္အလွဴ မ်ားအျဖစ္ သြားေရာက္လွဴဒါန္းေလ၏။ ယင္းအျပင္ နိဗၺာန္ကူးတုိ႔အျဖစ္ သတ္မွတ္လႉဒါန္းထားေသာ အလွဴဒါန အတြက္လည္း တစ္ခါႏွစ္ခါ ေရစက္ခ် အမၽွေပး ေ၀ေလ့ရွိသည္။
ထုိသို႔ ရြာစဥ္ေလၽွာက္ၿပီး တစ္လပတ္လံုး ကထိန္အလွဴကုိ လႉဒါန္းသည့္အတြက္ ထုိေဒသတြင္ "ကထိန္ လွဴဒါန္းျခင္းအစ ဦးနာေအာက္က" ဟု ယခုတုိင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။
ဧရာ၀တီ သေဘၤာကုမၸဏီႏွင့္ တုိက္ပြဲ
ျပည္တြင္းေရေၾကာင္း သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းကုိ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ထားေသာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အရင္းရွင္ပုိင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီႀကီးသည္ သူ၏စီးပြားေရးကြက္ထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာေသာ တိုင္းရင္းသား အရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္ပုိင္ သေဘၤာမ်ားကုိ မလုိလားမႏွစ္သက္ေခ်။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးနာေအာက္သေဘၤာက တစ္က်ပ္ႏႈန္းယူလၽွင္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီက တစ္၀က္ေလၽွာ့ကာ ငါးမူး (၅၀ ျပား) ႏႈန္း ယူေလ၏။ ဦးနာေအာက္က တစ္မတ္ (၂၅ ျပား) ႏႈန္း ေလၽွာ့လုိက္၏။ ဧရာ၀တီက တစ္မူး (၁၀ ျပား) ဧရာ၀တီက တစ္ပဲ (၅ ျပား) ေနာက္ဆံုးတြင္ အခမဲ့တင္လာသည့္အထိ တုိက္ပြဲဆင္လာၾက၏။
ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ားဆိပ္ကမ္းတြင္ မဆုိက္ကပ္ႏုိင္ေအာင္ သေဘၤာဆိပ္ ကမ္းမွန္သမၽွ မိမိတုိ႔ သေဘၤာမ်ားသာ ဆုိက္ကပ္ခြင့္ရရန္ ဧရာ၀တီသေဘၤာ ကုမၸဏီသည္ အခြန္ေဆာင္၍ ၀ယ္ယူေလသည္။ ဦးနာေအာက္၏ သေဘၤာမ်ား ဆုိက္ကပ္ရန္ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမရွိသျဖင့္ အခက္အခဲေတြ႕ရေလ၏။ ထုိအခါ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံအဖြဲ႕၀င္လည္းျဖစ္ ကတုိးရြာရွိ တုိင္တစ္လုံးအိမ္ပုိင္ရွင္ လည္းျဖစ္ေသာ ဦးေရႊေလးက ဧရာ၀တီကုမၸဏီသည္ ဆိပ္ကမ္းကုိ အခြန္ေဆာင္၍ ကုမၸဏီပုိင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သကဲ့သို႔ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလုံး ကုိ ဦးနာေအာက္ပုိင္ျဖစ္ေအာင္ အၾကံေပးသျဖင့္ သူ၏အၾကံေပးခ်က္အရ ျမစ္ေခ်ာင္းအားလံုးကုိ အခြန္ေဆာင္ လုိက္ေသာေၾကာင့္ ဧရာ၀တီကုမၸဏီမွ သေဘၤာမ်ားသည္ ျမစ္ေခ်ာင္းတုိ႔တြင္ ေျပးဆြဲႏုိင္ျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ ဧရာ၀တီက ဆိပ္ကမ္းမ်ားပုိင္ၿပီး ဦးနာေအာက္က ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ားပုိင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခရီးသည္မ်ားသြားလာေရး ခက္ခဲလာေတာ့၏။ တရား႐ုံးသုိ႔ ေရာက္သြားၾက၏။ တရား႐ုံးမွ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္မွာ ဧရာ၀တီသေဘၤာသည္ ခရီးတစ္ခုခုအတြက္ ဆိပ္ကမ္းမွ ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္အခ်ိန္ေစာစြာ ထြက္ေစၿပီး ဦးနာေအာက္ သေဘၤာထက္ဦးစြာ ဆုိက္ေရာက္ရမည္ဟု ဆုိ၏။
တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ ဦးနာေအာက္သည္ နယ္ခ်ဲ႕အရင္းရွင္ကုိ မီးသေဘၤာသယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္
ဘ၀ကုိမေမ့ေသာ ဦးနာေအာက္
ဦးနာေအာက္သည္ ဆင္းရဲသားဘ၀မွ လာသည္ႏွင့္အညီ မိမိဘ၀ကုိ မည္သည့္အခါမွ မေမ့ေခ်။ အစား အေသာက္၌လည္း ေခ်းမမ်ားေခ်။ ေတာအစားအစာမ်ားသာ ႏွစ္သက္စားေသာက္ၿပီး ကြမ္းကုိတဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေထာင္း၍ အၿမဲတမ္း စားေလ့ရွိ၏။
နာမည္ႀကီးေသာ ဦးနာေအာက္အားေတြ႕လုိ၍ တစ္ေန႕တြင္ အဂၤလန္ဘိလပ္မွ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးသည္ ေကာ့ႏွတ္ ရြာသုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ခမ္းခမ္းနားနား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္၊ အေႁခြအရံႏွင့္ ေတြ႕ရေတာ့မည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အ၀တ္ျဖဴ၀တ္ကာ ႏွီးဖ်ာေနေသာ ဦးနာေအာက္အား ေတြ႕ရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ လြဲမွားခဲ့ေလသည္။
ဦးနာေအာက္သည္ လယ္သမားဘ၀ကုိ မေမ့သည့္အေလၽွာက္ လယ္ယာႏွင့္ ကုိင္းလုပ္ငန္းမ်ားကုိ အားေပးမႈျပဳ၏။ အခ်ိန္ရတုိင္း ႏွီးဖ်ာ၊ ပလုိင္း၊ ေတာင္းမ်ား ရက္လုပ္ေနတတ္ၿပီး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္လည္း ရွိလွ၏။ ရတနာသံုးပါးကုိ ကိုင္း႐ႈိင္းသူျဖစ္သည့္အေလၽွာက္
တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းတြင္ ဘုရားရွိခုိး၀တ္ျပဳစဥ္ ဓါးျပသံုးေယာက္တုိ႔သည္ ဦးနာေအာက္အား မိမိတုိ႔သည္ စားစရာမရွိ၍ တစ္ေယာက္လၽွင္ ၅၀၀ က်ပ္ ႏႈန္းျဖင့္ ၁၅၀၀ က်ပ္ ေတာင္းခံဓါးျပတုိက္ေလသည္။ ဦးနာေအာက္သည္ တုန္လႈပ္မႈမရွိဘဲ ၎တုိ႔သည္ တကယ္စားစရာမရွိ၍ ဓါးျပတုိက္သည္ကုိ အျဖစ္မွန္သိသည့္ အတြက္ ဓါးျပတုိ႔ကို အေစာင့္ခုိင္းထားၿပီး အိမ္သို႔ျပန္၍ ေငြ ၁၅၀၀ ယူကာ ဓါးျပတုိ႔အား ေပးကမ္း လိုက္ေလ သည္။ အလႉတစ္ခု ျပဳလုပ္လုိက္သည့္ သေဘာပင္။
No comments:
Post a Comment